Wonen in Aduard op gewijde grond

Drie jaar geleden zijn ze verhuisd. "We hebben altijd de wens gekoesterd in een dorp te wonen", zegt Anneke Oostra. "Het dorpsleven is gemoedelijker. Bewoners zijn veel meer betrokken op elkaar. Dat heeft natuurlijk ook wel eens nadelen."

De overgang van de stad naar het platteland kostte weinig moeite. "In het begin vraag je je af of je aansluiting vindt. Om in te burgeren ben ik lid geworden van een buurtvereniging. Dat hoort er hier bij. Om de drie straten heb je er eentje, bij wijze van spreken. Aduard heeft ieder jaar een dorpsfeest, dan heeft elke buurtvereniging zijn eigen inbreng." Ingeburgerd zijn ze. "Het is soms zo gezellig en druk, dat ik best echt afgelegen zou willen wonen. Zo'n stap maak je niet in één keer. Nu we er wonen, beseffen we dat pas."

Pijpenkoppen

Het rijke verleden van Aduard is bewaard in het vlakbij gelegen museum en de Abdijkerk, waar regelmatig concerten worden gegeven. Het huis van de Oostra's staat op de gewijde grond van het cisterciënzer klooster, dat in 1594 werd opgeheven. De geschiedenis onthult de naam van Wessel Gansfort, die op grond van de Bijbel de onfeilbaarheid van de paus, de aflaat, het vagevuur en de verering van heiligen bekritiseerde.

Oude muren en regelmatige bodemvondsten herinneren aan vroeger tijden. Wie munten vindt, moet ze overigens inleveren. De Oostra's hebben wel een schaaltje vol oude pijpenkoppen; ze vertellen dat de heren vroeger ook veelvuldig naar tabak grepen.

De architecten schroomden niet op deze historische bodem een aantal vrijstaande huizen neer te zetten, opgetrokken uit futuristische, maar helaas afzichtelijke betonblokken. Een van Dicks projecten was de buitenkant 'facelift' te geven. Hij gaf de woning een jas van gewolmaniseerde planken. "Op elke plank zit tien jaar garantie", zegt Dick. Gelukkig kwamen meer buren op het idee de betonblokken te camoufleren.

Christina's wereld

Binnenshuis moest ook het een en ander gebeuren. Er werd een deur dichtgemetseld, en een schuifdeur gemaakt van de gang naar de woonkeuken. In de vloer bleek een hardnekkige schimmel te zitten. Dick legde zelf een nieuwe, van oersterke, houten planken. Hij pleisterde de muren wit. Zijn twee rechterhanden gebruikt hij eveneens als beeldend kunstenaar. Dick schildert en tekent bijna fotografisch landschappen. Ze illustreren het noorden in verlaten schoonheid en eindeloze verten.

De tafel in de woonkeuken vormt de overgang van de open keuken naar de kamer en blijkt te functioneren als centraal punt. "Op de een of andere manier gaat iedereen hier zitten", zegt Anneke. Het blijkt inderdaad een prima plek, vanwaar uit je zicht hebt op de prachtige antieke kast naast de parkiet, de kunst aan de muur en de gezellige keuken.

Beneden is ook het atelier. Boven de ladenkast waarin Dicks niet geëxposeerde werk bewaard wordt, hangt een reproductie van Andrew Wyeths "Christina's world". Wyeth, die als geen ander in staat was om de leegte in zijn schilderijen een diepe dimensie te geven, is een van Dicks grootste inspirators.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen