Vaker kanker bij maag-slokdarmovergang

Het aantal mensen met kanker bij de overgang van de slokdarm naar de maag neemt sterk toe. De oorzaak van dit zogeheten adenocarcinoom is niet duidelijk.

Dat blijkt uit een onderzoek van chirurg B. P. L. Wijnhoven waarop hij vorige week promoveerde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Wijnhoven onderzocht in samenwerking met het Integraal Kankercentrum-Zuid in Eindhoven de gegevens van 2 miljoen mensen in Zuidwest-Nederland tussen 1978 en 1996. Bij mannen steeg in die periode het aantal nieuwe gevallen van 3,9 naar 6,7 per 100.000 persoonsjaren; 100.000 persoonsjaren staan voor 100.000 mannen die een jaar lang zijn gevolgd. Bij vrouwen gaat het om een stijging van 0,2 naar 1,4.

Hoewel Wijnhoven rekening houdt met een verbeterde registratie in de jaren tachtig en negentig, sluit hij een vertekening van de stijging van de cijfers uit. De precieze oorzaak van het adenocarcinoom en de sterke stijging ervan kan de promovendus niet verklaren. "Mogelijk ontstaat het door irritatie van de slokdarm doordat maagzuur steeds terugloopt naar de slokdarm, het zogenaamde zuurbranden. Als het maagzuur steeds op en neer vloeit, kan chronische ontsteking van de slokdarm het gevolg zijn, uitmondend in kanker", aldus Wijnhorst.

De onderzoeker beschrijft in zijn proefschrift de veranderingen van de cellen die optreden bij het ontstaan en de progressie van het adenocarcinoom van de maag-slokdarmovergang. Een samengesteld eiwit (complex E-cadherine-catenine) fungeert als een soort lijmstof die cellen aan elkaar bindt. In adenocarcinomen van de maag-slokdarmovergang is een tekort aan deze lijmstof. De kankercellen kunnen dan gemakkelijk de lymfe- en de bloedbaan bereiken en zo aanleiding geven tot uitzaaiingen.

Wijnhorst noemt de sterke toename van het aantal mensen met deze vorm van kanker een zorgwekkende ontwikkeling. Temeer omdat de prognose van patiënten met een dergelijk gezwel uitermate somber is. Van de patiënten die geopereerd werden aan een adenocarcinoom van de maag-slokdarmovergang in het Academisch Ziekenhuis Rotterdam-Dijkzigt bleek na vijf jaar slechts nog een kwart in leven. Het merendeel van de patiënten was overleden aan uitzaaiingen van de ziekte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen