„De dijk om ons isolement is al lang lek”

Heeft het christelijk literair tijdschrift Woordwerk in zijn eerste tien jaren voldoende rekening gehouden met dat “christelijke” in de opgenomen gedichten en verhalen? Zijn de principiële en letterkundige uitgangspunten steeds tot hun recht gekomen? Als redacteur Hofman toen al vond dat er zich een ongewenste ontwikkeling voltrok, kon hij die niet terugbuigen? Of zag hij pas achteraf, dat er iets mis ging? Moeten auteurs van pastorale poëzie, liederen en gebeden, als hun pennevrucht in Woordwerk geen plaats krijgt, maar een eigen blad oprichten, waarin de hoge “C” van christelijk uitgaat boven de kwaliteit van eenzijdige “literariteit”?