Het leven met onze naasten in het licht van Gods Woord - pagina 6

Zeker, dan kan liefde lijden veroorzaken. Maar dan alleen bewogen liefde tot het behoud van zijn naasten. Bekend is ook, dat we van dit liefde-vermaan tegenover onze naasten teruggehouden kunnen worden door de angst, dat we dan op eigen zonden en tekortkomingen gewezen zullen worden. Het is inderdaad veinzerij, wanneer we onze eigen schuld en zonden voorbij zien en dan anderen zouden wijzen op hun misstappen. De Heere Jezus heeft dit veroordeeld in Matth. 7 : 4 en 5 : Hoe zult gij tot uw broeder zeggen : Laat toe, dat ik de splinter uit uw oog uitdoe ; en zie, er is een balk in uw oog ? Gij geveinsde ! werp eerst de balk uit uw oog en dan zult gij bezien, om de splinter uit uws broeders oog uit te doen. Alleen wie zijn zonden en schuld tegenover de Heere met diepe droefheid heeft beweend en heeft beleden voor het aangezicht des Heeren, zal met liefde en bewogenheid en toch ook met afkeer van de zonde de splinter uit het oog van een broeder uit willen doen tot diens behoud. Een bijzonder noodzakelijke, anderzijds een zeer moeilijke zaak ! Gevaarlijk is het daarbij van ons eigen leven uit te gaan, of te wijzen op de gewoonten binnen eigen kerkelijk leven. W e zullen - zelf daarvoor buigend - uit moeten gaan van Gods heilig Woord ; dat zullen we moeten kénnen en met eerbied en heilige vreze zelf aanvaarden in de praktijk van ons leven. Dan kunnen en mogen we anderen, die daarvan afwijken, wijzen op wat de Heere van die anderen èn van onszelf vraagt. De apostel Paulus heeft deze beide nauw aan elkaar verbonden in Col. 3 : 16 : Het Woord van Christus wone rijkelijk in u, in alle wijsheid ; leert en vermaant elkander... Wone rijkelijk in u ! Dat Woord moet een blijvende plaats in ons hart ontvangen, willen we er vruchten van ontvangen voor ons leven en dat van de naaste. Vanuit dat in ons door Gods Geest levend gemaakte Woord zullen we moeten omgaan met onze naasten ; zeer zeker ook, wanneer we ze moeten terecht wijzen. (Denk aan iemand, die dwaalt; hij moet van de verkeerde naar de juiste weg geleid worden). Het is duidelijk, dat we ons daarbij moeten wachten voor smadelijk afgeven op de persoon, tot wie we ons richten,of op anderen, met wie hij in betrekking staat. (Hoe dikwijls heeft dat niet olaats ! We denken aan ouders tegenover hun grote zoon of dochter). Luisteren we maar weer naar de Schrift. In de Gemeente te Thessalonica waren er, die „ongeregeld wandelden". Ze deden „ijdele dingen". Leegloperij, ijdel gezwets ; ook toen reeds ! Paulus z e g t : Houdt dezulken niet als vijanden, maar vermaant hen als broeders". (2 Thess. 3 : 15). Waken, altijd maar weer waken voor de Farizeeïstische hooghartigheid: O God, ik dank u, dat ik niet zö ben. Paulus, die wist, hoe vijandig vele Galaten tegenover hem waren komen te staan, spreekt hen toch aan als : Mijne kinderkens, die ik wederom arbeid te baren, totdat Christus een gestalte in u krijge" (Gal. 4 : 19). 5

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen