The Passion

Sinds het begin van The Passion in 2011 zijn er vanuit de reformatorische gezindte kritische kanttekeningen bij The Passion geplaatst. Allereerst wel vanwege het toneelspel op zich en het naspelen van het lijdensevangelie. Wie is in staat om de diepte van Christus’ lijden voor te stellen, laat staan uit te beelden? Anderen maken zich zorgen over het gebruik van moderne popmuziek en dans waarmee de lezing van Gods Woord gepaard gaat. En weer anderen wijzen erop dat de acteurs en zangers er in leer en leven geen enkele blijk van geven dat het Evangelie voor hen van betekenis is. Het is in dat opzicht kenmerkend dat dit jaar de rapper ‘Jebroer’ (bekend van het nummer: ‘Kind van de duivel’) de rol van Barabbas vervulde. Toch lijken deze bezwaren en kanttekeningen naar mate de tijd vordert binnen de reformatorische gezindte in kracht af te nemen. Soms is het met een zekere verlegenheid om al te snel iets af te wijzen. ‘Wie zijn wij om hier iets van te vinden?’ Sommigen spreken zelfs met een zekere sympathie over een uitvoering als The Passion, vaak vanuit de gedachte dat het lijdensevangelie op deze manier toch weer aan miljoenen Nederlanders bekend wordt gemaakt. Er wordt dan gewezen op de intenties van de programmamakers. ‘Ze hebben toch het goede met de kijkers voor?’ Anderen spreken mild over The Passion vanuit de opvatting: ‘Baat het niet dan schaadt het niet’.

Nu past een christen een zekere bescheidenheid en voorzichtigheid. Als we onszelf bij het licht van Gods Woord en Geest als zondaren hebben leren kennen dan hoeven we ons inderdaad boven niets en niemand te verheffen. Dan is ootmoed gepast en mag er de vrees zijn om de splinter in het oog van een ander op te merken terwijl de balk in eigen oog over het hoofd wordt gezien (Luk. 6:42). Maar deze bescheidenheid neemt niet weg dat een christen geroepen is om van Gods waarheid te getuigen. Om vast te houden aan de leer van de apostelen. ‘Heb acht op uzelven en op de leer; volhard daarin’ (1 Tim. 4:16a). Een christen wordt niet geroepen om te veroordelen. Maar wel om alle dingen te beoordelen. ‘Beproeft alle dingen; behoudt het goede. Onthoudt u van allen schijn des kwaads’ (1 Thess. 5:21-22). En met het oog daarop is het maar zeer de vraag of een gematigde houding ten opzichte van The Passion gepast is. Dan denk ik nog niet eens zozeer aan het toneel, de muziek of de acteurs. Dan gaat het nog niet eens om de eerbied die naar ons gevoelen ontbreekt. Dan gaan we ook voorbij aan de intenties van de programmamakers. Maar dan gaat het vooral om de inhoud van The Passion. Welk evangelie wordt daar nu verkondigd? Is dat werkelijk het Evangelie zoals we dat teruglezen in Gods Woord en zoals de apostelen dat hebben gepreekt?

Als we daar op letten moeten er opmerkingen bij The Passion worden geplaatst. In algemene lijnen wordt gesproken over het lijden van Christus. Maar de nadruk wordt gelegd op Gods liefde en wat die liefde naar anderen toe uitwerkt. Er wordt gesproken over het samen één zijn, waarbij de grondgedachte is: ‘Iedereen hoort erbij’. Vanuit Gods liefde wordt geredeneerd dat iedereen zichzelf kan en mag blijven. Zeker, Christus had oog voor zondaren. Maar Hij liet hen niet in de zonde. En juist die noties van zonde en van oordeel ontbreken in The Passion. Er wordt niet gesproken over de noodzaak van wedergeboorte en bekering. De apostolische ernst van 2 Korinthe 5:11 en 20 wordt gemist: ‘Wij dan, wetende den schrik des Heeren, bewegen de mensen tot het geloof (…) Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen’. In The Passion worden het lijden en sterven van Christus als vrijblijvend voorbeeld voorgesteld.

Het slotwoord van de journaliste Noraly Beyer tijdens The Passion van vorig jaar is veelzeggend: ‘In de Bijbel staat dat Christus na drie dagen is opgestaan uit de dood. Je kunt het geloven of niet. Feit is dat we ons na twee duizend jaar nog kunnen verbazen over dit lijdensverhaal, wat ons nog altijd aanzet tot nadenken. We kunnen ons nog steeds optrekken aan Zijn voorbeeld dat we de hoop niet mogen verliezen. Wanneer we elkaar het licht in de ogen niet gunnen omdat we er anders uitzien of omdat we het niet met elkaar eens zijn. Als er weinig ruimte lijkt voor empathie, voor mededogen, voor liefde. (…) Waarom bekijken wij elkaar vaak alleen maar in zwart-wit? (..) The Passion is ook het verhaal van anders naar elkaar kijken, zonder onderscheid, met mededogen, met liefde, zoals Jezus dat in de praktijk bracht. Hij gaat voorbij aan vooroordelen en maakt dat mensen zich gezien voelen. En dat is waar het begint. (…) En als jij je soms niet gezien voelt, dan is het misschien eens de moeite waard om omhoog te kijken.’

Deze vertolking verklaart ook de populariteit van The Passion. Er wordt niet over zonde gesproken en daarmee is het evangelie van zijn ernst ontdaan. Toen enige tijd geleden de Nashvilleverklaring werd gepubliceerd werd deze massaal verworpen. Dát evangelie mocht geen gehoor vinden. Maar de boodschap van The Passion wordt omarmd. Dat is in een tijd waarin velen zonder kennis van God leven veelzeggend. Dat zou ons waakzaam moeten maken. Om dicht bij het Woord te blijven leven. Om vanuit dat Woord onze naasten het Evangelie bekend te maken. Zeker, zo eenvoudig en toegankelijk mogelijk. Maar wel ‘volhardende in de leer der apostelen’ (Hand. 2:42). Waarbij gesproken wordt over wet én Evangelie. Zonde én genade. Hel én hemel. Gods naam ter eer en tot zaligheid van zondaren.

Hardinxveld-Giessendam, ds. B.D. Bouman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen