Tot nut en troosting van de ziel

De Middelburgse Pieter de la Ruë was somber gestemd. Hij was nog jong: 25 jaar. Hij had geld: zijn familie was steenrijk door de kaapvaart. Hij had als jurist een goede baan: voorzitter van een rechtbank. Daar lag het dus allemaal niet aan. Ook in de wereld had hij het gemaakt met het publiceren van zijn wereldse gedichten. Maar nu kon hij moeilijk meer genieten. Veel dagen sleet hij in een neerslachtige bui. Hij was depressief. Ook zijn zon den getuigden tegen hem.