De vorsten en Rome

In verband met het geschrijf over „Söderblom en Koningin Astrid" kreeg ik een zeer belangstellend schrijven van iemand die in de geschiedenis goed thuis is. Ik neem daaruit iets over om te doen zien, dat Prinses Astrid niet de eenige was, die „om redenen van staatkunde", zooals het dan heet, het Protestantisme vaarwel zei en overging tot de Roomsche kerk; doch tegelijkertijd, dat de geschiedenis ook vorsten kent, die er zich gelukkig voor wachtten om het bekende woord van Hendrik IV bij zijn overgang tot de Roomsche kerk: Parijs is mij wel een mis waard!, tot het hunne te maken. Ik lees dan:
„Door Protestantsche halfheid werd 't Luthersche hof van het voor 98 % Luthersche Saksen Roomsch terwille van de Poolsche kroon; door Roomsche standvastigheid bleef het Roomsch, toen 't alleen nog maar bij terugkeer naar Saksen, daar kon regeeren, en werd er een Roomsch haardvuur in 't Protestantsche Dresden aangelegd! Door Protestantsche „ruimheid", hoe zal men 't moeten noemen, werd de Protestansche Nassausche tak in Luxemburg door huwelijk met een Roomsche prinses Roomsch en leverde reeds als eerste vrucht een non op, toen de eerste groothertogin Charlotte, achternicht van onze Koningin, zelfs in 't klooster ging! En nu zwijg ik maar van de overgang van andere Protestantsche prinsessen. Ik vraag me af: was 't noodig, dat al deze Protestantsche personen hun geloof afzwoeren?
„Een schoon voorbeeld, wel typeerend voor 't geval-Astrid, is Leopold I. de eerste Koning der Belgen, die wèl Protestant is kunnen blijven, ook als reqeerend vorst in 't Roomsche België. Leopold van Saksen-Coburg was Protestant, toen men hem koos als opvoloer van den Protestantschen Koning Willem I, en bleef dit. Hij liet zelfs zijn huwelijk met de Roomsche, Fransche koningsdochter, inzegenen ook in de Protestantsche kerk te Versailles; en toen hem op zijn sterfbed door zijn Roomsche schoondochter, de toenmalige Belgische Kroonprinses werd gevraagd: „Sire, wilt ge om zeer dicht bij uw geliefde gemalin in den hemel te kunnen zijn U nog laten opnemen in de Heilige Kerk?" antwoordde de koning beslist: neen: en de Duitsche hofprediker moest bij hem blijven tot 't laatste oogenblik.
„Ik weet niet hoe zijn begrafenis is geweest. Deze als ketter gestorven koning heeft men, naar ik meen, in de Roomsche grafkerk te Laeken ook bijgezet. „Ik vraag me af, als nu Leopold I als koning Protestant is kunnen blijven, was 't dan met dit voorbeeld voor oogen voor Astrid niet mogelijk geweest getrouw te blijven aan haar eens „in oprechtheid" afgelegde Luthersche belijdenis? Aartsbisschop Söderblom zal dit geval van Leopold I toch wel geweten hebben. Leopold I, die aan de Protestantsche kerk te Brussel, toen 't gepeupel de Nederlandsche Hervormde hofkerk van Koning Willem I had verwoest, de oude hofkapel van 't paleis van Willem van Oranje heeft geschonken, thans bekend als de Fransche Museumkerk, niet ver van 't Koninklijk paleis te Brussel.
„Neen, het Protestantisme, of liever de daarvoor verantwoordelijke personen, heeft in deze recht trieste overgang, naar wat ik er nu van weet, de schuldige hand in eigen boezem te steken."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen