Vijftig jaar na de ramp

De ramp... Wanneer die woorden op de eilanden werden gebruikt, wist iedereen terstond wat ermee bedoeld werd: de watersnood van I februari 1953-Inmiddels is het een halve eeuw geleden, voor de jongeren dus geschiedenis geworden. Bij de ouderen blijven de gebeurtenissen in het geheugen gegrift staan.

In enkele uren tijds werd met name over het zuidwesten van ons land onherstelbaar leed aangericht. Een wind die aangroeide tot orkaankracht en die samenviel met springtij. Reeds op de avond van 31 januari werd gewaarschuwd voor 'gevaarlijk hoog water'. Maar een ramp van deze omvang had niemand voor mogelijk gehouden. Ruim 1800 mensen verloren het leven, duizenden stuks vee verdronken. Om maar niet te denken aan de materiële schade en het verlies van onvervangbare bezittingen.

Onvoorstelbaar waren de hulp, het meeleven en de offervaardigheid die toen aan de dag werden gelegd. In het rampgebied werden ware heldendaden verricht. Mensen die soms zelf grote verliezen hadden geleden, waren de hele dag in de weer met overlevenden van de daken of uit de bomen te halen, en slachtoffers te bergen. Getroffen gezinnen werden gastvrij opgenomen. En een nationale inzameling, daarnaast een collecte in vrijwel alle kerken, leverden formidabele bedragen op.

Intussen is het schrijnend te merken hoe ver de secularisatie sindsdien is voortgeschreden. Van regeringswege werd aan ons volk bekend gemaakt dat de kerken een nationale bid-en boetedag hadden uitgeschreven. Zoiets zou vandaag ondenkbaar zijn.

Wat ik me ook goed herinner is, dat in de kerken een discussie op gang kwam over de vraag wat nu eigenlijk de oorzaak was van deze ramp. Uiteraard was er de 'natuurlijke' verklaring; het samenvallen van een orkaan met een springvloed. Een 'toevallige' samenloop van omstandigheden, zoals dat maar één keer in de zoveel jaar voorkomt.

Er werd echter ook dieper gegraven. Reeds in de eerste week van februari schreef professor G. Wisse - die toen al hoogbejaard was - een brochure: Gods sprake uit den stormvloed. Daarin merkte hij onder meer op:

"De Heere zegt zo in Zijn Woord, als er van oordelen wordt gesproken: 'En dat zij niet weder tot dwaasheid keren.' Want dat gevaar is veel ernstiger nog dan de ramp zelf. Het is alsof de Heere nog een laatste roepstem in de oren laat klinken. Eén en andermaal waren we in de noodbanden door de botsing der volken; thans zijn we regelrecht in de handen Gods gevallen. Het waren nu geen vreemde naties die ons bedreigden of benauwden, het was de Heere Zelf, Die nu regelrecht in deze natuurcatastrophe tot ons sprak.'

Er waren anderen, die hetzelfde zeiden. Die de ramp zagen als een oordeel van God over Nederland. Maar die kregen ook alles over zich heen! En meteen werd de vraag gesteld waarom dan juist het zuidwesten, waar zoveel bijbelgetrouwe mensen woonden, zo zwaar was getroffen ... In ieder geval mocht niet gezegd worden: Dit is Gods vinger

Professor Wisse eindigde zijn brochure met 'een troost van groot formaat'. En daarmee sluit ik ook af: 'Bergen zullen wijken, heuvelen wankelen, Golgotha wordt nooit overspoeld.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen