Ds. Van de Weerd: De roeping kwam terug

Ds. J. Jongeleen doopte in 1942 in de christelijke gereformeerde kerk van Apeldoorn in een halfjaar tijds A. van de Weerd, G. Mouw en M. Mondria. De vierde van de met elkaar optrekkende knapen was K. Veldman. Hij verhuisde in 1944 van Amsterdam naar Apeldoorn. De ‘gebroeders’ zaten samen op catechisatie, wandelden met elkaar naar de knapenvereniging en maakten met elkaar het wel en wee van de jongelingsvereniging mee.

De predikanten ds. Mondria en ds. Mouw dienen nu de Gereformeerde Gemeenten. Ds. Veldman werd hervormd. De jubilerende Dordrechtse predikant ziet in de gang van het viertal de zorg van de Heere voor Zijn Kerk: „Hij zorgde reeds voor Zijn Kerk toen de Duitse bezetter voluit bezig was met zijn schrikbewind”.

Teruggekomen roeping

Ds. Van de Weerd, geboren op 9 mei 1942, was niet meer zo jong, toen de toenmalige Apeldoornse predikant J. H. Velema hem in april 1972 bevestigde in zijn eerste gemeente Damwoude. Dat heeft een oorzaak. „Ik had weliswaar van jongsaf een begeerte en bepaalde overtuiging om predikant te worden. Toch liep de opleiding anders. Het werd mulo en handelsdagschool”.

„In mijn leven heeft een echte geestelijke verandering plaatsgehad toen mijn moeder overleed. De roeping kwam terug en alle argumenten om geen theologie te gaan studeren, werden me uit handen geslagen”. In Utrecht deed hij het examen klassieke talen en zijn propedeuse. Vervolgens studeerde hij in Apeldoorn verder.

Studiegenoten waren de huidige legerpredikant G. L. Born en J. Jonkman, evenals G. C. van de Klis, die later hervormd werd. Colleges liep hij bij de bekende hoogleraren Hovius, Kremer en Oosterhof. De omgang met het hooglerarenkorps had iets familiaals, zo herinnert hij zich. „Ze kenden ons gezin. Mijn broer trouwde met een dochter van prof. Kremer”. Verder maakte hij de opwachting van de hoogleraren J. P. Versteeg en W. H. Velema mee.

Tien beroepen

De kandidaat kreeg tien beroepen: „Dat was niet ongewoon in die tijd. Collega A. Baars kreeg er rond de achttien”. De eerste gemeente werd Damwoude, „een kerk met een bevindelijke inslag. Ik vond er een zekere klankbodem”. De predikant houdt goede herinneringen over aan die tijd en met name ook aan zijn kerkenraad. „Doordeweeks kwam er een ouderling en die wilde onder vier ogen met mij spreken. De dacht: Waar komt hij nu eigenlijk voor? Maar op een bepaald moment wisten ze zo’n jong domineetje als ik heel aardig ‘op te voeden’. Ik vond dat fijn, ze kwetsten niet”.

Voor christelijke gereformeerde begrippen was Damwoude, met 800 zielen, een grote gemeente. Veel ongedoopten leefden van harte mee en deden op latere leeftijd belijdenis. Overigens leerde de jonge predikant ook in het noorden kerkelijk breed te denken. „Een gemeentelid ging trouwen met een hervormde Nijkerker. De hervormde ds. S. P. van Assenberg kwam per trein en zegende het huwelijk in. Ik was toen ouderling van dienst”.

Handoplegging

Ds. Van de Weerd nam deel aan handopleggingen bij de bevestiging van Utrechtse hervormde studievrienden als A. Beens en K. Veldman. „Omgekeerd kreeg ik van eigen kring geen toestemming”. De Dordtse predikant zou nu niet echt moeite hebben met kanselruil. „Het zou hier kunnen met mijn hervormde collega J. C. de Groot. En ook met de predikanten J. S. van der Net en P. van Ruitenburg van de gereformeerde gemeente waren er goede contacten”. Maar tot nu toe laten de kansels zich slechts op 5 mei en 31 oktober delen.

In 1976 verhuisde het gezin Van de Weerd naar Zeist. „Een heel andere gemeente. Ds. M. Baan had daar geestelijke sporen getrokken”. De predikant doopte er een van zijn eigen dochters, waarbij nu wijlen ds. R. Kok de vragen stelde. Na Zeist riep in 1982 de christelijke gereformeerde Eben-Haëzerkerk op Urk. Hij volgde er ds. A. Baars, op die toen naar Canada ging. Het is de gemeente die eerder door ds. E. du Marchie van Voorthuysen werd gediend. Ds. Van de Weerd ontmoette de latere oud gereformeerde leidsman in het kader van een herdenkingsboekje over ”’t Cristelijke Karkien”. „Ik interviewde hem toen”.

Urk

Het beroep naar Urk had iets bijzonders. „Ik stond kandidaat, maar het beroep ging niet door, omdat een aantal blanco stemmen ongeldig was. Ik preekte er, waarbij een band viel. We zijn nog niet van elkaar af, zeiden ze. Er gingen lijsten door de gemeente, er kwam een nieuwe stemming en in januari ’82 vulde ik de plek die collega Baars augustus ’81 achterliet.

De predikant zegt terugblikkend dat de scheiding tussen de twee Urker christelijke gereformeerde kerken toen sterker was dan nu het geval is. „Wij waren het westen, zij het oosten. Maar gelukkig groeiden Maranatha en Eben-Haëzer naar elkaar toe.

Voor buitenstaanders is het moeilijk uit te leggen. Maar ouderen weten hoe christelijke gereformeerden niet zo in achting stonden bij de leden van de toenmalige Urker ‘staatskerk’, de gereformeerden. En laat nu een aantal bezwaard gereformeerden later christelijk gereformeerd worden”.

De eigenheid van beide gemeenten bleef, de bejaarden trekken samen op en in geval van ziekte springen we in. „Zo bediende ik wel in de Maranathagemeente het avondmaal, toen een collega ziek werd”.

De gemeente van Dordrecht-Centrum, die de jubilaris vanaf augustus 1987 dient, kent een bewogen geschiedenis. Ds. M. Pronk diende er namelijk van 1975 tot 1977. Deze voorganger werd oud gereformeerd en de gemeente slonk van ruim zevenhonderd naar rond de vijfhonderd leden. Ds. H. C. van der Ent nam een beroep aan, de gemeente groeide langzaam en telt nu rond de 560 leden.

Geheel der kerken

In het geheel der kerken is ds. Van de Weerd als deputaat medeverantwoordelijk voor de zending. Hij participeert verder in de vanouds christelijke gereformeerde, maar ondertussen interkerkelijke Spaanse Evangelische Zending en weet zich ook betrokken bij evangelisatiewerk in Belgisch Vlaanderen. Van de classis Dordrecht is hij scriba.

Moeite ervaart de jubilerende predikant in zijn kerken rond bijvoorbeeld de samensprekingen met vrijgemaakten en contacten met Nederlands gereformeerden. Dat neemt niet weg dat hij wel deelneemt in een onlangs opgericht plaatselijk interkerkelijk predikantenoverleg, waarin bijvoorbeeld ds. P. Niemeijer deelneemt. Deze predikant was moderamenlid van de vrijgemaakt gereformeerde synode van Berkel en Rodenrijs.

Enerzijds merkt de predikant op dat geestelijke gesprekken minder voorkomen dan vroeger. Anderzijds zijn er ook nu jongeren die iets kennen van de vreze des Heeren. Ten slotte zegt hij: „Ik hoop dat de Heere mij de genade schenkt om de oude christelijke gereformeerde bijbelse prediking voort te zetten. Want dat is de enige legitieme boodschap die uitgedragen mag worden in onze kerken”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen