EEN PERSOONLIJKE IMPRESSIE

Tijdens één van de catechisatie-uren noemde ik bij de achternaam van een predikant ook zijn voornamen.Er werd bedenkelijk naar mij gekeken. En de vraag klonk: “Noem jij je voorgangers altijd bij de voornaam?”. Dat ik dat nu nog weet, betekent dat die vraag toch wel binnenkwam.

Het typeert ook ds. Geluk. Het was en is geen stijl die bij hem past. De laatste jaren is het wel eens gebeurd dat ik een mail kreeg ondertekend door “Leun”. Maar ’69 zat er blijkbaar nog goed in bij mij. Ik heb het nooit gewaagd hem zo aan te spreken. Hijzelf noemde ons Daan en Greetje. We waren tenslotte zijn belijdeniscatechisanten. Maar tijdens de vergaderingen van het bestuur van Protestants Nederland was het altijd “onze secretaris” of “mijnheer Redert”. Ook geen “broeder” want het was tenslotte geen kerkenraadsvergadering.

Stijl dus! Een kenmerkende eigenschap van ds. Geluk.Ds. L.Kievit blijven. Zo kennen we hem en zo hebben we hem lief en zo achten we hem hoog. Het is ook geen loze stijl bij hem. Ik heb ds. Geluk bijvoorbeeld weinig boos gezien. Maar als de Heere van Zijn eer ontroofd werd, dan kon hij toornig kijken, spreken en schrijven. Ik heb hem leren kennen als iemand die lijdt aan de verloedering van de maatschappij, de verplatting, ook in de kerk.

Ouderwets? Nou neen ...hij heeft een vrouw getrouwd en hij heeft twee mondige kinderen...

Niet ouderwets. Ik blijf het “stijl” noemen. Dat is het eerste wat ik van hem wil zeggen.

Goede leraar

Terug naar de belijdeniscatechisatie. Daar kijken we met dankbaarheid op terug. Wij waren maar samen en dan zijn de gesprekken nog intenser. Zeker met zo’n goede leraar die ons een gezonde kijk gaf op de Schrift en de kerk. Waarom “gezond”? Wel op die leeftijd en misschien ook wel met die achtergrond ben je nog behoorlijk met jezelf bezig en moet je nog leren het leven “buiten jezelf te zoeken”. Daarbij heeft hij ons als leraar en pastor begeleid.

Wij trouwden kort voor de belijdenisdienst. Het zou voor de hand liggen dat hij ons huwelijk ingezegend had. Maar wij hadden een verplichting aan de eerste predikant die wij meemaakten in Goedereede: ds. J.H.Vlijm. Ruimhartig zei hij: Het is jullie dag en... hij nam plaats in de kerkenraadsbank in plaats van op de kansel. Dat is het tweede: leraar en pastor.

Protestants Nederland

Als derde wil ik noemen zijn bestuurslidmaatschap en voorzitterschap van PN. Na jaren kruisten onze wegen zich weer. Ik zat in het bestuur van de destijds bloeiende plaatselijke afdeling van de Vereniging Protestants Nederland in Gouda en werd van daaruit in het hoofdbestuur gekozen.

Ds. Geluk verliet het hoofdbestuur toen een ander voorzitterschap - namelijk dat van de Gereformeerde Bond - op hem wachtte. Hij werd opgevolgd door ds. C.J. van der Plas. Dat was wel even wennen. Ds. Van der Plas had een heel andere stijl. Hij was een nuchtere Katwijker, die de vergaderingen zakelijk leidde. No nonsense.

Tijdens zijn bestuurslidmaatschap en zijn voorzitterschap kende de vereniging zo zijn ups en downs.

Na ds. Van der Plas werd het ds. J.L.Ravesloot. Een statig maar toch aimabel persoon wiens witte haardos én zijn stem, die klonk als een bronzen klok, wij nimmer zullen vergeten.

Ook aan zijn voorzitterschap kwam een einde.

Aangezien Protestants Nederland een apart plekje in het hart van ds. Geluk had en hij inmiddels in Rotterdam woonde –dicht bij de plek van onze vergaderingen- nam hij zijn plaats onder ons weer in en hanteerde wederom de voorzittershamer.

Het leek wel of Calvijn terugkeerde van Straatsburg naar Genève. Hij ging gewoon verder waar hij gebleven was. Maar goed ... de “Geluk-stijl” wende weer spoedig.

Visie en een netwerk

Een voorzitter moet visie hebben. Het is ook makkelijk als hij een netwerk heeft. Voor een vereniging als Protestants Nederland moet je ook nog eens ‘katholiek’ zijn. Die het vatten kan vatte het.

Tijdens zijn bestuurslidmaatschap en zijn voorzitterschap kende de vereniging zo zijn ups en downs. In de jaren 70 liep het allemaal nogal wel. Mede doordat er een tweetal bezielende bestuursleden waren die de ‘PN-kar’ trokken. De heren C. Kalle en L. Huizer uit Delft respectievelijk secretaris-penningmeester en secretaris publiciteit. Zij hadden een schat aan ervaring opgebouwd in PN. De maandelijkse rubriek “Langs de Kloof” van Huizer zullen we niet licht vergeten.

Ook hadden zij veel contacten zodat het blad altijd was voorzien van kopij. Maar financieel was het armoe troef. Als de drukker betaald moest worden, schoot Kalle dat uit eigen portemonnee voor. Dat kwam wel weer goed als de abonnementsgelden binnen kwamen, maar toch...

Totdat we een aantal erfenissen en legaten ontvingen van fel anti-roomse, vrijzinnige leden. Toen waren we boven Jan en kon er wat ruimer geleefd worden. Ondertussen was “het product Protestants Nederland” geen gewild artikel meer. Het waren slechts “de fijnproevers” die zich voor de uitgangspunten van PN interesseerden.

Onder leiding van voorzitter Geluk werd het ‘anti’ minder en het ‘pro’ meer benadrukt waarbij de doelstelling van Protestants Nederland: voorlichting over de verhouding Rome-Reformatie en het historisch besef levendig houden, niet uit het oog werd verloren.

Daarbij ging je voor de één niet ver genoeg en was je voor de ander niet genoeg fel anti.

Dat vraagt een voortdurende bezinning op de taak en doelstelling van Protestants Nederland van het bestuur.

Na mijn terugtreden uit het bestuur volgde ik de gang van zaken in PN vanaf de zijlijn, omdat ik als ere-bestuurslid de stukken krijg toegestuurd. Naar mijn idee werd en wordt er de laatste jaren veel van het bestuur gevraagd. De voorzitter moet daar maar leiding aan geven! Ik dacht wel eens: ga toch genieten van je emeritaat! Maar ja, verweven met PN, een groot plichtsgevoel en vele keren “neen” krijgen op het verzoek om de voorzittershamer over te nemen, deden hem blijven.

Maar nu is het toch zover. Het is Geluk gelukt een vogel (ds. Kieviet) in het PN-net te strikken. Een wonder want tegenwoordig mag je geen kievitseieren meer zoeken. Ik wens het bestuur van harte toe dat hij een nestblijver zal zijn en geen nestvlieder. Die waren er de laatste tijd teveel.

Pastoraal vermaan

Ik begon met te vertellen dat ik een pastoraal vermaan kreeg van ds. Geluk.

Ik eindig met hem een pastoraal vermaan te geven:

Het zijn er wel drie.

De eerste is: Loslaten. Wat? PN. Ik kan uit ervaring vertellen dat PN ook zonder ons gewoon doorgaat. Met de zwaargewichten die u bij het bestuur hebt weten te betrekken moet dat vast lukken.

Het tweede is: vasthouden. Wie? – ik schuif even uw lessen in stijl terzijde – uw lieve Wilma. Méér aandacht, méér samen genieten van de goede dingen die nog overgebleven zijn. Er valt nog zoveel historisch moois te ontdekken in kerken en kathedralen die uw interesse hebben. Ik zie uit naar de jaarlijkse vakantie- en jaarwisselingskaart.

Het derde is: Volhouden. Wat? Met het schrijven van een column of een artikeltje voor PN. U krijgt nu zeeën van tijd daarvoor. Ik zeg dit ter compensatie van het loslaten want dat zal wel moeite kosten: de studeerkamer mijden.

Toepassing

Nu de toepassing: Wij zijn maar onnutte dienstknechten. Moge de Heere u genade en ere geven: Wel gij goede en getrouwe dienstknecht... De Heere zegene u, uw vrouw en uw kinderen nu en in de toekomst.

Aan het einde van zijn persoonlijke impressie overhandigde het erebestuurslid Redert aan de scheidende voorzitter ds. Geluk namens de vereniging een oorkonde als herinnering aan diens voorzitterschap en geschenk onder couvert. Mevrouw W.G. Geluk - van der Kooij ontving uit de handen van Redert een boeket.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen