Een veldje van vergankelijkheid

Daar sta je dan, bij het kerkje van Anwoth waar het allemaal gebeurd is, bij een verdroomd kerkhof. Hier klonk Rutherfords ondubbelzinnige prediking, zijn heenwijzen naar het Koninkrijk Gods. Stilte. Het kerkhof waar hij zijn mensen begroef is er nog. Geen mens te bekennen. Graven zijn scheefgezakt, grafstenen lijken wel te zuchten van ouderdom. In deze aarde liggen de doden van het oude Anwoth en je loopt voorzichtig over dit veldje van vergankelijkheid. Er groeit gras en er staat een menigte madeliefjes in teer geel. Daar sta je dan. Je hoeft niet zerkenziek te zijn om hier aangrijpende ogenblikken te beleven.