Alleen zorgen?

Hoe staat het er voor met de jongeren in onze gezindte? Op zaterdag 3 mei las ik een paginagroot artikel over onze gezindte, waarbij met name mijn geboorteplaats Opheusden weer eens te kijk werd gezet. Volgens de AD-journalist Nederland zich steeds meer een bedreigde minderheid. Met eigen scholen, verenigingen en zomerkampen probeert men de jeugd te binden en de wereld buiten de deur te houden. Daarbij is de angst voor de toekomst groot. De jongeren zullen het steeds moeilijker krijgen in een wereld met steeds meer antichristelijke tendenzen. Intussen komt kerkverlating ook in de orthodoxe kerken voor. Hoe zouden onze jongeren het zelf zien, vraag je je af. Herkennen zij zich in deze typering? Voelen de jongeren zich bedreigd in de maalstroom van de tijd? Of vergist het AD zich en mogen we vaststellen dat ze kritisch staan tegenover de tijdgeest, maar dankbaar zijn voor de steun die ze vanuit de eigen kerkelijke gemeenschap ervaren. Dat de gereformeerde traditie voor hen geen ballast is, maar veeleer houvast biedt om hun levensschip op koers te houden door de branding van deze tijd.

Mij dunkt dat deze jongeren er nog zijn. Ik kom ze tegen in onze gezindte. Jongeren die niet met oogkleppen op lopen. Ze hebben best door dat het niet allemaal goud is wat er blinkt. Maar toch blijven ze positief betrokken bij de gemeente. Ze willen nog graag iets leren van ouderen met meer levenservaring. En als het Woord aan hun hart wordt gelegd, weten ze er zich door aangesproken.

Reformatorische flexibo’s

Maar hoe zit het dan met die andere jongeren in onze kerken? Jongeren die graag genieten van wat deze tijd te bieden heeft. Ze gaan niet naar een café of disco, maar voor een bezinnende activiteit zijn ze niet te porren. Ik noem ze maar flexibo’s, omdat ze zich gemakkelijk kunnen plooien. Ze kunnen mee met een levensstijl van uitgaan en genieten, van vrijblijvendheid en voor jezelf opkomen. De gereformeerde traditie is bij hen niet meer dan een sausje. Ze voelen zich ook niet bedreigd in deze samenleving. Voor een stukje inzet in jeugdwerk en daarmee voor leeftijdsgenoten ontbreekt de tijd, zeggen ze. Het is te betreuren dat zoveel jongeren in reformatorische kring niet zien dat je er zo niet komt op je reis door dit leven. Heel verdrietig ook dat veel ouders zich over zo’n geseculariseerde (wereldse) levensstijl niet echt zorgen maken. De kan niet nalaten jongeren en ouderen op te wekken tot een gesprek over deze zaken. Zoek samen naar een bijbels alternatief Laat u (je) uit vrees voor activisme niet verleiden tot een lijdelijke houding. Wie lijdelijkheid zaait, zal vroeg of laat onverschilligheid oogsten.

Traditie belemmerend?

Er zijn ook jongeren in onze kerken voor wie de gereformeerde traditie langzamerhand te beperkend is. De jongeren van wie ds. C. G. Geluk in z’n boek ”Traditie als beweging” zegt dat ze de gereformeerde traditie als belemmerend ervaren en hun heil zoeken in een evangelische gemeente of ”bij gaan tanken” op bijbelstudieweekends en/of praise-avonden.

Zoeken deze jongeren alleen andere vormen of is er meer aan de hand? Staat wellicht de inhoud van ons belijden ter discussie? Wat mij ook bezighoudt is de vraag of het gevaar van het afgroeien van de eigen kerkelijke gemeenschap wel voldoende onderkend wordt. Elders shoppen en deelname aan kringwerk los van de gemeente en de ambten is niet zo onschuldig als het lijkt.

Graag wil ik pleiten voor ruimte binnen de kerkelijke gemeente waar jongeren elkaar ongedwongen kunnen ontmoeten. Waar Schrift en belijdenis bestudeerd worden. Dat is broodnodig in deze tijd.

Tot bemoediging

Gelukkig is het laatste woord niet aan de journalist van het Algemeen Dagblad en hangt het ten diepste evenmin af van onze inspanning. Het is intussen wel zo dat we terecht bezorgd kunnen zijn over de situatie van de jongeren in deze tijd. En het klemt des te meer als we bedenken dat ook kerkelijke jongeren verloren gaan als ze Christus niet kennen. Daar staat in de Bijbel echter geen punt. We mogen ook tegen de jongeren zeggen: De Heere leeft. Te midden van secularisatie en vervreemding wordt het weer Pinksteren. Dat wil ik graag ter bemoediging van jongeren en ouderen onderstrepen. Pinksteren is immers ook en juist een jeugdfeest! Jonge mensen zullen profeteren. Dat wil zeggen: Zij zullen spreken van Gods grote werken. En ze zullen gezichten zien. Ze krijgen oog voor Gods genade en ontferming in de Heere Jezus Christus.

Zo heeft God de eeuwen door jonge mensen willen roepen tot Zijn dienst. Er waren de eeuwen door vele jonge getuigen. En ze zullen er ook zijn in het laatste der dagen, zegt God. Daarom hebben we niet alleen zorgen over de jongeren. We hebben ook verwachting, want onze God vergeet de jongeren niet! Veni Creator Spiritus: Kom Schepper Geest

De auteur is directeur van de Jeugdbond van de Gereformeerde Gemeenten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen