Het aangevochten geloofsleven van Asaf

‘Ik zal de daden des HEEREN gedenken, ja, ik zal gedenken Uw wonderen van oudsher.’
Psalm 77:12

Zo horen we Asaf spreken in deze psalm. Hij zal de daden des HEEREN gedenken! Daar zag het in het begin van de psalm niet naar uit. Asaf was het zicht op de HEERE helemaal kwijt. Een dag van benauwdheid was in zijn leven aangebroken. God had Zich in zijn ervaring teruggetrokken. Asaf voelde zich onzegbaar eenzaam en van de HEERE verstoten. Hij bad wel, maar hij gevoelde geen aansluiting met de HEERE. De woorden kwamen terug, God beantwoordde zijn gebed niet. Een zwijgend God Die toesluit. Wat is dat, geliefden, een diepe zielsnood. God zweeg maar zijn doodsvijanden zwegen niet! Integendeel. Gods kind komt in het geloofsleven erachter dat de duivel, de wereld en vooral het eigen vlees springlevend zijn. Zolang de gemeenschap met de HEERE beoefend mag worden, hebt u geen last van die vijanden. Dan kunt u zingen en de HEERE prijzen. Maar als Hij Zich een ogenblik bedekt, komt u erachter dat de vijanden uit alle schuilhoeken komen om u aan te vechten. Zij zullen proberen het werk Gods verdacht te maken. Wat een kracht ontketenen de vijanden. ’t Zijn in waarheid doodsvijanden. Ze hebben het op je ondergang en dood gemunt.

Asaf gevoelde de kracht van de oprukkende machten en hij zocht in zijn nood naar de HEERE. Maar hij vond in zijn strijd geen steun, geen helper. Zijn vrienden kwamen om hem te troosten maar al de goedbedoelde woorden gaven hem geen troost. Dag en nacht riep hij tot de HEERE. Zijn hand was des nachts uitgestrekt. Asaf ondervond geen troost door de aanwezigheid van zijn vrienden maar ook de gedachten aan de HEERE gaven hem geen verruiming. Integendeel! De gedachten aan God deden hem kreunen. Kreunen als een verwond mens. En verwond was hij door al de aanvallen van zijn vijanden.

Wat deed Asaf toen hij de afwezigheid van God ervoer en de aanwezigheid van zijn vijanden moest doorleven? Hij ging in gedachten terug naar het verleden. Hij dacht aan zijn snarenspel hoe hij God voorheen mocht danken voor Zijn weldaden. Maar ook zocht hij naar de oorzaak van de godverlatenheid waarin hij rondworstelde. ‘O, HEERE, is er een oorzaak waarom ik zo ellendig en verloren door het leven ga? O HEERE, wijs het aan! Ik kan niet leven zonder Uw gemeenschap te ondervinden.’ Bange vragen vliegen door zijn hoofd. ‘Zal dan de Heere in eeuwigheden verstoten, en voortaan niet meer goedgunstig zijn?’ O, menigmaal mocht hij in het verleden de kracht en de vreugde van Gods beloften ervaren. Maar nu? O, daar komt zo’n felle pijl: ‘Heeft de toezegging een einde, van geslacht tot geslacht?’ O Heere, kom ik bedrogen met U uit? Zijn de beloften maar voor een tijd? Dan schreeuwt hij het uit: ‘Heere, dit is wat mij zo veel pijn doet: dat U Uw rechterhand steeds verandert. Ik kan daar niet mee leven. Steeds slaat U weer een andere weg in. Ik kan U niet meer volgen.’
Geliefden, we zeggen het zo vaak dat we moeten leren om God God te laten. Zijn wegen zijn hoger dan onze wegen en ook Zijn gedachten dan onze gedachten. Ja, dat is allemaal waar! Maar als het praktijk gaat worden, wordt alles anders. De Heere schonk Zijn kind Jozef heerlijke beloften. Even later zat hij ermee in de gevangenis. Is dat Gods weg? David kreeg beloften over het koningschap, maar Saul bleef op de troon. Abraham stond met zijn kind op de berg om hem te offeren. ‘Heeft de toezegging een einde …?’ ‘Zeg, waar is nu uw God?’ Wat zei de vrouw van Job ook al weer?’ ‘Zegen God en sterf!’ Wat is dat nu voor een godsdienst? Met de beloften de dood in, niets meer te zien en niets te hebben of te kunnen. Kennen wij deze zaak, geliefden?

Dan grijpt God in! Nee Asaf, ’t loopt niet uit Mijn hand! Ik schrijf toch de geschiedenis, zie naar het volk Israël. Het volk kon binnen een paar dagen in het beloofde land zijn. Toch moest het jaren in de woestijn zwerven om te wennen aan God en Zijn wegen. Eigen gedachten en verwachtingen moesten de dood in om God God te laten. Zo stonden ze voor de Rode zee, er was geen weg meer … Hij sneed al hun gedachten af om Zijn weg in de zee te openbaren. Dat geheim lichtte de HEERE in het leven van Asaf op en toen kon hij belijden: ‘Uw weg was in de zee.’ Zijn daden gedenken; bevrijdende, verlossende daden. Daden die vertellen dat Hij en Hij alleen alle macht heeft en dat de doodsvijanden niets hebben in te brengen. Dat geloofszicht in de geschiedenis van Israël gaf Asaf kracht en rust. ‘Gij leiddet Uw volk als een kudde …’ Wat geeft de ziel nu rust te midden van alle doodsvijanden? Het geloofsinzicht in het borgwerk van Christus op Golgotha! Daar zijn alle doodsvijanden omgebracht! Hij heeft ze meegenomen in Zijn dood! Daarom heeft Gods kind nu niets te vrezen. O zeker, ze kunnen tekeergaan en de schijn oproepen dat zij krachtig zijn, maar ze zijn ontkracht. In Hem zijn wij meer dan overwinnaar. Aan de hand van Gods Geest leert Gods volk leven uit het volbrachte werk van het Lam. Wat een Held Die volkomen verlossen kan. Wat heeft Hij een krachtig werk geopenbaard! Wat een heerlijke vruchten heeft Zijn werk voortgebracht! Gerechtigheid, heiligheid, verlossing en een recht op het eeuwige leven. ‘U zullen, als op Mozes’ beê, wanneer uw pad loopt door de zee, geen golven overstromen’ (Ps. 68:11c ber.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen