Artikel 4: De omvang van de Bijbel

Zesenzestig Bijbelboeken

Het eerste wat hierbij opvalt, is dat De Brès de 66 Bijbelboeken nauwkeurig opsomt. Dat is niet zomaar. Blijkbaar is het voor zijn tijdgenoten helemaal niet vanzelfsprekend dat de Bijbel 66 Bijbelboeken bevat. Zoals u wellicht weet heeft de rooms-katholieke kerk er meer. Nu wil De Brès duidelijk maken welke geschriften de kerk van de Reformatie als heilige en goddelijke Schriften erkent. Nu zouden we zo kunnen denken: ‘Waarom zijn het er 66? Waarom niet 65 of 67?’ Dat zijn terechte vragen. Het hadden er inderdaad meer kunnen zijn. We weten bijvoorbeeld uit de brieven van de apostel Paulus dat hij meer brieven aan de gemeente van Korinthe heeft geschreven. Maar uiteindelijk zijn er maar twee van die brieven aan ons overgeleverd en in de canon opgenomen. In de eerste eeuwen van het christendom kwamen er allerlei brieven en evangeliën in omloop. Sommige brieven waren wel door de apostelen geschreven, andere niet. Daarom had de kerk de taak om vast te stellen welke brieven en gedeelten door de Heere waren geïnspireerd en welke niet. U begrijpt wel, dat is een uitermate verantwoordelijk werk geweest. In de weg van biddend toetsen en onderzoeken is men gekomen tot de 66 Bijbelboeken, zoals wij die nog gebruiken en erkennen. We mogen daar Gods trouwe zorg en leiding wel in opmerken. Ook in die periode heeft de vorst van de duisternis geprobeerd het zuivere evangelie te verstikken met allerlei dwalingen. Maar te midden van deze dwalingen heeft de Heere zorg gedragen voor Zijn Woord. Daarom heeft Hij deze en juist deze Bijbelboeken aan ons willen schenken, opdat Hij Zichzelf hierin aan ons openbaren zou. En die Bijbelboeken zijn, zo merkt De Brès op in artikel 4, onderverdeeld in twee delen.

Twee delen

We lezen het in artikel 4: “Wij vervatten de Heilige Schrift in twee Boeken, des Ouden en Nieuwen Testaments, welke zijn kanonieke boeken, waar niets valt tegen te zeggen”. In het Oude Testament lezen we over de gebeurtenissen rondom de schepping en dit deel loopt door tot en met de profeet Maleachi, zo’n 450 jaar voor Christus. In het Oude Testament worden ons de schepping, de zondeval en de komende Verlosser voorgesteld. Ook wordt ons duidelijk gemaakt hoe God naar Zijn verbondsvolk om blijft zien en zich over Zijn volk wil ontfermen. Alles ziet op de komst van de Zaligmaker. En over Hem gaat het in het Nieuwe Testament. Dat beschrijven de gebeurtenissen rond het begin van onze jaartelling en dit loopt door tot het laatste Bijbelboek Openbaring, tot ongeveer 90 na Christus.

Met alle verschillen en verscheidenheid vormt Gods Woord een eenheid. Een eenheid die door mensen niet gemaakt kan worden.

De Brès laat ons hiermee zien dat het ene deel van de Heilige Schrift niet belangrijker is dan het andere deel. We lezen nadrukkelijk over deze twee delen “welke zijn kanonieke boeken, waar niets valt tegen te zeggen”. De wederdopers uit de tijd van Guido de Brès dachten daar anders over. En dat geldt niet zelden ook verschillende evangelische en charismatische groepen uit onze tijd. Maar al te vaak wordt gedacht dat het Nieuwe Testament boven het Oude Testament is verheven. In het Nieuwe Testament wordt Christus namelijk des te duidelijker en des te voller geopenbaard. Het Oude Testament laat Hem alleen maar in Zijn schaduwdienst zien; bedekt, onvolkomen. Het Nieuwe Testament is toch de vervulling van het Oude Testament? Om die reden wordt het Nieuwe Testament boven het Oude Testament geplaatst. Maar beide delen van Gods Woord zijn even belangrijk. Ook al wordt Christus’ Naam niet altijd genoemd, dat wil niet zeggen dat Hij in het Oude Testament niet te vinden is. Integendeel! Wanneer we het Oude Testament vanuit het Nieuwe Testament lezen dan blijkt dat Christus Zichzelf op iedere pagina weer openbaart. We moeten dan alleen maar denken aan de tempel- en offerdienst, waarin Christus’ lijden en sterven duidelijk en beeldend worden voorgesteld. Dat blijkt ook wel uit het Nieuwe Testament zelf. We lezen er op heel wat momenten van dat de apostelen de Schriften openen en van daar uit het evangelie verkondigen. Zij grepen naar het Oude Testament en lieten vanuit het Oude Testament zien dat de Zaligmaker nu werkelijk was gekomen. Dat blijkt ook uit de latere brieven van de apostelen. Telkens weer verwijzen ze naar gedeelten uit het Oude Testament. Laten we alleen maar denken aan de brief aan de Hebreeen. Heel deze brief is één grote verwijzing naar de tempeldienst, waarbij duidelijk wordt gemaakt hoe alle instellingen en offers wijzen naar Christus. Kortom: in het Nieuwe Testament lezen we er niet van dat het Oude Testament niet langer van betekenis of van minder betekenis zou zijn dan het Nieuwe Testament. Zeker, de twee Testamenten zijn van elkaar onderscheiden, maar vormen één geheel.

Eén geheel

Er zijn 66 Bijbelboeken, onderverdeeld in twee delen. De Bijbel is op zo’n grote tijdschaal geschreven, waarbij de Heere gebruik heeft gemaakt van zoveel verschillende mensen, maar al die verschillende Bijbelboeken vormen een ongekend geheel. De eerste hoofdstukken stellen onze Gods goede schepping voor. De volgende hoofdstukken en Bijbelboeken stellen ons voor wat wij mensen met die goede schepping hebben gedaan. Vervolgens wordt ons duidelijk gemaakt hoe God in al deze ellende nog zondaren tot het eeuwige leven wil verkiezen in Christus Jezus Zoon. En hoe dichter bij Zijn komst, hoe duidelijker de profeten mogen spreken over Christus en Zijn werk. Totdat Hij daar uiteindelijk is gekomen, zoals de Heere dat eeuwenlang had beloofd, om Zijn heilswerk te volbrengen. En tenslotte loopt het alles uit op de volmaakte herschepping. Schepping, zondeval, verlossing en herschepping: die rode draad loopt door heel Gods Woord heen. Het wordt ons tijdens de kersten paasdagen door middel van een declamatorium vaak voorgesteld. Juist dan wordt die rode draad zo zichtbaar. Ieder jaar weer. We zien het ook bij het boek Maleachi. De laatste woorden die wij in hoofdstuk 4 lezen, spreken over de profeet Elia die komen zou voordat de Zaligmaker komt. Dan zien we daar die ene pagina staan met daarop Nieuwe Testament en als we Markus 1 lezen dan lijkt het wel alsof alles gewoon doorgaat waar Maleachi is gebleven. Maar daar ligt dus wel 450 jaar tussen.

Met alle verschillen en verscheidenheid vormt Gods Woord een eenheid. Een eenheid die door mensen niet gemaakt kan worden. Een eenheid, waar de Heilige Geest alleen zorg voor kan dragen. Een eenheid, waarin de Heere Zijn heerlijkheid en glorie laat zien. Een eenheid ook, die spreekt van Zijn majesteit en heerlijkheid. Maar in die eenheid toont het Woord ons ook telkens weer dezelfde boodschap. Of we nu in het boek Genesis lezen of in het boek Openbaring, telkens weer wordt ons voorgesteld dat wij zondaren zijn en Gods genade nodig hebben. Telkens weer wordt ons voorgesteld dat wij buiten de Zaligmaker geen leven hebben en alleen door Hem voor God kunnen bestaan. Telkens weer lezen we dat het Gods eenzijdige werk is om zondaren uit de duisternis tot Zijn wonderbaarlijk licht te trekken. Omdat Hij in staat voor de zaligheid van zondaren, is er redding mogelijk. En die boodschap klinkt in alle 66 Bijbelboeken, in zowel het Oude als het Nieuwe Testament: “Laat u met God verzoenen”.

Stellendam, ds. B.D. Bouman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen