Liefdegeur

De zalving te Bethanië
Johannes 12:3

De avond voor Zijn intocht te Jeruzalem bevindt Christus Zich met Zijn discipelen te Bethanië, ten huize van Simon de Melaatse. Daar hebben Zijn vrienden een maaltijd bereid. Wat mag het goed zijn, zo nog in alle rust met elkaar. Zie hen zo te samen! De discipelen, Simon, Martha, Lazarus, Maria … Het is Maria, de zuster van Martha en Lazarus, die deze avond mag zijn: een van de druppels van troost en liefde, die de Vader nog wil mengen in de beker van bitter lijden, die Zijn Zoon tot op de bodem zal uitdrinken. Maria stelt aan de vooravond van Jezus’ onzegbaar lijden een liefdedaad zonder woorden. Zij neemt tijdens de maaltijd een pond zalf van onvervalste, zeer kostelijke nardus uit een albasten fles en zalft daarmee hoofd en voeten van Jezus, haar Jezus!

Wat drijft Maria tot deze daad, die maakt, dat wij, naar Jezus’ woord en bevel, ook vandaag nog tot haar gedachtenis hebben te spreken? Wel, dat is de liefde van haar hart, dat door en voor God is ingewonnen! ’t Hart dat door Jezus’ woord is bearbeid; het hart dat onderwijs heeft gekregen aan Zijn voeten. Maria is van God geleerd! Daar komt het voor ons allen op aan. Ware kennis te hebben ontvangen: Godskennis, zelfkennis, Christuskennis! God Zelf onderwijst Zijn volk. Hij leert eenieder van hen persoonlijk de diepe val in Adam. Dat de mens (ik!) God verlaten heeft, de duivel is toegevallen en zo geworden is tot een vijand van God en een erfwachter van de hel.
Maar de Heere leert ook hoe van eeuwigheid een weg tot zaligheid ontsloten is in Zijn Zoon, Die in de volheid des tijds mens is geworden en als Godmens de heilige wet gehoorzaamd, de helse straf gedragen en zo Gods deugden verheerlijkt en de zaligheid voor Zijn kinderen verworven heeft. En hoe deze Christus, de goede Herder, hen, die van eeuwigheid zijn verkoren, opzoekt in hun verlorenheid en hen door de Geest ontdekt aan zonde en schuld, vloek en dood. O, dan doet de mens alles om uit Gods handen te blijven. Met goede werken, hartelijke voornemens, zuchten, gebeden en beloften. Maar dat alles is geen wettig betaalmiddel. De ziel bedoelt er zichzelf mee en moet er daarom ‘tekort’ op schrijven, ‘eeuwig tekort’. Zo komt de mens aan het einde met zichzelf en houdt alleen dood en verdoemenis over. Hij moet het verdoemend recht Gods toevallen en omhelzen. Als dat gebeurt, is er geen vrees meer in de ziel. God is rechtvaardig! God is goed! ‘Zijt Gij met mijn doem gediend, zoek Uw eer, ik heb het verdiend.’ In dat dood’lijkst tijdsgewricht komt Christus, springende op de bergen en huppelende op de heuvels en maakt het tot het uur der minne, waarin Hij de ziel lieflijk omhelst, Zich met haar verenigt en haar terugbrengt in Gods zoete gunst en zalige gemeenschap.

Geliefden, wat is deze kennis noodzakelijk! Van het zalig worden op kosten van een Ander! Van het smalle pad! Om door genade zelfverloochenend en kruisdragend achter Christus te gaan naar het eeuwig Vaderhuis. Zeker, het wordt alles als regel niet in één dag geleerd, maar geléérd wordt het! Ook Maria is onderwezen in die liefdekennis en zo gebracht tot de rechte wederliefde en dankbaarheid. Want het ware geloof werkt door de liefde. Deze liefde werkt in Maria en brengt haar ertoe, hoofd en voeten van de Heiland te zalven met kostbare nardus, als voorbereiding op Zijn dood. Nardus, ruim drie ons van deze dure zalf met een waarde van het jaarloon van een arbeider. ’t Beste van het beste voor haar Jezus! Onvervalste zalf, zegt ons tekstwoord. Géén namaak, doch echt. Niet vermengd, maar puur. O, geliefden, het kostbare wordt vaak nagemaakt. Het heeft de schijn van het echte en het is betaalbaar. Zo is het vaak met de godsdienst. Daar is zoveel schijn. ’t Lijkt er wel op, ’t komt er soms heel dichtbij, maar het is het niet! En dat zal ook eenmaal openbaar komen voor de rechterstoel van God. O, hoe nodig is het, om er nu al achter gebracht te worden. Wat is m’n geloof in werkelijkheid? Is het slechts religie die mij mezelf niet kost? Is het een gave Gods of eigen werk? Ben ik zelf begonnen of is er een Goddelijk begin? Laten we er toch nauwlettend op toezien wat onze godsdienst voorstelt. Hoeveel bevat het aan eigenbelang, traditie, uiterlijkheid, inbeelding, nagesproken en nagemaakt werk, lippendienst, maskerade … Nu onderzoeken, geliefden! Straks is het voor eeuwig te laat. Wáár of namaak? Wat is de Heere en Zijn dienst ons waard? Hoe zuiver is het bij u en mij? Zuivere nardus? Dat is dankbaarheid, die opkomt uit de echte kennis van ellende en verlossing. Doorleefde kennis van zonde en verlossing geeft ware dankbaarheid. Al kan Gods volk het er zelf vaak niet voor houden, de Bruidegom zegt het tóch: Hoe schoon is uw uitnemende liefde!

Maria zalft het hoofd en de voeten van de Heiland met zuivere nardus, met liefde. De voeten, die aanstonds alleen de pers zullen treden, het hoofd, dat zich in het stervensuur in gewillige overgave zal buigen. Alles aan Hem is gans begeerlijk! En daarom stort Maria overvloedig haar liefde uit. Dat is de liefdedaad, die Maria de van eeuwigheid gezalfde Zone Gods mag bewijzen. Als voorbereiding van de begrafenis. Tot Zijn troost! Om er dan ook zelf iets van te mogen ontvangen. Onbedoeld, want de liefde zoekt zichzelf niet. Zij droogt met haar haren de voeten van de Heere Jezus en neemt zo iets mee van die heerlijke nardus. Om er de zoete herinnering van te ontvangen en vertroosting. Als de bestrijders vanbuiten (de discipelen!) en vanbinnen (satan, de binnenprater) komen. Later, als de geur is vervlogen, blijven in de geheiligde voorraadschuur van het geheugen de woorden van de Zaligmaker: ‘Laat af van haar; wat doet gij haar moeite aan? Zij heeft een goed werk aan Mij gewrocht.’

Maar er is nog meer: het gehele huis mag erin delen. ‘En het huis werd vervuld van de reuk der zalf.’ De nardus doorgeurt de gehele woning.’Die liefdegeur moet elk tot liefde nopen!’ De nardus is Evangelie geworden. Het werkt door als een reuk des levens. Of als een reuk des doods. Zo werkt het bij Judas Iskariot. Wat voor de Heere Jezus een druppel liefde is in de bittere kelk van Zijn lijden, is voor Judas Iskariot de druppel, die de emmer van zijn teleurstelling en haat doet overlopen. ‘En Judas Iskariot, een van de twaalven, ging heen tot de overpriesters, opdat hij Hem hun zou overleveren.’ Judas gaat de donkere nacht in om zijn Meester te verraden. En dat voor de prijs van dertig zilverlingen, het loon voor drie maanden arbeid.

‘En het huis werd vervuld van de reuk der zalf.’ Nog steeds geurt deze nardus. Ten leven of ten dode. Wat doet ’t ons, wat werkt ’t uit? Werken doet het, ontwijfelbaar! De liefde prikkelt óf tot verzet óf tot overgave. Liefde: daar bedient de Heere Jezus Zijn kinderen mee. Al die Maria’s, allen die Goddelijk onderwijs hebben ontvangen voor hun hart en leven. Die bevindelijk weten van zonde, genade en dankbaarheid vanuit een verbroken hart. Waar die liefde gaat stromen, lopen harten over en gaan handen Jezus zalven. Hoofd en voeten. Meester en leerlingen. Welk een liefdedienst! Zo gaat Gods kerk naar huis: door de liefde op weg naar de liefde om voor eeuwig van de liefde te zingen. Daar, waar ’t liefdevuur nooit wordt gedoofd!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen