Diaconale zorg Zeist 75 jaar

Dit kleine oudeliedentehuis was gevestigd aan de Bergweg-hoek Joubertlaan, aan de voet van de watertoren. In de tijd voor de Eerste Wereldoorlog huldigde men nog algemeen het standpunt dat kinderen moreel verplicht waren een ouder, wanneer deze niet langer voor zichzelf kon zorgen, in hun gezin op te nemen. Een ouder in een oudeliedenhuis betekende in feite een blamage voor de kinderen. Daarom werden aanvankelijk bejaarden verzorgd die geen familie meer hadden of niet bij hun verwanten terecht konden. Het is dan ook geen wonder dat vrijwel uitsluitend sociaal-zwakkeren van de toenmalige maatschappij het diaconiehuis bevolkten. Van luxe voorzieningen was nauwelijks sprake; men had een bed in de vrouwen- c.q. mannenslaapzaal, van warm en koud stromend water droomde men niet eens en zij die nog tot werken in staat waren, hielpen mee in de moestuin achter het huis.

Onder de bezielende leiding van „vader en moeder" Struve en het vooruitstrevende beleid van de diaconie kon het oudeliedenhuis al spoedig worden uitgebreid en zelfs worden verbouwd, waardoor iedere verzorgde de — voor die tijd (beginjaren '20) ongekende — mogelijkheden kreeg een eigen kamertje te bewonen.

Vleugel

In de jaren dertig werd nog een vleugel met een ziekenafdeling bijgebouwd. Gedurende de jaren van de Duitse bezetting werd in het college van diakenen het denkbeeld geopperd om na de oorlog een geheel nieuw bejaardentehuis te bouwen, doch het duurde nog tot het begin van de jaren zestig alvorens dit plan zou worden gerealiseerd, omdat aan de bouw van woonhuizen — als gevolg van de ontstane woningnood — de hoogste prioriteit gegeven werd.

Inmiddels kocht de diaconie van de hervormde gemeente het terrein aan de Arnhemse Bovenweg, waarop de villa „Simarowa" stond. Deze statige villa werd tijdelijk gebruikt als een rusthuis. Men beschikte daar over grote en ruime kamers en daar was de pensionprijs ook naar. Een nieuw te bouwen bejaardencentrum zou op dat terrein aan de Arnhemse Bovenweg moeten verrijzen, doch voordat de bouw aanbesteed kon worden moesten diverse barrières genomen worden. Ontwerpen van schetsplannen werden moeizaam door de gemeentelijke bestuurders geaccepteerd en de financiën kwamen moeizaam rond, maar in 1960 kon dan toch het nieuwe rusthuis, de Amandelhof, worden aanbesteed en in september 1962 verhuisden een kleine honderd bewoners naar hun nieuwe tehuis dat 28 oktober 1962 volledig bezet was en officieel geopend werd.

Op het terrein naast de Amandelhof verrees een flatgebouw met 72 bejaardenwoningen, die als het ware aanleunen tegen het verzorgingscentrum de Amandelhof. Deze bejaardenflat, het huidige „Simarowa", is gezien de enorme wachtlijst nog steeds in trek en voorziet in een grote behoefte.

Ondanks de toegenomen capaciteit om bejaarden te huisvesten en te verzorgen, bleek de vraag het aanbod sterk te overtreffen. Daarom besloot de diaconie van de hervormde gemeente van Zeist een tweede bejaardencentrum te bouwen. Door de vastberadenheid van de diaconie kon men een geschikt stuk bouwgrond bemachtigen op de hoek van de Molenweg-Arnhemse Bovenweg, op een steenworp afstand van de Amandelhof en Simarowa. Dit tweede bejaardentehuis, de Mirtehof, werd op 26 oktober 1972 officieel geopend. Dit centrum kent veel algemene ruimten, hetgeen bijzondere mogelijkheden creëert voor allerlei therapieën, bezigheidsactiviteiten, bijzondere verzorgings- en behandelingsmethoden en ontspanningsactiviteiten. 
Door de veranderende zorg in de jaren zeventig voor de ouderen kwamen er ook nieuwe (ruimere) bouwvoorschriften en tal van nieuwe bejaardenoorden werden in de wijde omgeving geopend'en waren modem van opzet. Dit leidde er toe dat de Amandelhof niet meer voldeed aan de eisen, waardoor er een renovatie moest plaatsvinden. Dit gebeurde en besprekingen met het ministerie van CRM resulteerden in, het feit dat het sterk verouderde Spathodea aan de Oranje Nassaulaan te Zeist, waarin mim 100 Indische Nederlanders gehuisvest waren, afgebroken moest worden en dat de bewoners onderdak moesten krijgen in het nieuwe gerenoveerde bejaardentehuis de Amandelhof. Dit gebeurde eind mei, begin juni 1985. Enkele weken geleden is het oude bejaardentehuis Spathodea met de grond gelijkgemaakt.

Omdat de vergrijzing van de inwoners van de gemeente Zeist nog steeds doorgaat, en afgaande op de laatste demografische cijfers met daarin verwerkt de migratiebeweging, spreekt de diaconie van een zorgelijke ontwikkeUng, en werd besloten het fraai gelegen terrein aan de Oranje Nassaulaan opnieuw te bestemmen voor ouderenhuisvesting. De gedachten van de diaconie gaan uit naar een woongemeenschap waar ieder zelfstandig blijft wonen, maar toch gebruik kan maken van allerlei (gemeenschappelijke) voorzieningen en maatschappelijke dienstverlening. Dit aUes echter binnen een aanvaardbare huur, zodat iedereen hiervan gebruik kan maken. Op grond van de wachtlijst van „Simarowa" (175 gegadigden) en de nu reeds binnenkomende aameldingen voor deze nieuwbouw, meent de diaconie dat dit nieuwe project aan de vraag tegemoet komt.

Volgens het diaconaat van de hervormde gemeente blijft men — ook na 75 jaar — actief doorgaan voor het ontwikkelen van plannen voor de ouderen, hetgeen de diakenen dan ook als hun opdracht zien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen