„Bij tante Susan hebben ze nog échte bedelaars"

„Meneer, mag ik u wat vragen? Ik kom net uit de trein en ik moet mijn ouders bellen. Heeft u twee kwartjes voor me?" Twee blauwe ogen kijken me verwachtingsvol aan. Als de jongeman mijn aarzeling bespeurt, dringt hij haastig, bijna verontschuldigend, aan: „Ik hoop niet dat u me voor een junkie aanziet, maar ik heb echt geen gelden ik móet bellen". Onrustig speurt hij al weer naar een volgende klant. Bedelen in Rotterdam is een lucratieve bezigheid. Tot ergernis van het winkelende publiek en argeloze voorbijgangers.