'Het gebed in de consistorie'

De biddende ouderling in de consistorie vraagt niet alleen aan de Heere of Hij de mond van Zijn dienaar wil openen, maar ook of Hij die mond wil vervullen. Letterlijk staat er: ‘en vervul dien met Uw wijsheid en kennis’. Wat bedoelt de bidder met dat werkwoord ‘vervullen’? Van Dale somt een aantal betekenissen op die het veld waar dit woord voor staat voor ons wat dichterbij brengt. Vervullen betekent in de eerste plaats volmaken, geheel vullen. De tweede connotatie is zeer opmerkelijk. Dan schrijft hij bij het woord ‘vervullen’: ‘vol doen zijn van’ en dan verwijst hij naar het gebeuren op de Pinksterdag, toen Gods Geest afdaalde op de discipelen en allen die in de zaal te Jeruzalem aanwezig waren. Op een duiding wil ik nog wijzen en dat is: ‘geheel doordringen’. Van Dale merkt nog meer op, maar dat laat ik nu verder liggen. De uitleg die hij tot nu toe heeft gegeven, geeft genoeg stof tot overdenking. Vooral de tweede spreekt mij persoonlijk erg aan: ‘Vervullen = vol doen zijn van Gods Geest’. Van Dale kan het niet laten om dan juist bij de interpretatie van dit woord naar de uitstorting van de Heilige Geest te verwijzen.

Vlak voor Zijn heengaan naar Zijn Vader sprak de Heere Jezus de machtige belofte uit: ‘Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal; en gij zult Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem als in geheel Judea en Samaria en tot aan het uiterste der aarde’ (Hand. 1:8). Die hartversterkende belofte vormde de pleitgrond voor het eendrachtig bidden en smeken in de opperzaal voor Zijn volgelingen (vs.14). De Heere had vanuit Zijn heerlijkheid op dat geschonken gebedsleven van Zijn kinderen op een heerlijke wijze geantwoord. De ‘dunamis (= kracht)’, het ‘dynamiet’ van Gods Geest werd in ruime mate over allen uitgestort. En dat gebeurde met maar een bedoeling: om te getuigen van de heerlijkheid van de Koning der koningen!

Vóór de ambtsdragers de kerk ingaan, bidt de ouderling of de prediker vol mag worden met Gods Geest. Wat een vraag! Wat een diepte! Hoort u wat hij vraagt? Eigenlijk heel beschamend! Waarom? De biddende ouderling gaat er niet van uit dat de prediker vol van Gods Geest is! Beseffen we in de consistorie met elkaar waar om gevraagd wordt? Concreet betekent het toch dat door de biddende ouderling gevraagd wordt of Gods Geest het leven en het hart van de prediker zo binnendringt dat Hij alles op- en wegblaast wat Hem in de weg staat. En er moet wat opgeblazen worden in het leven van de prediker. De predikant is geen heilig mens. Wel mogen we hopen dat hij een geheiligd mens is. En wanneer hij echt een geroepen en geheiligde dienaar is, dan zal hij ook die bede van de dienstdoende ouderling van harte ondersteunen en meebidden: ‘Ja, zo is het, medeambtsdrager! Jij kent mij! Jij weet dat ik hier sta met een hart dat op zoek is om via de kansel zichzelf te bedoelen. Jij weet dat mijn hoogmoedige geest eruit moet om plaats te maken voor Gods Geest. Ik weet dat het moet, wil de prediking vrucht zetten; maar ik wil het niet! Met mijn lippen zeg ik wel dat het moet, maar ik wil het helemaal niet! O, God, ik ben er zo’n vijand van om steeds maar te horen dat ik alleen maar als slijk aan Zijn vingers nuttig en geschikt ben voor de ambtelijke bediening.’

Biddende ouderlingen in de consistorie, u vraagt in uw gebed of de dienaar van het Goddelijk Woord een leven mag beoefenen voor de kansel, op de kansel en ook na de prediking dat gekenmerkt wordt door een voortdurend sterven aan zichzelf. U vraagt nogal wat, maar uw vraag is terecht! Zo behoort het ook te wezen! En echte predikers willen ten diepste ook niet anders. Zij zoeken in de prediking Gods eer en de zaligheid van zondaren. Die kernpunten vormen het merg van hun staan voor Gods heilig aangezicht. Het ambt is geen baantje! Het ambt functioneert op de snijlijn van dood en leven. Daarom is het ‘dynamiet’ van Gods Geest zo broodnodig om alle eigenbedoeling en brandende hoogmoed te vernietigen. Zo was het bij de beroemde Schotse prediker McCheyne. Van hem is bekend dat hij meer dan eens de nacht van zaterdag op zondag in gebed doorbracht. Zo wogen de zielen van zijn medereizigers op zijn hart. Vol van Gods Geest stond hij als een ‘stervende tussen de stervenden’ te prediken. Hij brandde op in zijn liefde voor Christus, zijn Liefste, en om zondaren te redden van het gewis verderf.

Broeders, voelt de gemeente in ons optreden het brandende verlangen om zielen te redden? Zijn we er echt voldoende van doordrongen dat jong en oud haarscherp aanvoelt waar het ons om te doen is? Zijn we transparant tot op onze Zender? Merken ze aan ons dat we door Gods Geest voortgestuwd worden in het uitdragen van Zijn Woord? Wordt de gemeente als voor Gods rechterstoel gebracht? Klinkt die ernst door in de prediking, maar is er ook de lokkende stem tot de bruiloft van het Lam? De echte vriend van de Bruidegom wil niet anders dan met een uitgestoken vinger op Christus, zijn Zender, wijzen. We zien dat bij Johannes de Doper. Hij verlangde ernaar om te verdwijnen, opdat Christus zou verschijnen! ‘Hij moet wassen maar ik minder worden’ (Joh. 3:30).

Wordt vervolgd

Nederhemert, ds. H. Zweistra

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen