De Sinai als heilige plaats

„We hebben de Sinaï met militair geweld genomen, we zullen de Sinat met veel emoties verlaten", zei brigadecommandant Jossi en vervolgde: „Wij gaan met rouw, maar niet met spijt. We gevoelen ons gebonden aan dit gebied waarin zoveel van onze kameraden zijn gevallen. Daarom hebben we rouw, maar we betreuren het niet dat we moeten terugtrekken; het is een onderdeel van het proces waarvoor we gevochten en waarvoor we gebeden hebben".

Ter verwezenlijking van het gesloten vredesakkoord heeft in de afgelopen week Israël 14.000 vierkante kilometer Sinaïwoestijn aan Egypte teruggegeven. De rest, een 19.400 vierkante kilometer zal het in april 1982 ontruimen.

Daarmede heeft Egypte in de afgelopen acht maanden strategisch belangrijke posities op het schiereiland weer teruggekregen. Posities, die het in de oorlog in 1967 had verloren. Israël heeft de meeste militaire installaties vernietigd. Wat gedemonteerd kon worden, werd weggevoerd naar Israël.

Echter is niet alleen het puin van deze vernietigde installaties in het woestijnzand achtergebleven. Ook bleven achter 6.000 Bedoeïenen, die nu weer Egyptenaren zijn geworden. Ze hebben zich voor deze nationaliteitswisseling goed ingedekt. Meer dan 360 Israëlische auto's voornamelijk Mercedessen hebben ze in de afgelopen maanden gestolen en in het zand ingegraven. Ze waren zo goed ingegraven dat de Israëliërs maar de helft van deze gestolen auto's hebben kunnen terugvinden. We kunnen erop rekenen, dat ze in de nabije toekomst in de straten van Caïro lustig zullen rondtoeren.

De verbetering van de betrekkingen tussen Israël en Egypte resulterend in het etappegewijze realiseren van het tussen beide landen gesloten vredesakkoord, gaat wat verscholen achter andere gebeurtenissen in de wereld.

De Russische inval in Afghanistan en de nog steeds voortdurende gijzeling van de Amerikanen in Iran neemt bijna alle aandacht in beslag.

Dat is echter niet juist, want de strijd in Aigli9.nigtar)i is niet los te ma• ken van de verhouding tussen Israël en Egypte. Integendeel, ze heeft er alles mee te maken.

De Bijbel laat ons naar de speciale relatie tussen Israël en Egypte niet gissen. Beide volkeren hebben een geschiedenis waarin ze nauw aan elkaar zijn verbonden. Zo wordt in de Bijbel Israël eraan herinnerd, dat het als gast en vreemdeling in Egypte heeft gewoond. En was Egypte ook geen wijkplaats voor onze Zaligmaker in zijn prille jeugd?

Landen, die zo nauw met elkaar verweven zijn, behoren onze bijzondere aandacht te hebben en te houden. Want in die relaties vinden we telkens bijbelse situaties terug.

Is het daarom te boud om te stellen dat God de geschiedenis van deze wereld schrijft juist in de relaties tussen beide volkeren? Dat lijkt ons niet, omdat in de euforie die de vredesgesprekken overheersen we signalen tegenkomen die ons de oren doen spitsen. We herkennen daarin geluiden, die we ook in de Bijbel tegenkomen.

Zo heeft Sadat in november een architectencombinatie de opdracht gegeven de plannen voor het stichten van een religieus centrum in de Sinal verder uit te werken. De plannen dateren reeds uit voorgaande jaren. Sadat heeft steeds voor ogen gehad het hart van de Sinaï tot een heilige plaats te maken. Een plaats van vrede, waar zoals hij dat noemt. Christenen, Mohammedanen en Joden in vrede met elkaar zullen verkeren.

Sadat heeft trouwens te dien aanzien toch hoge aspiraties. In zijn testament heeft hij laten opnemen, dat hij te zijner tijd in dat heilige centrum begraven wil worden.

Sadat heeft nu de architecten, dr. Rimali uit Egypte, prof. Pierre Vago uit Frankrijk en prof. A. Mansfeld uit Israël gevraagd er voor te zorgen dat hij op 19 november van dit jaar, wanneer het vredesakkoord drie jaar oud is de eerste steen zal kunnen leggen. Hij wil dat echter niet alleen doen, maar te zamen met de paus en president Carter.

Het centrum krijgt de figuur van een driehoek. In de ene hoek een moskee, in de andere een kerk en in de laatste zal dan een synagoge worden gebouwd. De verwachting is dat de bouwtijd drie jaar zal bedragen.

Wie spitst niet zijn oren bij een dergelijk bericht. Zal op de plaats waar God Zijn heilige wet aan Israël en daarmede aan de volkeren dezer aarde gaf, dO' mensheid verenigd in de drie grote g^,ds^ensten die de wereld kent, zijn zetel oprichten? Dan horen we de gezegende voetstappen van onze verlosser steeds luider en is voor ons het nieuws uit Afghanistan en Iran slechs een bijverschijnsel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen