Uit de kerkelijke pers

KOERS

In 'koersnoteringen' van het reformatorisch opinieblad "Koers" gaat de redactie in op het NOS-journaal en de achtste plaag van Egypte.

 „Daar werden wij even pijnlijk verrast. Schortte het aan onze bijbelkennis?

Wat was het geval? In het NOS journaal vroeg presentator Barmen Siezen aan een spreker op een congres in Wageningen over de sprinkhanenplaag die momenteel Noord-Afrika teistert: „In de Bijbel staat dat de plaag zeven jaar duurde. Verwacht u dat deze plaag ook zeven jaar gaat duren?"

En of dat nog niet genoeg was, meldde NRC Handelsblad dat de sprinkhanenplaag in de Bijbel zeven jaar geduurd zou hebben.

Zeven jaar?

IJlings sloegen wij Exodus 10 op. En gelukkig. Exodus 10 meldt niets over zeven jaar. Blijkbaar had een spreker op het congres de sprinkhanenplaag èn de zeven vette en zeven magere jaren wat door elkaar gehaspeld.

Maar in Exodus 10: 14 staat wèl een bijzondere zin te lezen: „Voor dezen zijn dergelijke sprinkhanen als deze nooit geweest en na dezen zullen er zulke niet wezen".

Dat is een opvallende tekst, wanneer bedacht wordt dat Noord-Afrika op dit moment getroffen wordt door een van de ergste sprinkhanenplagen uit haar geschiedenis. Blijkbaar was de sprinkhanenplaag uit de Bijbel nog veel erger.

Graag hadden we dat doorgesproken met de expert op het gebied van Egypte en de plagen, de Nederlands hervormde predikant dr. J. Broekhuis uit Voorthuizen. Hij schreef immers een paar jaar geleden het boekje "De tien plagen uit Egypte". Maar dr. Broekhuis was niet thuis, hij verbleef... juist, in Egypte.

(...)

Intussen buigen de deskundigen zich over de vraag, hoe deze enorme natuurramp te keren is. Er wordt gesproken over vele soorten vergiften.

In de Bijbel lezen we hoe de achtste plaag eindigde. „En Mozes bad vuriglijk tot de Heere. Toen keerde de Heere een zeer sterke westenwind, die hief de sprinkhanen op en wierp ze in de Schelfzee".

Zoals wellicht bekend, is de huidige benaming voor Schelfzee, de Rode Zee.

En zo wordt een oude geschiedenis uit de dertiende eeuw voor Christus, drieëndertig eeuwen later opeens hoogst actueel, want waarom zou God niet opnieuw een sterke westenwind kunnen zenden?"

HN

Ds. L. H. Ruitenberg plaatst in het "HN-Magazine" (Hervormd Nederland - oecumenisch opinieweekblad) kanttekeningen bij het onlangs gehouden gesprek tussen Gorbatsjov en Reagan. Hij is van mening dat wie nagaat waar de grens van zijn eigen verdraagzaamheid ligt, best zal begrijpen waarom de beide heren nog niet zijn uitgesproken.

„Wat er tussen Gorbatsjov en Reagan over mensenrechten en geloof besproken is zullen wij nooit precies te lezen krijgen. In ieder geval: ze waren er nogal opgewonden over. Wederzijds.

Begrijpelijk. Gorbatsjov is goed in de leer: godsdienst is voor hem het verdovingsmiddel, dat het volk in zijn ellende zoekt. Hef de ellende op en de godsdienst verdwijnt. Voor Reagan daarentegen behoort godsdienst bij de mens, zoiets als ademhalen van de ziel. En omdat elk mens anders is, zijn er ook verschillende vormen van geloofsexpressie. En dat moet je respecteren, dus verdragen.

Zo valt dan het woord verdraagzaamheid.

Maar Gorbatsjov zal dan vragen waar de grenzen van de verdraagzaamheid liggen. Hij vindt zich al heel verdraagzaam. Want de mensen die het geloven niet kunnen laten, mogen best samenkomen om te bidden en te zingen en ook uit boeken van lang geleden lezend op verheven toon, als ze maar in het gareel blijven lopen.

De discussie over mensenrechten in Moskou -en overal elders— gaat in wezen over verdraagzaamheid. In het geding is immers een macht (van de staat, de kerk, een gemeenschap) om de grens aan te geven, waar wij afwijkend gedrag of een afwijkende mening kunnen en moeten verdragen.

Nu is het met die verdraagzaamheid wonderlijk gesteld. In Nederland althans vinden wij haar een mooie eigenschap. Maar verdragen wij het anders-denken werkelijk zo gemakkelijk? Zolang de ander ons verder niet interesseert, gaat het goed. Ik merk dat ik geïrriteerd raak als er een fris geschoren mens mij aan de deur vraagt, of ik belangstelling heb voor het Koninkrijk Gods. Ik lieg terug: „Geen enkele belangstelling", en sluit de deur. De gedachte welt dan op, of Jehova's Getuigen niet verboden dienen te worden. Hier ligt blijkbaar de grens van mijn tolerantie.

Als gedachten of woorden bedreigend worden voor een geordend of betrekkelijk veilig samenleven, als dit met marsgestamp en knotsgezwaai wordt begeleid, dan komen er onherroepelijk wetten, die de vrijheid beperken.

Wie nagaat waar de grens van zijn eigen verdraagzaamheid ligt. zal best begrijpen waarom Reagan en Gorbatsjov nog lang niet zijn uitgepraat".

KERKBLAD voor het noorden

 Ds. K. T. de Jonge geeft in het "Kerkblad voor het Noorden" (orgaan voor de Christelijke Gereformeerde Kerken) commentaar op het bijbelgebruik in het openbaar, waarbij hij onder meer denkt aan de onlangs door mevrouw Thatcher gebruikte bijbelteksten.

Premier Margaret Thatcher heeft de synode van de Kerk van Schotland toegesproken. Wat ik uit de kranten begrepen heb is, dat zij zich onder andere op 2 Thess. 3: 10 heeft beroepen: „Wil iemand niet werken, dan zal hij ook niet eten" en op het tiende woord „Gij zult niet begeren...". Wat wil je nog meer, ben je geneigd te denken: politici die zich op de Bijbel beroepen! Alleen, je gaat je wel achter de oren krabben, als je leest in welk verband dit gedaan is.

Zij voerde een pleidooi voor bezitsvorming; poneerde, dat mensen het recht hebben door hard werken veel geld te verdienen; verplichtte de rijken de behoeftigen goed te doen; stelde dat overdaad door de schepping meer gerechtvaardigd wordt dan armoede; zei, dat niet het scheppen van welvaart maar de liefde voor het geld om het geld verkeerd is; en... „Wij kunnen het uitoefenen van barmhartigheid eenvoudig niet overlaten aan de milddadigheid van anderen". Zo op het eerste gehoor klinkt niet alles even slecht. Maar plaats dit eens tegen de achtergrond van de steeds groter wordende kloof tussen rijk en arm in Engeland en de invloed die de overheid daarop uitoefent door haar ingrijpende bezuinigingen op het terrein van de sociale wetgeving en gezondheidszorg. Woorden klinken in een context! Genoemde synode van de Schotse Kerk uitte dan ook nadien kritiek op de belastingplannen van de regering-Thatcher.

Waarom beroepen zovelen zich op dat vaak misbruikte woord van Paulus „Wil iemand niet werken..."? Willen de armen, werklozen, zieken, buitenlanders dan niet werken? Mag je dat zo algemeen suggeren? En bovendien: waar zijn andere bijbelwoorden over delen, solidariteit, gerechtigheid en barmhartigheid gebleven? Beroep op de Bijbel is prima. Alleen, de Bijbel niet als citatenboek om het eigen betoog door anderen te laten ondersteunen. Bij een beroep op de Bijbel moet je bereid zijn je door dat Woord van God te laten gezeggen. Bovendien moet je dan willen luisteren naar het geheel van de bijbelse boodschap. Bijbelberoep verplicht! En... het misbruik heft voor ons het goede gebruik niet op!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen