Brazilianen kennen geen speelse kinderjaren en zorgeloze jeugd

De Braziliaanse samenleving is naar verhouding erg jong. De laatste volkstelling toonde aan dat bijna de helft van de bevolking de 18-jarige leeftijd nog niet heeft bereikt. Het jeugdkiesrecht, zo wordt in politieke kringen gehoopt, zal de nog jonge democratie van Brazilië voorzien van een bredere en dus meer solide sociale basis.

Het jeugdkiesrecht mag een zeer origineel idee zijn, maar worden de ernstige problemen waarmee de jonge Braziliaan in het dagelijkse leven kampt, worden er niet door opgelost. Een zorgeloze jeugd en speelse kinderjaren zijn voor slechts erg weinig Brazilianen weggelegd. Basisbehoeften als onderwijs en medische hulp zijn voor ons vanzelfsprekend. Maar niet voor de Braziliaanse jeugd.

Zwerfkinderen
Brazilië telt ongeveer tien miljoen (!) zwerfkinderen, variërend in leeftijd van drie tot zestien jaar. In de grote steden van het land vormen zij kleine legertjes, die dagelijks roofexpedities moeten organiseren om aan eten en kleding te komen. De politie kan weinig doen. Een op heterdaad betrapt zwervertje wordt doorgestuurd naar de griezelige weeshuizen van de Staat. Dat zijn grote, gevangenisachtige complexen, waar alleenstaande minderjarigen in theorie een veilig en Een schaal doet dienst als bad. comfortabel onderkomen zou moeten worden geboden.

De praktijk is helaas minder plezierig. De bewakers oefenen terreur uit. De directie is corrupt. Hierdoor worden weeshuizen als het ware misdaaduniversiteiten, waar de oudere kinderen de kunst van het zakkenrollen, winkeldiefstal en soms zelfs moord overdragen aan hun jongere 'collega's'.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat er regelmatig opstanden uitbreken in deze weeshuizen. Tientallen en soms wel enkele honderden kinderen kiezen dan het hazepad, om weer terug te keren naar een 'comfortabeler' bestaan op de straten en pleinen van steden als Rio de Janeiro en Sao Paulo.

Schoenmakerslijm

Om het harde bestaan iets dragelijker te maken, de honger te vergeten en het hunkeren naar ouderiijke liefde te doden, geven veel kinderen zich over aan verdovende middelen zoals schoenmakerslijm. Deze is goedkoop, makkelijk verkrijgbaar en garandeert enkele prettige momenten in de vorm van zinsbegoocheling. Het zwerversbestaan is hard en wegvluchten is niet mogelijk.

De Braziliaanse samenleving zit echter vol met sterke contrasten. Iets dat zich weerspiegelt in de kinderwereld. Een voorbeeld. Op de meeste kruispunten van een miljoenenstad als Sao Paulo wemelt het van de jonge, in vodden geklede kinderen. Zij bedelen bij de voor het stoplicht wachtende automobilisten om wat wisselgeld. Dit leidt tot soms schokkende situaties.

Een zwervertje dat met magere vingertjes op de ruit klopt van een grote, zwarte Amerikaanse slee. Zo'n slee wordt bestuurd door een particuliere chauffeur, compleet met uniform en de onmiskenbare pet. Op de grote achterbank zit een zes- of zevenjarig jongetje, misschien verdiept in een stripverhaaltje. Hij is op een weg naar een dure privé-school.

Het verschil tussen rijk en arm in Brazilië doet een buitenlander versteld staan. Rijk is echt rijk en arm betekent echt straatarm. Het is voor een Braziliaan ondenkbaar dat beide extremen met elkaar in contact komen. Rijke kinderen zullen beslist niet spelen met minder welvarende leeftijdgenootjes en omgekeerd. In Brazilië 'kent' iedereen zijn plaats in een samenleving die het niet op prijs stelt dat deze grenzen worden overschreden.

Een oplossing voor het probleem van de miljoenen zwervertjes zal dan ook uitblijven totdat de verschillende lagen van de Braziliaanse samenleving zich bewust worden van elkaars bestaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen