Tweeërlei kinderen van het verbond (2)

3. Troost

Van Boven

Als afkerige verbondskinderen des te zwaarder oordeel ontvangen, kun je dan maar beter geen verbondskind zijn? Dat is de redenering van ons verduisterd verstand. Maar wat is dan de rijkdom en troost van het verbond? Is het niet hopeloos? Goed dat u het zegt. Hopelijk leren we dat steeds weer zien. Er is maar één uitkomst. Niet van onszelf. Niet van beneden, maar van Boven. Van de God van het verbond!

Voldoening

Denk nog even aan de woorden uit Jesaja 43. Gesproken tot een volk dat is weggevoerd vanwege ongehoorzaamheid aan het verbond. De Heere spreekt opnieuw die woorden: ‘Ik heb u bij uw Naam geroepen.’ Hoe kan dat? Dat maakt het vervolg duidelijk. In hoofdstuk 43:25 staat: ‘Ik, Ik ben het, Die uw overtredingen uitdelg om Mijnentwil, en Ik gedenk uw zonden niet.’ In Jesaja 44:3,5 staat:

‘Want Ik zal water gieten op de dorstige en stromen op het droge; Ik zal Mijn Geest op uw zaad gieten en Mijn zegen op uw nakomelingen.’

‘Deze zal zeggen: Ik ben des HEEREN; en die zal zich noemen met de naam van Jakob; en gene zal met zijn hand schrijven: Ik ben des HEEREN, en zich toenoemen met de naam van Israël.’

Hoort u? De Heere wijst op Zichzelf. De schuld, die onbetaalbaar is, voldoet Hij in Zijn Zoon Christus Jezus. Hij voldeed de straf in plaats van de Zijnen. Maar dat niet alleen. Hij voldeed ook de gehoorzaamheid in hun plaats. Dat wat Israël niet kon, heeft Hij gedaan: ook de verbondsgehoorzaamheid.

De levendmakende Geest

Hij is het ook Die door de Heilige Geest dat werk toepast in mensenharten. Hij heeft ook de levendmakende Geest verworven (avondmaalsformulier). Wij mogen dat wat Christus verdiende aan het kruis, niet losmaken van de toepassing door de Heilige Geest. De Heere zegt niet: ‘Ik heb Christus gegeven. Hij bracht Zijn offer en voldeed alle gerechtigheid. Zie nu maar hoe je eraan komt …’ Wat zou dat een lege boodschap zijn! Wie zal uit zichzelf het goede kiezen? Niemand, zegt Paulus in Romeinen 3.1

Dus de Heere zegt: ‘Ik heb u bij uw Naam geroepen, je bent van Mij.’ Wanneer gaat iemand zeggen: ‘Ik ben van U en ik reken mij bij allen die van U zijn’? Als de Heilige Geest dat werkt in het hart. Dan klinkt het: ‘Ik ben des HEEREN.’ Met Pinksteren is die Geest uitgestort. Hij baant Zich een weg door deze wereld, Hij breekt in in mensenlevens, Hij maakt plaats voor Christus, Hij verbindt aan Christus door een waar geloof.

In Zijn hand

Er is genade voor verbondsbrekers! De HEERE blijft nodigen: ‘Keer weder, gij afkerige kinderen.’ De doop klaagt ons aan, wanneer we eraan voorbij leven. Maar al hebt u zoveel jaren voorbij geleefd aan die genade, dan is uw doop nog geen verspild water geweest! Juist wanneer we ons afkerige hart leren kennen, krijgt de doop zoveel waarde. En ziende op ons dwaalziek hart, steeds meer! Om biddend worstelend Zijn Woord en beloften aan Hem voor te leggen. Onze vaderen spraken heel ruim daarover. Zelfs dat de Heilige Geest, Die het geloof werkt, is toegezegd (HC Zondag 27 v/a 74 en het doopformulier).

Ds. G. Boer schrijft daarover:

‘Dat is de belofte Gods. Deze ligt in Gods handen en niet in uw hand. Daarmee werkt de Heere. O, zie dan op die hand. Leer erop pleiten. De gehele inhoud van het verbond der genade is aan u vermaakt. Het is u zelfs in de belofte geschonken. Wanneer de inhoud van die belofte u nog niet is deelachtig gemaakt, ligt dat aan uw pure vijandschap en aan uw ongeloof. Maar daarmee weet Hij raad. U niet! (…) Wie durft er te zeggen dat de Heere onwaarachtig is? En toch, hoe vaak leeft dat in het hart? Wordt u geschud en zegt u: Ik meer ongeloof dan geloof? U staat met uw rug tegen de muur. Wanneer u geen achterdeuren meer hebt, maar voor God blijft staan en mogelijk uitroept: Heere, ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp, zult u niet beschaamd uitkomen. Het gaat om Christus en Zijn genade. Het gaat erom dat u met Hem verenigd wordt. Houd aan! Houd sterk aan in het gebed. Want de Heere zal nog altijd geven Zijn Heilige Geest aan degenen die Hem bidden.’

Wat een heerlijke boodschap als het voor u onmogelijk werd om uzelf terug te brengen bij God: geen blokkade, maar een aansporing.

Aansporing

Een aansporing om u met Gods eigen Woord tot Hem te wenden. Met Zijn verbondswoorden Hem aan te lopen. Niet zeggen: ‘Het zit dus goed.’ Ook niet te zeggen: ‘Wat is het waard, je hebt het daarmee toch nog niet.’ Maar met dat Woord tot Hem. Als onwaardige. Al is het hart hard, onverbroken, vijandig, ongehoorzaam, biddeloos, geneigd tot wat of wie ook van beneden. Wij krijgen dat nooit anders … maar Hij wel! Dat te doen, heeft Hij beloofd en onderstreept in het teken en zegel van Zijn verbond: de doop (HC Zondag 27 v/a 74).

Want Hij zegt: ‘Maar op dezen zal Ik zien, op de arme en verslagene van geest en die voor Mijn Woord beeft.’

Om zo:
• door Zijn genade te drinken – om zo te zeggen – van het doopwater, steeds weer, ja levenslang.
• door Zijn Geest steeds vaster gegrond te worden in de liefde van Christus, zoals Paulus bidt in Efeze 3:16,17.
• door Zijn Geest vernieuwd te worden naar het beeld van Christus.

Naar Zijn verbondsbelofte. Gods begin en Gods trouw, ja, Gods genade!

Gij zijt toch onze Vader!

Hem te wijzen op Zijn Woord. Daartoe roepen we elkaar op, voor onszelf en voor elkaar. Net als Jesaja in 63:16 en 64:8.

‘Gij zijt toch onze Vader, want Abraham weet van ons niet en Israël kent ons niet; Gij, o HEERE, zijt onze Vader, onze Verlosser vanouds af is Uw Naam.’

Dat was zeker voor een volk dat de verbondsgehoorzaamheid betrachtte? Niets is minder waar! Jesaja zegt dit in de belijdenis dat wij onrein zijn, dat er niemand is die Zijn Naam aanroept, terwijl de Heere Zich verbergt. Het volk wijkt van de Heere af. Daarin (niet daarna!) klinken die woorden: ‘Gij zijt toch onze Vader!’

Niet als automatisme, maar in een in uiterste nood aangrijpen van de God van het verbond. Al zeggen duizend duivels dat je dat niet mag zeggen, al spreekt de hele hellemacht ertegenin. Zo, vanuit de nood van ons bestaan, vanuit de nood van onze schuld, ons harde hart, onze afdwalingen, vanuit de nood van een starre rechtzinnigheid of een losse lichtzinnigheid, onze zorg over kinderen en jongeren, over mensen die afhaken, ja, over Gods verbondsvolk, zoals het in zichzelf is.

‘Doch nu, HEERE, Gij zijt onze Vader; wij zijn leem en Gij zijt onze Pottenbakker, en wij allen zijn Uwer handen werk. HEERE, wees toch niet zozeer verbolgen, en gedenk niet eeuwig de ongerechtigheid; zie aanschouw toch, wij zijn allen Uw volk.’

Over de hoogspanning van het verbond gesproken!

Over de verlegenheid om Gods machtig genadewerk gesproken!

Dan is er verwachting! Niet van ons en onze kinderen, niet omdat wij zo vragen en roepen, maar omdat Hij zo vol van genade is. Want Hij zegt: ‘Maar op dezen zal Ik zien, op de arme en verslagene van geest en die voor Mijn Woord beeft.’ En de Geest leert stamelen: ‘Abba, Vader.’

Hardinxveld-Giessendam, ds. A. Kos

Bovenstaand artikel is samen met het hoofdartikel uit Kerkblad nr. 16 een bewerking van de lezing van ds. Kos op de laatste mannenbondsdag.

1. Daarom typeert ds. G. Boer terecht de algemene verzoening (die leert dat Christus voor iedereen is gestorven, maar dat het delen erin ervan afhangt of je zelf gaat geloven) als onbarmhartig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen