Van ontroerend tot onzinnig

Zo weet Anke de Vries in ”Liegbeest” zonder (te) veel woorden aan te geven dat een onnoemelijk opschepperig joch best eens een reden voor z’n vervelend gedrag kan hebben. Fleur ontdekt dat Lucas met zijn grote mond in feite heel ongelukkig is. Zijn ouders maken voortdurend ruzie. Vanaf dat moment gaat Fleur heel anders met hem om.

Ook in ”Een kind met koliek” is vriendschap het onderwerp. Romy en Minke gaan altijd samen ponyrijden. Als Minke echter een nichtje te logeren krijgt, doet ze opeens zo raar tegen Romy, dat die er erg verdrietig en zelfs een beetje ziek van wordt. De schrijfster heeft het onderwerp op een prettige manier aangepakt. De pony’s -droom van menig meisje- alleen al maken het verhaal aantrekkelijk voor de doelgroep. Bovendien loopt alles goed af.

Onzinnig

Henk Hokke heeft de hoofdpersoon in ”Een spannend verhaal” Eva genoemd. Ze is een beetje ontevreden, omdat de vaders van haar klasgenootjes allemaal spannende dingen doen, terwijl haar vader maar een saaie man is. Totdat Eva in een boot de rivier opgaat en in de problemen komt… Een grappig boekje met een wijze les. Alleen schijnt de illustrator van dit boekje gedacht te hebben: „Hoe dwazer hoe liever”.

Dwaas is ook ”Rita Rafnp”, over het meisje dat overal rampen veroorzaakt en daardoor voortdurend weggejaagd wordt, totdat ze op een autosloperij belandt. Daar is ze meer dan welkom, omdat de auto’s al uit elkaar vallen als Rita maar naar ze kijkt. Rindert Kromhout heeft zijn boodschap ”niemand deugt nérgens voor” op originele, korte en bondige manier verpakt. Toch vind ik dit niet zijn sterkste boekje. De poging om een fantasierijk verhaal zo geloofwaardig te brengen, is mijns inziens niet gelukt. En is het bevredigend als je zelfs door je vader en moeder weggejaagd bent en dan op de sloop nuttig blijkt te zijn?

Onzinnig zijn naar mijn mening ”In de val”, ”Blote voeten” en vooral ”Vreemde vogels”. Het eerste gaat over een jongetje dat piepklein wordt, z’n vader dwingt lief voor muizen te zijn en dan weer groot wordt. Het tweede deeltje vertelt van een prinses die niet op schoenen wil lopen en dolblij is als ze een paar klompen cadeau krijgt. In het laatste deeltje komen de hoofdpersoontjes terecht in een wereld van volwassenen die allemaal op hun handen lopen, omdat ze daar opgewekt van worden. Spanning en originaliteit worden gemist, tenzij originaliteit staat voor gewoon zo gek mogelijke dingen verzinnen. Ook kun je vraagtekens zetten bij het gebrek aan respect voor ouders in deze boeken.

Wel aan te bevelen is ”De papatijd” van Lydia Rood. Het ontroerende, korte verhaal wordt verteld door de jongste van drie broertjes, wier moeder in een (psychiatrisch?) ziekenhuis verblijft. Hun vader verzint de leukste spelletjes om de jongens toch plezier te laten hebben én tegelijk het huis schoon te houden. Toch moet de kleine (en slimme) ”ik” steeds aan mama denken. De kracht in dit boekje zit ’m, zoals zo vaak, in wat zonder woorden gezegd wordt.

N.a.v. ”Liegbeest”, door Anke de Vries; ISBN 90 276 3568 4; ”Een kind met koliek”, door Stasia Cramer; ISBN 90 276 3562 5; ”Een spannend verhaal”, door Henk Hokke; ISBN 90 276 3563 3; ”Rita Ramp”, door Rindert Kromhout; ISBN 90 276 3565 x; ”In de val”, door Ton van Reen; ISBN 90 276 3566 8; ”Blote voeten”, door Dinie Akkerman; ISBN 90 276 3561 7; ”Vreemde vogels”, door Anton van der Kolk; ISBN 90 276 35641; ”De papatijd”, door Lydia Rood; ISBN 90 276 3567 6. Alle deeltjes: uitg. Zwijsen, Tilburg, 1996; 40 blz.; ƒ 14,95.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen