"Ik kon niet meer bidden ; laat mij maar verdrinken"

ZEELAND — „Ik hoor nog door de stormwind heen het naargeestige geluid van de sirene, het geloei van vee, de roepende mensen en het geschreeuw van kinderen. Dat zal me altijd bijblijven. Het was een verschrikking. Huizen werden door de vloedgolven weggeslagen. Mensen werden door het kolkende water meegesleurd en verdronken. De Stellendammers die de polder in vluchtten, werden door het water ingehaald. Ze verdronken vrijwel allemaal. Van de ongeveer 2200 zielen die het dorp in '53 telde, kwamen er 70 om het leven". De nu 66-jarige L. Visser uit Stellendam, in het dagelijks leven wethouder van de gemeente Goedereede, herinnert zich de watersnoodramp van 1953 als de dag van gisteren. De gebeurtenissen van de 1e februari staan onuitwisbaar in zijn geheugen gegrift. Ook de 73-jarige A. Fase uit Oude-Tonge, de 78-jarige K. Klepper uit Ouddorp en de 57-jarige I. de Waal uit Wolphaartsdijk hebben hun eigen herinneringen. Soms komen de emoties weer boven, als ze denken aan het onnoemelijke leed waarvan zij getuige waren.