Neo-isolationisme

De reeks „neo-woorden" is weer met een nieuwe term uitgebreid. Na liet neo-calvinisme, neo-stalnisme en neo-fascisme is nu het neo-isolationisme erbij gekomen. In de VS is dit een begrip, dat liet streven aanduidt om daar waar in de wereld de Amerikaanse nationale belangen niet op het spel staan, zich geleidelijk aan militair terug te trekken, en de ordetaak aan de plaatselijke overheden over te dragen. 

In een interview met de Washington Post met Walter Lippmann, bekend filosoof-publicist, bracht deze het . verschijnsel ter sprake in verband met de huidige rol van de V.S. in de wereld. Hij meende dat het neo-isolationisme rechtstreeks voortvloeit uit het dwaze „globalisme" d.w.z. het .streven van een land dat meent de wereld te moeten en te kunnen besturen. Zijns inziens kan men in een land altijd neo-isolationisme verwachten, nadat het heeft moeten constateren, dat de leiding van de wereld te hoog gegrepen is. De vraag of het gevaar bestond, dat Amerika zich uit teveel plaatsen zou gaan terugtrekken, beantwoordde hij bevestigend met het argument dat men in alles te ver kan gaan. Amerika heeft nu eenmaal niet de wijsheid in pacht en is evenmin alwetend. Hij tekende hierbij aan, dat zodra „vitale" gebieden als Canada, of Mexico zouden worden bedreigd het neo-isolationisme wel spoorslags zou verdwijnen. Dan staan er nationale belangen op het spel, zei hij. De rampzalige oorlog in Vietnam heeft vele Amerikanen ontnuchterd en overtuigd van de noodzaak de nationale belangen enger te definiëren.

NATIONAAL BELANG

Voorts ging de heer Lippmann nader in op de inhoud van het begrip nationale belangen. Dit is volgens hem zo historisch bepaald, dat het moeilijk is uit te maken, wat er mee wordt bedoeld. Het landsbelang is in de geschiedenis alles geweest waar mensen ook maar belang bij konden hebben. Eens was het in Europa een nationaal belang de Rooms-Katholieke religie te verbreiden, later weer om het Protestantisme te vestigen. In nog een ander tijdvak ging het om expansie van afzetgebieden of het bijeenbrengen van zoveel mogelijk goud voor harde valuta. 

Al deze zaken zijn dus landsbelangen geweest. In onze dagen is het een zo goed mogelijke bescherming voor een verdedigbaar gebied tegen invasies en aanvallen. Enerzijds zou een invasie in Canada Amerika onmiddellijk raken. Hetzelfde is van toepassing op een bedreiging van Mexico of een onverhoedse aanval op Cuba. Anderzijds kan niet worden volgehouden, dat Israël van net zo groot belang zou zijn voor de Verenigde Staten. Het heeft volgens de heer Lippmann geen enkele zin de schijn op te houden, dat dit wel zo is. 

Israël vervult niettemin een taak in het Midden Oosten: het brengt er de technische beschaving op een hoger vlak en maakt er technologische vorderingen. Het zou er voor de wereld niet beter op worden, als het niet meer bestond. Amerika moest er zijn invloed gebruiken, niet om er oorlog te voeren, maar om machtsvorming te ontraden en een tegenwicht te vormen, zette de heer Lippman uiteen.

WEST-EUROPA

Op de vraag of de toestand in West-Europa het Amerikaanse landsbelang ook aanging was het antwoord evenzeer bevestigend. Hij beschouwde de ontwikkelingen in West-Europa tot ongeveer midden-Duitsland van het grootste belang voor de V.S. Een gedeeld Duitsland, hoe betreurenswaardig ook, achtte hij niet fataal. Ongetwijfeld hield voor hem het Amerikaan.se belang ergens in Duitsland op. Dat de politiek gericht moet zijn op vereniging van Duitsland en terugtrekking van de buitenlandse troepen stond voor hem eveneens vast. Hij nam het standpunt in, dat Duitsland één natie is, geen twee. Voor zover de Duitsers zich wensen te herenigen, dienen we het hen niet te beletten. Hierover zouden we wel in conflict kunnen komen met Rusland dat hen gescheiden wil houden en tot op zekere hoogte ook met Frankrijk. 

Terugkerend naar het neo-isolationisme, merkte hij op, dat er in Amerika ooit ook van isolationisme sprake geweest is. In dit verband memoreerde hij het non-interventie-beleid van de Amerikanen aan de vooravond van en gedurende de 1ste wereldoorlog en voor de tweede wereldoorlog tot aan Pearl Harbor.

WERELDORDE

Lioomanns suggestie dat Amerika's neiging om zich terug te trekken uit bepaalde gedeelten van de wereld, voortkomt uit een psychologische klap als gevolg van hel mislukken der strevingen naar wereldheerschappij, is wellicht gedeeltelijk juist. Hieruit dient men evenwel niet te concluderen dat Washington zijn „globalistische" ideeën heeft prijs gegeven. Men probeert ze nu op een andere wijze te realiseren. Nadat de VS tot voor kort trachtten orde in de wereld te scheppen door aan een zeer groot aantal landen economische en militaire hulp te verschaffen, lijkt het accent van de Amerikaanse wereldpolitiek nu te verschuiven. Men heeft zich gerealiseerd dat een wereldorde niet kan worden gevestigd door Amerika alleen. Gezamenlijk- met de twee andere supermachten, zou het naar sommige Amerikaanse opvattingen, wel kunnen gelukken om de wereld te dwingen tot vrede en eenheid. Vandaar het verlangen naar regelingen met Rusland en China, dat nu in de Amerikaanse buitenlandse politiek de overhand heeft gekregen. Dit soort „wereldordening.s" gedachten hebben ook sterke aanhang in invloedrijke kringen van ons land. Wii kunnen daar slechts tegenover stellen dat een rechtvaardige wereldordening niet te verwachten is door opeenhoping van menselijke macht, doch uitsluitend door wederkeer tot Gods inzettingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen