„Verantwoordelijkheid Engelse ouders groter dan van ouders in Nederland"

Het huis van Graham en Judith Hadley is sober ingericht. Een piano domineert de huiskamer. De oudste dochter Nicola laat iets van haar kunnen horen. Haar zusjes Deborah, Alison en Naomi luisteren aandachtig. Ze dragen nog hun schooluniform: grijze rok, witte blouse, blauwe trui. De enige zoon van de familie. Jonathan, is niet thuis.

Het gezin Hadley woont in het provinciale stadje Letch worth, vanuit de metropool Londen drie kwartier treinen naar het noorden. De familie behoort tot de Strict Baptist Church, een klein kerkgenootschap verspreid over heel Engeland. De ruim honderd gemeenten zijn over het algemeen niet groot. Zeker te klein om een eigen school te beginnen. Samenwerking met andere gemeenten is moeilijk: de afstand is te groot. Voor onderwijs zijn Strict Baptist-kinderen aangewezen op de nationale scholen in Engeland.

Streek

Nog maar pas is het "National Curriculum" in Groot-Brittanië geïntroduceerd. Leerkrachten kunnen in dat leerplan vinden wat er bij een bepaald vak geleerd moet worden. „Veel vakken zijn nog in de experimenteerfase", zegt Judith Hadley, zelf oud-leerkracht. Gereed zijn wiskunde, Engels en geschiedenis. Populair op Engelse scholen is het werken met projecten. „Deborah werkt op dit moment aan een project over de Victoriaanse tijd. Bij nagenoeg ieder vak komt het aan de orde".

Het educatieve klimaat verschilt van streek tot streek op het eiland aan de overkant van de Noordzee. Het kroost-Hadley gaat naar een school in een andere plaats in het district Hertfordshire. Op de vraag waarom haar kinderen niet naar een school net om de hoek gaan, glimlacht Judith. Ze geeft een antwoord dat haast geen nadere uitleg behoeft: „Die school staat open voor alle godsdiensten". De Engelse onderwijswet verplicht scholen om iets te doen aan "religious education" (godsdienstonderwijs). „Het zou op een christelijke grondslag gebaseerd moeten zijn, maar het gaat steeds meer de humanistische kant op", verzucht Judith.

„Wat er op school gebeurt, hangt in sterke mate af van de directeur. Hij bepaalt de hoofdlijnen en de leerkrachten geven daar invulling aan". Dochter Deborah valt in: „Mijn leraar is van de Kerk van Engeland. Hij geeft les uit de Bijbel". Moeder Judith gaat verder: „Andere religies behandelt hij ook, maar als feit en niet om in te geloven. In bij voorbeeld Londen is dat anders. Daar worden verschillende religies als gelijkwaardig besproken".

Ezel

Op vrijwel iedere basisschool wordt na het luiden van de morgenbel "assembly" gehouden: een bijeenkomst voor alle kinderen van school, waarin wordt gezongen en door een van de leerkrachten verteld. „Assembly is verplicht, maar de invulling wordt overgelaten aan de afzonderlijke scholen. De moraal van het verhaal is dan ook vaak van het genre 'Jezus houdt van iedereen'".

Sommige Strict Baptist-leden kunnen zich absoluut niet verenigen met hetgeen hun kinderen op school wordt verteld. Ze halen hun kroost van school. „Wij hebben een grote verantwoordelijkheid", zegt Judith. „Onze kinderen horen op school niet of nauwelijks wat ze moeten horen", in het gezin Hadley begint men de dag met lezen uit de Bijbel en gebed. „Soms legt mijn man het gelezene uit".

Moeder Hadley komt weer terug op de directie van de school. „De directeur is ontzettend belangrijk. Je kiest een school op een directeur. Hij moet bij voorbeeld ook geloven in discipline". Een voorbeeld: „Een leerkracht vertelde bij aardrijkskunde dat een stuk ster drie miljoen jaar oud was. Thuis moet je dan vertellen dat het anders is. Sommige ouders stappen naar de directeur".

„De verantwoordelijkheid van Engelse ouders is groter dan die van ouders in Nederland", stelt Judith Hadley. „Op reformatorische scholen bij jullie" zijn dingen vanzelfsprekend. Hier komen kinderen thuis met het verhaal dat er een ezel in de stal bij Jozef en Maria was. Dat is niet zo. Dat moet je ze vertellen. Kinderen komen ook met de vraag waarom wij geen televisie hebben. Op school hebben ze 'm wel. Je moet dan open zijn en eerlijk antwoorden".

Nieuw hart

Hoewel ze erkent dat de reformatorische scholen in Nederland 'goed' zijn, plaatst Judith een kanttekening. „De kinderen zien niets van de wereld. Ze worden beschermd opgevoed. Als ze na de middelbare school naar de universiteit gaan, kunnen ze makkelijk uit de band springen". Uit alles blijkt dat vader en moeder Hadley het "home-life" uitermate belangrijk vinden. „Op religieus gebied leren ze thuis meer dan op school. Uiteraard kun je je kinderen geen „grace" (genade) geven. Maar je moet ze de dingen van het leven vertellen. Je kunt je kind geen nieuw hart geven, maar er wel met hen om bidden".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen