Paleis van Catharina in oude glorie hersteld

Het paleis werd tijdens de Tweede Wereldoorlog geplunderd en in brand gestoken door de nazi's, maar het is nu hersteld in zijn oude glorie, „omdat het een monument is van onze kunstgeschiedenis, cultuur en architectuur," zo legt een gids uit aan bezoekers van het uitgestrekte landgoed.
Wie het paleis bezoekt wordt erop gewezen dat de restauratie van dit monument van keizerlijke praal de goedkeuring zou hebben weggedragen van de stichter van de Sowjetrussische staat: boven een deur in de grote entreehal is een silhouet aangebracht van Wladimir Lenin met daarnaast diens uitspraak dat „schoonheid behouden moet blijven."
De opzichtige weelde van de gouden uivormige koepels en de onbetaalbare kunstwerken in het gebouw herinneren aan een tijd, dat de leidende elite verpozing zocht op dit landgoed, dat destijds Tsarskoje Selo heette, het „dorp van de tsaar".
Ambachtslieden hebben de fraaie houten parketvloeren, wandtapijten en handgeschilderde haard tegels uit die tijd nagemaakt. In een aantal kamers hangen weer de kunstwerken die destijds ook de wanden sierden. In 1941, toen de Duitse troepen naderden, werden meer dan 100 kunstwerken van 17de- en 18deeeuwse Nederlandse, Franse, Vlaamse en Italiaanse meesters verwijderd uit het paleis en verborgen.

Verbitterd
De barnsteenkamer, door toeristengidsen en in literatuur over het dorp steeds in superlatieven beschreven, is een van de weinige vertrekken, waarvan de restauratie nog niet voltooid is. Het paleis werd genoemd naar Catharina I, de echtgenote van Peter de Grote. Het wordt echter ook wel in verband gebracht met Catharina de Grote, die regeerde van 1762 tot 1796.
Peter de Grote verwierf bewerkte platen Baltisch barnsteen van de koning van Pruisen in 1716 in ruil voor 248 soldaten. De panelen werden eerst naar de keizerlijke hoofdstad St. Petersburg vervoerd, maar later overgebracht naar het landgoed in Tsarskoje Selo. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de panelen ontvreemd en ze zijn nooit meer teruggevonden.
Gidsen in het paleis vertellen dat er onderzoek verricht wordt om nieuwe panelen te maken voor de kamer, die al wel gedeeltelijk is opgeknapt met barnstenen beeldhouwwerk, mozaïeken en edelstenen.
De Russen zijn nog steeds verbitterd over de nazi-bezetting en de schade die tijdens de oorlog werd aangericht aan de cultuurschatten van Poesjkin, dat 24 kilometer van de „heldenstad" Leningrad ligt, waar vele duizenden stierven van honger en ziekte tijdens de 900 dagen durende Duitse belegering.
In vrijwel elke kamer hangen foto's van de staat waarin het vertrek verkeerde toen de nazi's in januari 1944 verdreven werden. Onder de foto's wordt uitgelegd hoe de restauratie tot stand kwam en wordt de triomf van het volk over de verwoestingen van de oorlog bejubeld. De rondleidingsgids verwijst herhaaldelijk naar de „fascistische plundering" van het paleis en de inspanningen van de socialistische regering om de schade aan het monument te herstellen.

Poesjkin
Het paleis werd in 1724 voltooid. Het werd gebouwd op de landbouwgrond die Peter de Grote geschonken had aan zijn vrouw, de latere keizerin Catharina I. Het werd herhaaldelijk uitgebreid en verbouwd tot 1752, toen Catharina de Grote de Italiaanse architect Bartolomeo Rastrelli opdracht gaf het landgoed geheel te renoveren. Van over de hele wereld werden meubels en kunstwerken aangeschaft voor de inrichting van het paleis en de verbouwing werd pas halverwege de 19de eeuw voltooid.
In 1811 kreeg het dorp een lyceum voor de kinderen van de adel. Onder de eerste 30 leerlingen was Alexander Poesjkin, de later beroemde dichter. Poesjkin bracht zes jaar door in Tsarskoje Selo en bezong het leven in het dorp in zijn latere gedichten. Over het hele landgoed zijn standbeelden en plaquettes te vinden ter ere van de dichter.
Volgens de Russische geschiedenisboeken werd in 1834 de eerste Russische spoorlijn aangelegd tussen Tsarskoje Selo en Pavlovsk, het vier kilometer zuidelijker gelegen keizerlijk landgoed. Na de oktoberrevolutie werd het landgoed tot museum gemaakt. Tal van andere huizen van de adel werden ingericht als sanatorium of kregen een andere openbare bestemming.
In 1918 werd het dorp omgedoopt in Destkoje Selo (dorp van de kinderen). In 1937, honderd jaar na de dood van Poesjkin, kreeg het zijn huidige naam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen