„Wij waren de partizanen van de Biesbosch"

Ze waren niet bang, maar zê wisten wat ze riskeerden: de crossers van de Biesbosch. Elke tocht was een gevaarlijke onderneming. In de oorlogswinter van 1944-'45 voeren ze met hun ranke bootje in het holst van de nacht door de Biesbosch. Van het door de Duitsers bezette noorden naar het bevrijde zuiden en terug. Een enkele uren durende trip door een breed labyrint van kreken, riet en wilgen, langs Duit e mitrailleuropstellingen. Dikwijls was het een uitputtende vaart in bar weer en altijd dreigde het gevaar door de vijand te worden overvallen. Honderden keren hebben de crossers — twee van de twaalf lieten hun leven in de Biesbosch — in die tijd hun zware koerierswerk gedaan. Het gebeurde wel dat ze twee keer per nacht op en ne er gingen. Groot was hun opofferingsgezindheid'. Zo geruisloos mogelijk brachten ze in hun kwetsbare scheepjes naar de overkant: document en, fotonegatieven, medicijnen (waarmee in bezet gebied ontelbaar veel patiënten zijn gered), kolen, bonkaarten, fietsbanden voor koeriersters, wapens, munitie, zenders, piloten, geheime agenten.