Quispel Quo Vadis...?

„Quispel quo vadis?" Deze vraag stelt de tekenaar van het blad „Vox Veritatis" onder een tekening bij de weergave van een vraaggesprek dat de redactie van dit blad gehad heeft met prof. dr. G. Quispel. Prof. Quispel is Ned. Herv. en doceert aan de Rijksuniversiteit te Utrecht geschiedenis der oude kerk. „Vox Veritatis" is het orgaan van de rooms-kathoiieke studenten te Utrecht. Het vraaggesprek werd gepubliceerd in het nummer van 22 januari 1966.

In de inleiding zegt de redactie: „Theologieprofessoren plegen in het algemeen niet bepaald de kerk aan de overzijde van de straat te verdedigen. Professor Quispel demonstreerde tijdens het kultureel-wetenschappelijk weekend van november jl. het tegendeel. Hij zag met name voor de katholieke kerk een goede toekomst, terwijl zijn eigen kerk, naar hij meende, op den duur zou verdwijnen. Omdat wij de argumentering hiervoor, zoals die in de lezing gegeven werd, onvolledig vonden, hebben we professor Quispel verzocht om een twistgesprek. De weerslag daarvan begint hieronder."

Nu laat onze plaatsruimte niet toe dit gehele twist(?)-gesprek weer te geven, doch laten wij 5 hieruit enkele gedeelten volgen, overtuigd dat onze-lezeressen en lezers vol-op, zij het niet met vreugde, zullen instemmen met de vraag van bovenbedoelde tekenaar: „Quispel quo vadis?"

Allereerst worde gezegd, dat wij zeker meerder e uitspraken van prof. Quispel gaarne onderschrijven, zoals bijvoorbeeld: „Een milligram religieuze persoonlijke ervaring is mij meer waard dan honderd kilo waarheid van een leergezag.'' En „Vrijheid van geweten is: het desnoods, met God, beter te weten dan de kerk." Maar daarnaast lezen wij uitspraken van zijn hooggeleerde, waarvan o.i. het bewijs nog door hem geleverd meet worden. Zoals deze: „Menige i n t e r p r e t a t i e van Calvijn de hervormer, is niet te handhaven. In een rustig gesprek zal men erkennen, dat zelfs de Bijbel in Rome en Athene vaak beter begrepen is. De toekomst van het protestantisme is dus inderdaad: zo snel mogelijk te verdwijnen."

Geen wonder dat na al deze, vaak verwarrende, wijsheden (is de komende ene Kerk van Christus werkelijk met de roomse kerk te identificeren?) aan de professor gevraagd werd: „Waarom wordt U niet katholiek?" En hierop kwam het volgende magistrale en tegelijk verwarrende antwoord: „Tja, dat heb ik mezelf ook dikwijls afgevraagd. Principieel belangrijk is het, geloof ik, niet; bovendien kan ik nu binnen mijn eigen kringen aan de hereniging werken. Ik overweeg het echter vaak. Maar ja. ik ben eetrouwd. ik heb kindeken, ODgevoed in protestants milieu en met zo'n besluit neem ik cok een beslissing voor hen. En ik vind dat ik dat niet mag doen. Daarbij komt nog iets anders. Na al die j a r e n dat ik deel heb genomen aan de Roomse misviering, vanaf mijn studententijd al, heb ik toch nog het gevoel, dat ik er buiten sta. Misschien moet je er (toch) wel als kind inkomen, om je er volledig mee verbonden te kunnen voelen. Mijn persoonlijke ervaring, moet ik zeggen, is, dat ik mij helaas niet echt thuis voel bij de r.k. eredienst." En met dit antwoord moest de redactie van het r.k. studentenblad het dan maar weer doen. Erger: met deze professor moeten ook onze protestantse theologie-studenten het doen. En we mogen dan ook wel vragen: waar gaan zij heen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen