De kritische patiënt

Het Provinciaal Patiënten/Consumenten Platform hoeft zijn kritiek op het Eemlandzlekenhuls in Amersfoort niet terug te nemen. Volgens het platform zou het ziekenhuis nog onvoldoende maatregelen hebben genomen om missers op de afdeling gynaecologie te voorkomen. De uitspraak van de rechtbank in Utrecht ontlokte de directeur van het ziekenhuis in de keistad gisteren het commentaar dat het jachtseizoen in de zorg is geopend. „Een positief oordeel van de inspectie voor de Volksgezondheid volstaat niet langer. Een patiëntenplatform kan dit oordeel zonder meer naast zich neerleggen en een ziekenhuis negatief beoordelen”.

De Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen waarschuwde ervoor dat de patiënt de dupe is. Die blijft immers in het ongewisse over de vraag wie er nu uiteindelijk gelijk heeft.

Deze bezorgde reacties op de uitspraak van de Utrechtse rechter zijn niet geheel uit de lucht gegrepen. Publiciteit ever medisch handelen kan zorginstellingen maken en breken. Ook al zijn beschuldigingen aan het adres van ziekenhuizen volledig uit de lucht gegrepen, dan nog hebben ze een funeste werking. Velen redeneren immers op basis van de volkswijsheid ”Waar rook is, daar is vuur”.

Zodra patiënten een haper voelen als het gaat om het vertrouwen in een arts, is de basis voor een goede medische behandeling verdwenen. Dat betekent dat geruchtenvorming rond de zorg krachtig de kop moet worden ingedrukt en berichten over medisch falen uiterst zorgvuldig moeten zijn. Stemmingmakerij is altijd verfoeilijk, maar zeker als het om de zorgsector gaat.

Bij negatieve berichtgeving rondom ziekenhuizen dient bovendien bedacht te worden dat de totale instelling-vaak ten onrechte- lijdt onder de klachten ever één afdeling. Dat doet consciëntieuze werk- (st)ers van zo’n ziekenhuis geen recht

Het is niet zo dat patiënten of hun belangenorganisaties in alle gevallen moeten zwijgen. Wanneer ziekenhuizen of specialisten falen, moet dat bespreekbaar zijn. Juist een open gesprek over fouten kan vertrouwen versterken of herstellen. Niet alle artsen zijn eraan gewend dat patiënten lastige vragen stellen. Zij gaan er nog te veel van uit dat alle kritiek moet verstommen voor hun witte jas. Juist door aan die opstelling vast te houden, wordt de onzekerheid onder patiënten gevoed.

Artsen dienen te beseffen dat patiënten recht hebben op een open gesprek over de medische behandeling. Het gaat immers om de gezondheid van de patiënt Jammer is dan dat een aantal specialisten zich nauwelijks tijd gunt voor een rustig praatje met de patiënt Bezuinigingen en vergaderingen zetten de agenda’s van ziekenhuisdokters onder druk. Ook al willen artsen tijd voor hun patiënten nemen, dan nog zijn hun mogelijkheden vaak beperkt.

Ergerlijk is wel dat er in toenemende mate berichten zijn over artsen die zich met ”gemak” van de patiënt af maken. Sommigen weigeren zelfs te komen als een zieke een dringend beroep op hen doet Eenvoudig omdat een oproep buiten de geplande werktijden buitengewoon ongelegen komt Dergelijke artsen dienen zich de vraag te stellen of ze wel het juiste beroep hebben gekozen.

Een arts dient zich geroepen te voelen en moet hart hebben voor zijn patiënten. Als dat besef niet aanwezig is, verschraalt het medisch beroep tot ”reparateur van lichamen”. Dan worden fouten ook onbespreekbaar en dat schaadt de zorgsector, waar nog altijd het overgrote deel van de werkers zich voor de volle honderd procent inzet voor ”hun mensen”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen