Christen, heilsoldaat, muzikant

Het beginnende muziekkorps had het niet makkelijk in Rotterdam. De bijeenkomsten werden regelmatig verstoord. Verscheidene keren ontruimde de politie de zaal. Eens stormde een dronken man met een mes in zijn hand recht op kapelmeester Rawie af. Hij boog echter af en vernielde de grote trom.

Deze voorvallen doen denken aan William Booth. Toen deze in 1878 de Engelse stad Salisbury bezocht, werd hij lastiggevallen. Hij zocht met zijn heilsoldaten een veilig onderkomen bij de plaatselijke aannemer Fry, die dirigent van het koor en orkest van de plaatselijke methodistenkerk was. Fry en zijn zonen sloten zich bij de heilssoldaten aan en namen hun instrumenten mee. Toen het tijdens een bijeenkomst op het marktplein weer mis dreigde te gaan, zette de familie Fry de instrumenten aan de mond en speelde een christelijk lied op een bekende melodie. Booth en zijn mannen begonnen spontaan te zingen. De relschoopers kalmeerden en waren getuige van het ontstaan van de eerste brassband van het Leger des Heils.

Bewuste keus

De leden van het muziekkorps Rotterdam-Oost, dat dit jaar honderd jaar bestaat, bevinden zich in rustiger vaarwater. Hun drijfveer is echter dezelfde als die van Booth en Rawie. Carl Rosenquist (52) is kapelmeester van het muziekkorps Rotterdam-Oost. Een bewuste keus: "Verscheidene keren is me gevraagd of ik een gewone brassband wilde gaan leiden, maar ik heb daar geen tijd voor én geen behoefte aan. De manier waarop een muziekkorps van het Leger des Heils het Evangelie uitdraagt, spreekt me aan."

De kapelmeester repeteert wekelijks met zijn mensen. Op zondag begeleidt het gezelschap de samenzang en levert enkele solistische bijdragen aan de kerkdienst. Daarnaast treedt het muziekkorps één à twee keer in de maand op in een winkelcentrum, een verzorgingshuis, de gevangenis of op straat.

Rosenquist streeft naar kwaliteit. "Evangelieverkondiging blijft altijd op de eerste plaats staan. Een gevleugelde uitspraak binnen het Leger is: "Alleen het beste voor het Hoogste." Dit geldt ook het musiceren, al houd ik daarbij wel in het oog dat de één meer talenten heeft gekregen dan de ander."

Het muziekkorps roept reacties op, merkt de kapelmeester. "Een moeder van een ernstig ziek kind vroeg ons het lied "Welk een Vriend is onze Jezus" te spelen. Anderen verzochten ons verderop in de straat te gaan staan, omdat de kinderen net in bed lagen. Vanmorgen belde een mevrouw uit Utrecht. Ze gaf door dat ze het lied "Stil, stil, stil", dat we dinsdag tijdens een concert in de St.-Jan in Gouda speelden, bijzonder had gewaardeerd. Maandagavond waren we in de gevangenis. De deuren van de cellen stonden open. Gevangenen mochten om ons heen staan. Enkelen zongen "Stille Nacht" luidkeels mee."

Microfoon

Kees van Stapele (66) is de oudste muzikant van het gezelschap. Hij draait al 38 jaar in het muziekkorps Rotterdam mee. De bespeler van de bas betreurt het dat het aantal openluchtsamenkomsten in vergelijking met vroeger sterk is teruggelopen. "Ik vind dat het mooiste werk. We zijn toch altijd de kerk op straat geweest? Voorbijgangers hebben minder aandacht dan vroeger. Zodra iemand van ons de microfoon pakt om een getuigenis af te leggen, lopen ze door."

Het muziekkorps gaat steeds beter spelen, vindt de blazer. "Ik heb tegenwoordig wel eens moeite om mee te komen. Kwaliteit is prima, maar dat mag nooit vooropstaan. In volgorde van belangrijkheid: ik ben eerst christen, dan heilsoldaat en ten slotte muzikant. Ik ben een muzikant met een opdracht. Plezier staat niet voorop."

Pet

Renate van Bruchem (17) groeide op in het Leger. Ze speelt hoorn in het jeugdmuziekkorps, de jeugdbrassband en het muziekkorps Rotterdam-Oost. "Ik was zeven toen ik lid van een muziekkorps werd. Je rolt er gewoon in. Ik ben gebleven, omdat ik geloof en dit verder wil vertellen. Ik ben niet zo goed in het verwoorden daarvan. Via de muziek lukt dit beter."

Toen ze jonger was, had Renate moeite met het dragen van haar zwarte uniform. "Als we op straat speelden, trok ik mijn pet zover mogelijk over m'n hoofd. Ik hoopte dat mijn klasgenoten me niet zouden herkennen. Tegenwoordig voel ik me niet meer staan."

Het optreden in de gevangenis, afgelopen maandag, maakte indruk. "Ik vond het best een beetje eng. We liepen tijdens het recreatie-uur langs de cellenblokken. Gevangenen kwamen uit hun cellen, klapten mee of gaven ons een hand. In de afdeling waar langgestraften zitten, aarzelde ik soms. Wat zou degene die op me afkomt gedaan hebben, dacht ik. Maar toen ik hem aankeek, zag ik dat het ook een mens is."

Zaterdag hoopt Renate met het muziekkorps door de Bergsedorpstraat te trekken. "Het zal koud zijn. Gelukkig komen we ook langs een café, waarvan de eigenaar ons al jaren een kop warme chocolademelk aanbiedt. Voorbijgangers worden soms geraakt door de muziek die we maken. Al is er maar één die over het gehoorde gaat nadenken, dan hebben we niet voor niets gespeeld."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen