Uit de Kerkelijke Pers

 „Emilio Castro, secretaris-generaal van de Wereldraad van kerken, heeft onlangs de ziekte aids een van de grote wereldrampen van de toekomst genoemd. Een wereldramp, niet alleen omdat deze ziekte zo'n snelle verspreiding en zo'n fatale afloop heeft. Dat op zich heeft al een soort angstpsychose tot gevolg. Genezing schijnt (nog) niet mogelijk te zijn. Er is alleen maar de mogelijkheid van preventie. En die zal ongetwijfeld onbevangen menselijke omgang met elkaar onder druk zetten.

„Maar er is meer: het grote spook van nieuwe golven van discriminatie dat achter het verschijnsel aids opduikt. Vooroordelen en verdrongen aversies ten opzichte van homo's zullen weer gaan opspelen. Daar zijn nu al de eerste tekenen van te ontwaren. In Europa en Amerika blijken de meest kwetsbare groepen de drugsverslaafden en de homoseksuelen te zijn. Dat heb je ervan, zal men van de eerste zeggen. En van de tweede? In Amerika doemt de 'gesel-godsgedachte' al op.

De Amerikaanse Raad van Kerken heeft zich daar in een moedige verklaring duidelijk van gedistantieerd. Voor zulke gedachten zullen we ook in de Nederlandse situatie waakzaam dienen te zijn. Mogelijk kunnen ook hier mensen als de Goerees, in een soort verblinde hardnekkigheid, hardop gaan roepen wat anderen diep in hun hart eigenlijk ook vinden. En dan nog iets anders. Men zegt dat de ziekte afkomstig is uit Afrika, dat het daar geen 'homo-ziekte' is en dat het aantal patiënten veel en veel groter is dan officiële getallen waar willen hebben. Gevolg zou kunnen zijn een angstwekkende golf van rassendiscriminatie. Huiver voor alles wat van Afrika komt, een mijden van contacten, blokkades in intermenselijk verkeer. Ziekte en dood roepen angsten op. En angsten zijn irrationeel, kennen geen grenzen en verwringen menselijk gedrag.

Inderdaad, een grote wereldramp als we de mogelijke consequenties onder ogen zien. Kerken zullen zich daarmee bezig dienen te houden, eenvoudig omdat menselijk welzijn en intermenselijke verhoudingen op het spel staan. Pastorale zorg voor de patiënten en hun omgeving is al veel, maar niet voldoende. Er is meer nodig: goede informatie, ontmythologisering, bestrijding van ongerechtvaardigde angsten, waakzaamheid ten opzichte van elke vorm van discriminatie.




Woord & Dienst

" Ds. L. de Liefde vindt het geen goede zaak dat voor velen de jaarlijkse dankdag veranderd werd in een oogstdienst. Hij vindt het nog erger dat ook deze diensten hun tijd al weer hebben gehad. Hij poneert in "Woord & Dienst" (veertiendaags orgaan voor het hervormde gemeenteleven) de stelling dat ons land een dag van inkeer mist.

„Het is geen verheffend gezicht de ontwikkeling te schetsen: eerst tijden lang een dag waarop mensen zich bezonnen op de gaven van God in de opbrengsten van de natuur. Vervolgens een verbreding van de aandacht naar de mogelijkheden en zegeningen van de arbeid. Daarna de grote vragen van de oogst hier te lande en de honger elders. Het werd hoe langer hoe problematischer. De dag, die beslag legde op het sociale leven, gevierd en erkend door een groot deel van de samenleving, werd tot een oogstdienst op een zondag in november en nu is zelfs daar niet veel meer van over. Aan deze ontwikkeling kunnen wij aflezen de verlegenheid van de gemeente ten aanzien van God en ten aanzien van de maatschappij. De Godsvraag èn de vraag naar de ethiek zijn beide in het geding, wanneer wij van Dankdag naar de oogstdienst zijn gegaan en vervolgens de oogstdienst maar gaan afschaffen. De Kerk houdt op die manier op in de samenleving beseffen levend te houden die uitgaan boven het strikt menselijke van maken, wegen, meten en tellen. De Kerk houdt ook op de samenleving te confronteren met de notie van het delen, hoe onbeholpen zij het ook vaak in praktijk bracht door alleen maar te letten op een categorie notoire nooddruftigen. Wanneer de oogst er niet is voor allen, zoals in het Oude Testament niet wordt opgehouden Israël in te prenten, dan is er ook geen besef meer van samenleven op wereldschaal met oog voor nood en onrechtvaardige verdeling van de goederen. Dan houdt de Kerk haar mond en heeft zich aangepast bij de gang van zaken. Dan kan zij Lazarus niet meer op de stoep van de rijken leggen en hem niet meer aan hun geweten voorleggen.

Zijn dit wat sombere gedachten, omdat een stukje kerkelijke activiteit het ook al niet meer blijkt te doen Nostalgie of een poging tot restauratie van wat innerlijk al verkalkt is Naar eer en geweten kan ik zegge dat het niet zo is.

Ik kom met deze gedachten naar aanleiding van een ervaring, die i onlangs opdeed bij een predikanten conferentie in het Zwitserse Zurich Door de stad lopend viel mij op, da het merendeel van de restaurants een kaart op de deur had staan waarop geschreven stond: 'Wegens Bettag' 21 september gesloten. Een nationale dag van dank, boete en gebed. Ik realiseerde mij dat er landen zijn, waar in dergelijke dagen nog in ere worden gehouden. In Amerika kent mei Thanksgivingday, in Duitsland een vergelijkbare dag. Tegelijkertijd bedacht ik, dat wij in ons eigen land geen nationale dag van inkeer en ge bed hebben. In ons land leven de diverse belangengroeperingen, maar is er geen dag waarop een volk de gelegenheid heeft zich te bezinnen. De Kerk als samenroepster van een samenleving heeft in ons land afgedaan, de magere echo van de Dank dag in de oogstdienst is bijna uitgestorven. Het samenbindende van de Kerk in andere landen is bij ons verdwenen en daarmee is aangetoond hoezeer bij ons de gemeente God ei de samenleving kwijt zijn geraakt"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen