Gevangenis in Ecuador

De gevangenis in Ecuador vormt een mooie illustratie van een van de grootste problemen van dit land: corruptie. Al maanden wordt er gestaakt in verschillende van de gevangenissen die het land rijk is. Reden: de overheid houdt zich niet aan artikel 24, dat zegt dat gevangenen die een jaar of langer vastzitten, maar nog geen proces hebben gehad, recht hebben op vrijlating.

Als vrijwilligster ben ik een jaar voor een zendingsorganisatie werkzaam in Ecuador. De eerste vijf maanden heb ik Spaans gestudeerd in Quito. Daarna ben ik naar de miljoenenstad Guayaquil verhuisd om daar onder andere alfabetiseringswerk te verrichten.

Elke week bezoek ik hier de vrouwenafdeling van de gevangenis. Deze ligt buitenaf in woestijnachtig gebied. Een groot hek van gaas sluit de boel af. Er staan militairen bij de eerste poort. Hier begint de corruptie al, zoals het volgende gesprekje dat ik op een dag had duidelijk zal maken.

"Señorita, wat komt u doen, wie bent u?" Ik, met een glimlach: "Ik kom uit Nederland, ik bezoek twee Nederlandse meisjes." De militairen: "Kijk, als u naar binnen wilt, dan kost dat wat, want vandaag is het geen bezoekersdag." Verontwaardigd vertel ik dat dat corrupt is en dat ik niet zal betalen om te helpen. De andere militair komt tussenbeide. Hij herinnert zich opeens dat ik "missionera" ben en dat ik dus wel verder mag lopen.

Na het eerste hek komt men bij het terrein waar de vrouwen verblijven. Een lange muur maakt scheiding tussen hen en de vrijheid. Overigens was het tot voor kort mogelijk je vrijheid te kopen. Je geeft geld aan de wacht en terwijl jij naar je vrijheid klimt, kijkt de wacht de andere kant op.

Binnen de lange muur is de enige regel dat er geen regels zijn. Een van de slachtoffers van dit gevangenissysteem is Gloria. Hoewel zij christin geworden is, valt ze steeds weer terug in haar oude, losbandige levenswandel. Vanuit haar christelijke levensovertuiging heeft zij zich ingezet voor de artikel-24-gevangenen. Laatst is ze echter door bepaalde functionarissen beschuldigd van revolutionisme. Zij zou de stakingen geïnitieerd hebben en daarom zal haar gevangenisstraf verhoogd worden.

Er woedt een felle strijd tussen licht en duisternis in de gevangenis en in Gloria. Het licht in Gloria lijkt uitgedoofd te zijn door de haar omringende duisternis. Ik zit met haar op haar kamer, de ventilator achter ons blaast zachtjes. Zojuist hebben we gezongen, het enige dat haar hart kan vervullen, zegt ze. De gitaar ligt nog op haar schoot. Tijdens haar gebed houd ik me zo stil mogelijk. Het is alsof ik een eigentijdse Job of David hoor die als een kind bij zijn vader zijn verdriet en wanhoop uitschreeuwt.

"O God, waarom, waarom? Ik weet dat ik gezondigd heb, maar moet U me zo zwaar straffen? U geeft niet meer lijden dan iemand kan verdragen, maar ik word zo in het nauw gedreven. Ik ben alles kwijt, mijn kinderen, mijn jeugd, mijn gezondheid, mijn vrijheid. Mensen beschuldigen me van dingen die ik niet gedaan heb, anderen willen me doden. Ik heb geen rust. Ik ben zo moe, ik wil niet verder leven. O God, U bent het enige dat mij overblijft."

Op dit moment zijn de gevangenen nog steeds niet vrij. Het land zit gevangen in zijn eigen corrupte systeem en Gloria in haar oude leven. Voor allen geldt dat zij zullen moeten strijden om vrij te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen