„Dag” tegen racisme

Turken en Koerden in het Arnhemse Spijkerkwartier hebben een belangrijk aandeel in de internationale heroïnehandel. Die wetenschap verleidt geen verstandig mens tot vrolijkheid. Zo’n feit wakkert eerder vreemdelingenhaat aan.

De business van deze buitenlanders is in handen van een relatief beperkt aantal mensen. Zij dragen er verantwoordelijkheid voor dat de hele groep een minder fraai etiket krijgt opgedrukt ”Die mensen deugen niet”.

Soms laat een jonge Marokkaan, een Surinamer misschien, iemand van twaalf, in het nabije winkelcentrum dreigend zijn mes klikken. In bijzijn van Nederlandse leeftijdgenoten of bejaarden bereikt hij hetzelfde stigmatiserende effect de valse messentrekker staat model voor de groep waaruit hij afkomstig is. Veel mensen kennen dergelijke ervaringen. Voor het gemak vergeten Nederlanders vaak dat hun eigen kinderen ook niet altijd zulke lieverdjes zijn.

Het initiatief van de Verenigde Naties om ieder jaar op 21 maart, morgen, een Dag tegen het racisme te houden, is niet afkeurenswaardig. Maar daarmee is zo’n onderneming nog niet effectief. Het instellen van een speciaal moment van aandacht voor de strijd tegen vreemdelingenhaat garandeert geen succes.

Kleine gebeurtenissen, opvallende activiteiten van de enkeling uit een relatief onbekende groep, zorgen al te gemakkelijk voor een verkeerd beeld van de totale groep waartoe dat individu behoort Van hen die in cultureel opzicht anders zijn dan wij. En ‘dus’ vreemd.

Het openbaar komen van conclusies zoals van het recherchewerk betreffende het Spijkerkvrartier, zorgt er onbedoeld voor dat de muur tussen Nederlanders en buitenlanders overeind blijft Die barrières blijven ook in de kerk bestaan.

De rooms-katholieke commissie Justitia et pax spoorde deze week de leiding van de kerk aan tot integratie van allochtonen. Dat zou moeten gebeuren door benoemingen van mensen uit die groep op alle kerkelijke beleidsniveaus. Het risico ontstaat daarbij mensen te benoemen op hun kleur of afkomst in plaats van af te gaan op hun kwaliteiten. Die ervaring deden wij ook op in de wereldkerk terzake van deelname van vrouwen of van jongeren aan het beleid.

Het Vaticaan pretendeert katholiek te zijn: dat is algemeen. Het valt niet te loochenen dat zo’n centraal en wereldwijd werkende geloofsgemeenschap een betere basis biedt voor een benoemingsbeleid waarin allochtonen aan hun trekken komen dan sommige nationale kerken. Die laatste kennen immers een nauwere binding aan de eigen cultuur.

Niemand kan beweren dat protestanten beter weten om te gaan met verschillen in cultuur dan anderen. Integendeel. Reformatorische christenen hechten grote waarde aan normen en regels van God. Zodra wij constateren dat de ander die overtreedt gaan de stekels - terecht - omhoog. Heeft die allochtoon bovendien een ander kleurtje, dan klinkt het - niet zonder meer terecht-: „Wegsturen!”

Het is derhalve begrijpelijk dat buitenlanders zich vaak een „randversiering” weten in een ‘witte’ kerk. Zij wenden zich niet zelden tot  migrantengemeenschappen. Ook dan blijft de barrière. Er is integratie nodig om deze te slechten. Slechts dan krijgt gelijkwaardigheid een redelijke kans.

Kerken zouden meer nadrukkelijk aandacht kunnen besteden aan allochtonen. Door achter in het gebouw op een opvallende plaats Bijbels neer te leggen in de taal van hen die zij, gezien de samenstelling van de bevolking, redelijkerwijze zouden kunnen verwachten; en door een afspraak te maken met ‘eigen’ mensen in de kerk die om beurten op zondag als ”gastgezin” willen functioneren.

Afdoende is zoiets niet Net zomin ais een Dag tegen het racisme. Het best werkende middel om vreemdelingenhaat te voorkomen, vinden wij in Efeze 2. De bedoelde passage geldt in het bijzonder joden en heidenen. Maar zij is niet van minder belang voor onze situatie: „Hij is onze vrede. Die deze beiden één gemaakt heeft”.

Wie dat in praktijk brengt neemt pas echt met „dag” afscheid van het racisme. Hoe moeilijk het dan evengoed nog is, valt op te merken in dat kleine stukje grond aan c?e oostkant van de Middellandse Zee. Waar christen-Palestijnen het nog steeds niet kunnen vinden met joden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen