Boze geesten

Op een zonnige dinsdagmorgen geniet ik in mijn favoriete internetcafé van mijn zojuist binnengekomen e-mails. Plotsklaps wordt mijn rust verstoord. Een vrouw stormt binnen. Ze is netjes gekleed, maar haar ogen staan merkwaardig, wild. Ze slaakt wat kreten terwijl ze onrustig om mij en de andere internetters heen ijsbeert. Ik sla haar en de reacties van de mensen om haar heen vanuit mijn ooghoeken aandachtig gade.

Na een paar minuten zakt de vrouw op haar knieën neer naast mijn buurman, die gehuld is in een monnikspij. "Bid voor me", hijgt ze. Als de monnik aangeeft dat te willen doen, springt ze weer op. Ze grijpt naar haar hart. De monnik staat op en begint te bidden. Hij spreekt bestraffingen uit tegen boze geesten. De vrouw zakt weer op haar knieën neer. Een medelijdende toeschouwer grijpt haar hand. Ook hij bidt. Ik bid ook, weliswaar op een afstandje. Ik vind dit griezelig.

Dan begint de vrouw te vertellen wat er aan de hand is. "Ik liep op straat. Er kwam een jonge man naar me toe. Ik kende hem niet. Hij greep mijn hand en vroeg me waar ik woonde. Zodra ik dat aan hem begon te vertellen, verdween hij plotseling. En toen leek het net alsof mijn hart eruit getrokken werd. Alsof ik zou sterven. En nu ben ik zo bang. Bid voor mij!"

Taferelen als deze zijn niet ongewoon in Bukavu. Het is niet de eerste keer dat ik toeschouwer ben bij een 'geestuitdrijving'. Het kan gebeuren dat iemand in de kerk tijdens een gebed of een gezang opeens op de grond valt en begint te kronkelen. Dit wordt beschouwd als de manifestatie van een boze geest. Men heeft geen aansporing nodig om deze geest eendrachtig en hartstochtelijk, met veel lawaai en chaos, te bestraffen en weg te jagen. Sensatie.

Dit is niet het enige. Ik heb al veel lessen gehad over 'boze geesten'. Als je een kat hoort miauwen 's nachts, moet je zeggen: "In de naam van Jezus." Een kat is namelijk vaak een heks.

Als je het overdag zou doen, zou je zien dat die kat dan opeens verandert in een mens, waarschijnlijk een vrouw. Maar goed, als het donker is zie je dat natuurlijk niet. En als je 's morgens wakker wordt en er ligt een dode witte kip voor je deur, houd dan je hart maar vast. Dat is het begin van het einde.

Ik herinner me nog iets. Een paar weken geleden bezochten we de familie van een van onze straatkinderen in het project. Daar heeft die familie later problemen mee gekregen. Ze moesten voor de rechter komen. Wat was de beschuldiging? "De blanke vrouw die jullie bezocht, is natuurlijk een heks. Ze heeft jullie geld gegeven zodat jullie in ruil daarvoor 's nachts bloed voor haar kunnen drinken." En wee deze onschuldige mensen als vandaag of morgen iemand in hun omgeving sterft.

Misschien zegt u: Ha! Wat primitief. Zulke dingen geloof je toch niet. Echt wat voor die Afrikanen. O ja? Dan moet ik u iets toevertrouwen. Twee maanden geleden lag er een dode witte kip voor ons huis. Denkt u dat ik daar niet eventjes heel zenuwachtig van werd? En ik ben niet de enige blanke hoor, die ermee besmet is.

Het probleem is dat deze zaken hier zo echt lijken. Regelmatig sterven mensen na vervloekingen, of krijgen ze vreemde ziektes. Tovenarij, hekserij, zegeningen en vervloekingen, onverklaarbare dingen: ze zijn hier aan de orde van de dag. Ik denk dat de duivel, door het bijgeloof van de bevolking, werkelijk ruimte krijgt om zijn werken te doen.

Ik denk aan het boek "Brieven uit de hel" van C. S. Lewis. In een van de eerste hoofdstukken beschrijft hij hoe de duivel zich aanpast aan iedere situatie. Zijn mensen erg bijgelovig zoals hier in Congo, dan zal hij zo spectaculair mogelijk te werk gaan en op die manier zijn duizenden verslaan. Nemen mensen alleen voor waar aan wat intellectueel verklaarbaar en met de handen te grijpen is, zoals in Nederland, dan zal hij veel subtieler te werk gaan. En juist omdat men hem negeert, is de schade die hij aanricht groot.

Maar, spectaculair of subtiel, gruwel of bedrog, satans werken hier op aarde zijn uiteindelijk alleen maar uithalen van zijn staart. Zijn kop is immers vermorzeld door het Kerstkind! Geloven we vast in Hem, en hebben we de geestelijke wapenrusting aangedaan, dan hoeven we niet bang te zijn. Luther zegt: "Hij draagt" -weliswaar- "zijn rusting nog van gruwel en bedrog, maar zal als kaf verdwijnen!"

Dit is de laatste column van Lies Mukuna-Adelaar. Zij werkt in het Congolese Bukavu voor het project Present Hope for a Future Home, een project voor straatjongeren en -kinderen. Ze wordt hierbij gesteund door Stichting Imado, stichtingimado.nl.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen