Het verlies van een kind (4)

In zonde ontvangen en geboren

Als het gaat over de eeuwige bestemming van jonggestorven kinderen hoeven sommige mensen niet lang na te denken. Zulke kleine kinderen hebben nog niets goeds of kwaads gedaan. Ze zijn als een onbeschreven blad papier. Daarom komen zulke kinderen allemaal in de hemel. Anders zou God onrechtvaardig zijn, vinden ze. Dat is menselijk gezien een begrijpelijke redenering, maar Bijbels gezien onjuist. Wat belijden ouders op grond van Gods Woord bij het doopvont? Hoewel onze kinderen in zonden ontvangen en geboren zijn, en daarom aan allerhande ellendigheid, ja, aan de verdoemenis zelf onderworpen … ‘Wie zal een reine geven uit de onreine? Niet één’, lezen we in Job 14 en David belijdt in Psalm 51: ‘Zie, ik ben in ongerechtigheid geboren, en in zonde heeft mij mijn moeder ontvangen.’ Het gaat er niet om hoe wij de jonge kinderen zien, maar hoe God ze ziet. Hoewel jonge kinderen nog nauwelijks dadelijke zonden bedrijven, is daar toch de erfzonde. Het is onjuist om te zeggen dat een kind bij de Heere is omdat het nog geen dadelijke zonden gedaan heeft.

Bijzondere openbaringen

Voor velen in onze gereformeerde gezindte is de enige manier om tot zekerheid te komen aangaande de zaligheid van jonggestorven kinderen als men ‘een waarheid’ vanuit de Schrift hiervoor heeft gekregen. Ik denk aan die man bij wie na het overlijden van zijn kleinkind de woorden uit Jesaja 40 – ‘Ik zal de lammeren in Mijn armen vergaderen’ – met kracht in zijn ziel werden gedrukt. Het gebeurde ook eens dat ouders in een droom hun kind zagen te midden van een grote kinderschare, juichend voor de troon van God. Soms zijn het kinderen van God die de ouders troosten met de mededeling dat ze geloofswerkzaamheden hebben gehad met het stervende kind. Ze hebben op de een of andere wijze zekerheid ontvangen aangaande het behoud van het overleden kind. Het kan ook zijn dat een predikant die de rouwdienst moet leiden een bepaalde tekst op het hart gebonden krijgt en daaruit iets mag doorgeven over de eeuwige bestemming van het kind.

Dat zijn grote zaken. Ouders die hun kind naar het graf moeten brengen en worstelen met de vraag naar zijn of haar eeuwige bestemming kunnen hierdoor geholpen worden om tot zekerheid te komen en getroost worden. Maar als men nu zo’n bijzondere openbaring niet krijgt, moet men dan zwijgen of is het een teken dat het kind verloren is? De moeilijkheid is dat het ‘krijgen van een waarheid’ niet controleerbaar is en zeker niet gevrijwaard is van vergissingen. Men is afhankelijk van het gezag en de betrouwbaarheid van degene die dit zegt te geloven. Iemand met veel gezag wordt sneller geloofd dan een ander. Dat brengt tegelijk ook het gevaar met zich mee dat de ouders niet zozeer getroost worden door het Woord van God, maar door degene die de ‘waarheid’ overbrengt. Het krijgen van bijzondere beloften kan zeker door Gods Geest gewerkt worden, maar het krijgen van ‘waarheden’ is niet per definitie betrouwbaarder dan het stille geloof in Gods beloften.

Uit Gods Woord

In de Dordtse Leerregels gaat het in hoofdstuk 1, artikel 17, over de zaligheid van jonggestorven kinderen. Aan het eind van de zestiende en in het begin van de zeventiende eeuw leefde men in een tijd, waarin de kindersterfte aan de orde van de dag was. Dat was de aanleiding om artikel 17 op de Synode van Dordt in 1618/1619 te formuleren en op te nemen. Er was nog een andere reden. Volgens de Remonstranten was elk kind dat stierf voor eeuwig behouden. Dit klopte eigenlijk niet met hun leer, want als God alleen maar verkiest op grond van een voorgezien geloof, dan zou geen enkel kind behouden zijn. De Heere zag echter geen ongeloof, dus werden die kinderen zalig. De Remonstranten uitten vreselijke beschuldigingen aan het adres van onze gereformeerde vaderen. Volgens hen is de gereformeerde verkiezingsleer (en vooral daarmee verbonden de leer van de verwerping) een vreselijke leer, want ze brengt bedroefde ouders tot wanhoop in plaats van hen te troosten. Vooral vanwege deze beschuldiging is artikel 17 opgesteld.

Laten we eerst eens letten op het begin van dit artikel: Nademaal wij van den wil Gods uit Zijn Woord moeten oordelen. De wil van God kan alleen vanuit Zijn eigen Woord worden gekend. Dat is de enige ware bevinding. En als we uit Gods Woord troost en zekerheid mogen ontvangen, zijn getuigenissen van mensen daarbij een toevoeging. Ze kunnen het geloof juist versterken. Het is een extra bevestiging. Maar deze getuigenissen van mensen mogen nooit de plaats in gaan nemen van Gods eigen Woord. En nooit mag het ontbreken van zulke getuigenissen uitgelegd worden als een teken dat het kind voor eeuwig verloren is.

Volgende keer hopen we verder op artikel 17 van de Dordtse Leerregels in te gaan.

Oud-Beijerland, ds. J. Joppe

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen