Het vormsel

In de rij van de Sacramenten der Roomsche Kerk volgt na den Doop het Vormsel. Wat wij namelijk dc belijdenis en bevestiging noemen, heet bij Rome Confirmatio of Vormsel; het is bij Rome een der zeven Sacramenten.

In den Doop schonk de Kerk. volgens de Roomsche leer. de eerste genade. Nu het kind tot jaren van onderscheid is gekomen en de strijd met de wereld begint, is het weder de Kerk. die hem wijdt tot een strijdknecht Gods. In het Vormsel als Sacrament geeft de Kerk het opgroeiende kind genade en sterkte om de deugd te betrachten en het geloof standvastig te belijden.

Alleen de bisschop mag het Vormsel toedienen. Als bezitter van hooger gaven dan de gewone priester maakt hij met olie een kruis op het voorhoofd van den jongen of het meisje onder oplegging der handen en zegt: „Ik teeken u met het teeken des kruises en bevestig u met het chrisma(= zalving) des heils; in den naam des Vaders des Zoons en den H Geestes en geeft hem of haar een oorveeg: dat i* de geestelijke ridderslag.

Hierbij zijn evenals bij den Doop peters en meters. Wie het Vormsel ontvangt. komt tot hen in geestelijken Verwantschap te staan. Dit heeft tengevolge, dat zij die met de peten van hun Vormsel verwant zijn, tot in den vierden graad der verwantschap niet met elkaar mogen trouwen. Heeft dit Sacrament een Bijbelsche grond?

Kardinaal Gibbons schrijft in gemoede: , De H. Schrift maakt meermalen melding van dit Sacrament". Wonderlijk, dat wij, Protestanten wier uitgangspunt juist en alleen de H. Schrift is, daarvan niets hebben gelezen. Rome haalt hiervoor die teksten aan waar van de handoplegging sprake is: bijv. Handelingen 8; 17:, toen leiden zij de handen op hen en zij ontvingen den H. Geest"; Handelingen 19 : 6: ,,en als Paulus hen de handen opgelegd had, kwam de H. Geest op hen en zij spraken met vreemde talen en profeteerden"; II Corinthen 1:21, 22: „Maar die ons met u bevestigt in Christus en die ons g<^alfd heeft, is God; die ons ook heeft verzegeld en het onderpand des Geestes in onze harten gegeven." Hieruit meent Gibbons te mogen besluiten: ,,D? handoplegging behoort onmiskenbaar evenzeer tot de gewone bediening der Apostelen als prediken, doopen, ordenen enz.; en daarom hebben de opvolgers der Apostelen in de negentiende eeuw evengoed de macht en de verplichting om dit Sacrament te bedienen als zij die hebben om te prediken, te doopen en priester te wijden".

Slechts één ding vergeet de kardinaal. Dat Doop en Avondmaal instellingen zijn van Christus. Dat dit uit genoemde teksten aangaande het Vormsel allerminst blijkt. Hier komen we in aanraking met een gebruik der Apostelèn, het handopleggen zonder meer; want is er in I Cor. 1:21 sprake van zalving, dan geldt hier de geestelijke zalving van den H. Geest. En van dit gebruik der Apostelen staat nergens opgeteekend, dat zij het op gelijke lijn stelden met Doop en Avondmaal; hoe zouden zij ook, daar zij Christus en Hem alleen als Overste Leidsman en Voleinder des geloofs erkenden? Men vindt het in de Handelingen en Brieven geenszins vermeld als Sacrament, nog wel „genade en sterkte" schenkende.

Het is de Roomsche Kerk, die, in afwijking van het Heilig Evangelie, dit gebruik der handoplegging sanctionneerde tot een harer zeven Sacramenten. Nadat de bisschoppen, oorspronkelijk niets dan opzieners der gemeente — wat het Grieksche woord episcopos dan ook beteekent — zich allengs bijzondere geestelijke waardigheid hadden toegekend, ging men de handoplegging als het voorrecht van den bisschop beschouwen. Dat was immers de bezegeling van den Doop. Het is voornamelijk Petrus Lombardus, eèn der Roomsche kerkleeraren, die onder de zeven Sacramenten in 1160 ook het Vormsel opnam; ook om daardoor een bijzonder stempel aan het episcopaat te verleenen en de bisschoppelijke waardigheid te verheffen. Vóór dien tijd waren de leeraren der Kerk het niet met elkaar eens; er bestond allerminst eenheid. Feitelijk is het ee»st het Concilie van Trente ge< weest, dat in 1547, na en onder de beroeringen der Kerkhervorming, het aantal der Sacramenten definitief op zeven vaststelde en daarvan een voor ieder bindend geloofsartikel maakte.

Geen wonder, dat Gibbons zegt: „De Hervorming, ^die zulk een verwoesting aanrichtte onder de Sacramenten, heeft ook het Vormsel meedoogenloos omvergehaald." Meedoogenloos omvergehaald?! We zouden den kardinaal willen antwoorden: tot zijn Schriftuurlijke verhouding teruggebracht. Niet het gebruik der oudheid, waarop de kardinaal en heel zijn Kerk zich met voorliefde beroept, beslist in dezen. Wat de H. Schrift ons aangaande de instelling der Sacramenten meedeelt, dat is beslissend voor den Protestant. En alleen van Doop en Avondmaal lezen wij. dat ze ingesteld zijn door Christus zelf.

Zoo kennen wij, Protestanten, een belijdenis des geloofs; dat is de persoonlijke, zelfstandige bekrachtiging van het Verbond Gods, waarvan de Doop het teeken en zegel was. Deze belijdenis wordt in de gemeente des Heeren openlijk uitgesproken; en daarna smeekt de gemeente bij monde van haar voorganger, de gave des H. Geestes af over het hoofd van den jongeman en de jonge vrouw; dat ook de handoplegging daarbij kan plaats hebben, is geheel naar de H. Schrift.

Maar geen Protestant spreekt hier van een Sacrament. Ook in de verheffing van het Vormsel tot Sacrament toont Rome haar onbijbelsch karakter.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen