In het zwart …

Wat zou er van de ‘Zeven Provinciën’ geworden zijn als de Heere Zich niet over hen ontfermd had? Wat zou er van de kerk in die tijden van verdrukking en vervolging geworden zijn als de Heere niet was opgestaan om haar te beschermen? In Zijn ondoorgrondelijke goedheid heeft Hij het huis van Oranje aan ons land en volk verbonden en hun in Willem van Oranje een ‘vader des vaderlands’ gegeven. Dit alles overwegende werden we innerlijk diep getroffen toen rond koningsdag foto’s verspreid werden waarop de koninklijke familie te zien was in gezelschap van de paus. Terwijl de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) er het zwijgen toe deed, daar zij het als een privéaangelegenheid beschouwde, konden we er in de pers uitvoerig over lezen. Tevens werden er ook van dit bezoek, dat slechts een kwartier duurde, foto’s verspreid. Hierop waren, tezamen met de Argentijnse paus Franciscus, koning Willem-Alexander met koningin Maxima en hun drie kinderen te zien. Daar ze officieel op audiëntie ontvangen werden, moest koningin Maxima volgens de kledingvoorschriften van het Vaticaan niet alleen in zwart gekleed gaan, maar zij moest ook een sluier dragen. De drie prinsesjes waren wel niet gesluierd, maar toch gingen ook zij helemaal in het zwart. Dit in tegenstelling tot enkele vorstenhuizen zoals bijvoorbeeld die van Spanje, België en Luxemburg, die het zogenaamde ‘il privilegio del blanco’ hebben. Dat wil zeggen: de vrouwelijke leden van deze vorstenhuizen hebben het bijzondere voorrecht om in het wit bij de paus op audiëntie te gaan.

Zo niet dus onze vorstin, koningin Maxima. Al is zij nog steeds rooms-katholiek en al bezoekt zij – naar het schijnt – af en toe ook nog de roomse mis, toch schreef het Vaticaanse protocol haar zwart voor. Als vrouw van een protestantse vorst uit een eertijds protestants land kon zij niet anders dan in een boetekleed door de paus op audiëntie ontvangen worden. Helaas was haar schoonmoeder, koningin Beatrix, in 1985 haar hierin voorgegaan. Voor haar had nog nooit een van de regerende vorsten uit het Oranjehuis deze gang gemaakt. Het was dan ook niet verwonderlijk, dat ruim dertig jaar geleden velen van ons volk geschokt waren. Echter, hoe anders is de situatie nu! Is het niet schokkend te ervaren, dat het ons eigenlijk weinig meer doet? Het is hun leven en als zij voor henzelf vinden dat ze dit moeten doen, wie zijn wij dan om nee te zeggen? Temeer, daar het toch als een privébezoek beschouwd werd, tijdens een vakantieweek in Rome?

Wat zou er van de ‘Zeven Provinciën’ geworden zijn als de Heere Zich niet over hen ontfermd had?

Door de gang van zaken op bovenstaande wijze weer te geven, maken we het onszelf wel heel eenvoudig. Blijkens de door het Vaticaan verspreide foto zag men het daar, in het centrum van de Roomse Kerk, anders. Zelfs de prinsesjes Amalia, Alexia en Ariane konden alleen met hun ouders bij de paus op bezoek als ook zij in het zwart gekleed zouden zijn. Welk een indroevig gebeuren! Is deze gang naar de paus niet een verloochening van al het leed, dat in de 15e en 16e eeuw velen is aangedaan? Het was toch niet uit een ongelukkige samenloop van omstandigheden, dat de brandstapels en de galgen werden opgericht? Integendeel, het was uit bittere haat tegen de leer van vrije genade!

Bovendien, hebben onze reformatoren alsook onze oudvaders na hen, zich vergist als zij over de paus van Rome spraken als over de antichrist? Hebben zij dan in dezen gedwaald, toen zij dit ook zo verwoordden in een drietal belangrijke belijdenisgeschriften van hun tijd? In plaats van te spreken over ‘broeders en zusters in de Heere’ hebben onze vaderen op de beroemde synode van Dordt (1618–1619) in de voorrede op de Dordtse Leerregels erkend en beleden hoe de Heere de Kerk van Nederland verlost heeft uit ‘de tirannie van den roomsen antichrist en de schrikkelijke afgoderij des Pausdoms’. Kortom, hebben zij de paus van Rome onrecht aangedaan door hem te typeren als de antichrist? Dat wil zeggen: als de antichrist zélf en niet als een of andere vertegenwoordiger van de antichristelijke macht of hoe men het ook noemen wil. Ds. A. Hellenbroek wijkt dan ook niet af van de leer der vaderen als hij in zijn bekende catechisatieboekje stelt dat de paus van Rome de antichrist is. In het hoofdstuk over de Kerk laat hij daar geen twijfel over bestaan. Hij is ervan overtuigd hierbij het Woord aan zijn zijde te hebben, want in de paus van Rome ziet hij vervuld wat in 2 Thessalonicenzen 2:1-11 van de antichrist gezegd wordt. Tot deze zelfde conclusie kwam bijvoorbeeld ook reeds honderd jaar voor hem ds. A. Thysius (1565–1640). In een artikel gehandeld hebbende over ‘Christus als het Hoofd van de Kerk’ en daarbij ook ‘over de antichrist’ zegt hij ten slotte: ‘Hieruit blijkt op alle manier, dat de roomse opperpriester en paus werkelijk de antichrist en de zoon des verderfs is, terwijl de roomse kerk de pauselijke en antichristelijke is’ (eniszins vrij citaat, zie in de ‘Synopsis of Overzicht van de Zuiverste theologie’).

We zouden in dezen ook nog kunnen verwijzen naar de kanttekeningen, maar bovenstaande is genoeg om de gang van ons koningsgezin naar de paus van Rome diep te betreuren. Echter, wat zou het groot zijn wanneer we als land en volk, ja persoonlijk! als onderdanen van deze gang de schuldbrief zouden thuiskrijgen. Immers, dan zou er nog verwachting mogen zijn!

Gameren, ds. A.C. Rijken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen