Een volle agenda

Het leek handig, maar het was het niet. De Grave, die als kersverse minister van defensie geconfronteerd werd met een plotselinge opleving van de Srebrenica-discussie, meende er goed aan te doen de CDA'er De Ruiter te vragen als leider van de in te stellen onderzoekscommissie. De Ruiter combineerde immers een ruime kennis van het defensieapparaat met een brede juridische oriëntatie.

In het eerste kabinet-Lubbers was hij minister van defensie, onder Van Agt beheerde hij de portefeuille van Justitie. Daarvoor was hij raadsheer-plaatsvervanger bij het Amsterdamse gerechtshof en hoogleraar aan de juridische faculteit van de VU. Bovendien was hij lid van het CDA en dat was de partij die vanuit haar oppositierol het hardst riep om een nader onderzoek.

Toch riep de naam van De Ruiter ook allerlei vragen op. Was hij al niet eerder betrokken geweest bij het zogenaamde debriefingsonderzoek onder de manschappen van Dutchbat? Dat onderzoek leidde toen tot weinig schokkende conclusies, maar had juist daarom nogal wat kritiek opgeleverd. Waarom niet iemand benaderd die een 'blanco' verleden had?

Inmiddels blijkt De Ruiter niet beschikbaar te zijn voor deze taak. De inmiddels 68-jarige oud-bewindsman liet weten dat hij geen tijd had. Zijn agenda zat vol. Ongeacht de vraag waarmee zijn agenda dan zo vol zat, is dit een verstandige beslissing.

Hoewel de persoonlijke integriteit van De Ruiter volstrekt boven alle verdenking verheven is, zou een nader onderzoek onder zijn leiding welhaast automatisch gezien worden als een poging om de zaken opnieuw toe te dekken. En dat terwijl er nu juist behoefte aan is dat in deze affaire de onderste steen bovenkomt.

Minister De Grave had dat toch ook moeten begrijpen. Ook al is hij nog geen veertien dagen minister, als voormalig wethouder van Amsterdam en oud-staatssecretaris moet hij toch wel zoveel gevoel hebben voor politieke verhoudingen dat hij beseft dat hij beter met een andere voorzitter

van de onderzoekscommissie voor de dag kan komen.

Deze hele gang van zaken versterkt de gedachte dat Defensie wat te verbergen heeft. Daarom is het eigenlijk beter dat er een parlementair onderzoek komt en niet een onderzoek dat uitgaat van het ministerie van defensie. Er zijn thans, drie jaar na de val van Srebrenica, te veel verhalen in omloop die erop wijzen dat bepaalde voor de Nederlandse troepen ongunstige informatie is weggemoffeld.

Filmrolletjes die beter naar het Kruidvat of een andere ontwikkelcentrale gebracht hadden kunnen worden dan dat ze bij Defensie waren ingeleverd. Militairen die ter wille van hun eigen carrière beducht waren om de kritiek op het falen van hun meerderen in de officiële onderzoeksverslagen te laten opnemen.

Uiteraard geldt ook ten aanzien van Srebrenica dat iedereen achteraf altijd het beste weet hoe er gehandeld had moeten worden. Dat moeten we ons wel realiseren. Maar wat gewoon lafheid is, daarvan moeten we geen heldendaden maken. En wie in ernstige omstandigheden schromelijk zijn plicht verzaakt, moet daarvan de consequenties ondervinden. Desnoods moet daar een strafproces van komen.

De vraag rijst of minister Voorhoeve destijds ingepakt is door het militaire apparaat, dat graag bepaalde zaken wilde toedekken. En geeft zijn opvolger en partijgenoot De Grave er niet evenzeer blijk van dat hij een echt onafhankelijk onderzoek wil vermijden? Dat verzet moet nu een keer doorbroken worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen