Eindelijk

Een kleine vier weken na de verrassingsaanval op het World Trade Center en het Pentagon slaat Amerika terug. Er was tijd nodig om een strijdmacht rond Afghanistan te groeperen. Er was ook tijd nodig om een brede internationale coalitie tegen de islamitische terreur op te bouwen. Bovendien moest bewijsmateriaal tegen Bin Laden worden verzameld om de kritische coalitiegenoten te overtuigen. Daarnaast kon het geen kwaad om de beveiliging tegen terreuracties op te voeren en verdachte figuren te arresteren.

Maar nu is het zover dat de bommen op Afghanistan vallen en de kruisraketten worden afgeschoten. Helaas worden daarbij ook talloze onschuldige burgers getroffen. Anderen waren al op de vlucht geslagen voor de dreigende confrontatie en voegden zich bij de vele landgenoten die al eerder het door oorlogsgeweld geteisterde land verlaten hadden.

Opnieuw kan Amerika ervaring opdoen met zijn nieuwste wapens, die voorzien zijn van allerlei technologische snufjes. En dat in een oorlog die volstrekt asymmetrisch is. De partijen die tegenover elkaar staan, zijn totaal onvergelijkbaar. Het machtigste land ter wereld tegenover een van de primitiefste landen die er op deze aardbol bestaan.

Amerika wordt bovendien gesteund, niet alleen door zijn NAVO-bondgenoten, maar ook door zijn vroegere aartsvijand Rusland. Daartegenover kunnen de islamitische terroristen rekenen op enig begrip bij de islamitische massa's en op de actieve steun van kleinere groepen fundamentalisten. Kortom: de beschaafde wereld tegenover religieuze fanatici.

Als de bombardementen op Afghanistan nog een paar dagen doorgaan is daar zo ongeveer alles kapot wat militair en economisch waardevol is. Het land is immers al twintig jaar gevechtsterrein. Maar wat dan?

Anders dan de kale woestijn van Koeweit en Irak biedt het woeste Afghaanse bergland geweldige mogelijkheden om beschutting te zoeken tegen de bombardementen van de oppermachtige vijand. En bovendien is het een fantastische uitvalsbasis om de vijandelijke grondtroepen op het onverwachtst aan te vallen, wanneer die het land zouden bezetten.

In de 19e eeuw lukte het de koloniale mogendheden niet om Afghanistan in te palmen. In de jaren tachtig van de vorige eeuw was Afghanistan voor de Sovjet-Unie wat enkele decennia eerder Vietnam geweest was voor de Amerikanen.

Een lichtpunt is in ieder geval dat lang niet alle Afghanen achter het Taliban-regime staan. Vandaar de pogingen om de tegenstanders van de Taliban te versterken. De vraag is wel waar dat uiteindelijk toe zal leiden. De zogenaamde noordelijke coalitie is ook niet meer dan een verzameling woeste krijgsheren die vooral steunen op hun eigen stamgenoten en naar alle waarschijnlijkheid elkaar in de haren vliegen, zodra zij de Taliban verdreven hebben.

In eigen land kan president Bush voor zijn acties tegen Afghanistan rekenen op de steun van een overweldigende meerderheid van de bevolking. Amerika voelt zich aangevallen. Dat betekent dat Bush, anders dan bij acties in Somalië of Kosovo, niet benauwd hoeft te zijn dat de stemming onder de bevolking ineens omslaat wanneer Amerikaanse militairen sneuvelen.

Lukt het echter niet om Bin Laden te pakken te krijgen en zijn infrastructuur te vernietigen en gaat een slepende oorlog in en om Afghanistan een stroom aan Amerikaanse mensenlevens vergen, dan komen de zaken anders te liggen. Dan blijkt dat Amerika zich in een wespennest verstrikt heeft, waaruit het zich moeilijk kan losmaken. Bovendien krijgt zijn geloofwaardigheid naar de (islamitische) wereld dan een flinke knauw.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen