Slapen op een ongerept Waddeneiland

Zwaar verboden toegang is het eilandje ten zuiden van Rottumeroog. "Hier komen per jaar hooguit vijftien verschillende mensen", vertelt vogelwachter Koen van Dijken. Bij hoge uitzondering mag een verslaggever een kijkje nemen op Zuiderduin. "Je hebt geluk: het broedseizoen is voorbij en het is laagwater. Anders zou dit bezoek absoluut niet mogelijk zijn."

Wadlopers die vanaf de Groningse kust het eiland naderen, zien een bordje "Rottum; Kwetsbaar gebied, geen toegang". Het bordje doelt daarbij niet op het eiland Rottumeroog of Rottumerplaat, maar het zo'n 500 meter verderop liggende Zuider-duin. Van Dijken: "Over het algemeen houden wadlopers zich wel aan het verbod en komen ze niet aan land. Slechts een enkele keer moeten wij mensen van het eiland sturen."

De twee vogelwachters die van april tot augustus op Rottumeroog bivakkeren, moeten ook Zuiderduin in de gaten houden. "Onze taak is het bewaken van de rust op beide eilanden en het tellen van de planten- en vogelsoorten." Wadlopers die te dicht bij de eilanden komen, krijgen van Van Dijken en zijn collega wel vaak uitleg waarom de eilanden verboden gebied zijn. "We nemen dan een telescoop mee en laten de mensen de lepelaars en aalscholvers zien. De nesten liggen gewoon op de grond, dus als iemand daar rondloopt, is de kans groot dat er eieren worden vertrapt. Op deze manier kweek je begrip en dat is belangrijk."

Op Zuiderduin broeden 187 paar aalscholvers, 46 paar lepelaars en 3 Ó 4 paar kleine zilverreigers. Eenmaal per veertien dagen gaat een van de vogelwachters bij hoogwater naar Zuiderduin om daar de vogels te tellen. Dat kan alleen bij vloed, omdat de wadvogels dan op de droge plekken hun toevlucht zoeken. Van Dijken vindt het heerlijk om helemaal alleen zes uur lang op het eiland te vertoeven. "Na een anderhalf uur ben ik wel klaar met tellen. Maar ik moet dan nog vierenhalf uur wachten tot het wad weer droog is. Ik zoek dan een droog plekje op en val meestal vanzelf in slaap."

Er gaat inderdaad een weldadige rust van het eiland uit. De ziltige lucht van de Waddenzee voegt zich bij het geluid van de meeuwenkolonie op Zuiderduin. De aalscholvers en de lepelaars laten zich wel zien, maar niet horen. De wetenschap dat de dichtstbijzijnde beschaving minstens 10 kilometer verder op het Duitse Waddeneiland Borkum is te vinden, doet een mens gapen. "Een oase van stilte" en "een van de mooiste plekjes van Nederland" prijst ook Van Dijken het eiland met een diameter van 500 meter. "Zuiderduin is voor wetenschappers een soort nulmeting. Hier kunnen ze zien wat er gebeurt als je niets aan een Waddeneiland doet."

Van Dijken vindt het dan ook een goed besluit dat er sinds 1997 op eilanden zoals Rottumeroog geen natuurbeheer meer plaatsvindt. "Sinds die tijd is bijvoorbeeld de populatie eidereenden gigantisch gegroeid. Die vogels zijn zeer gebaat bij een rustige omgeving, omdat ze tijdens het ruien niet goed kunnen vliegen. Als er hier arbeiders met grote machines bezig zijn, blijven ze weg."

Het is helaas weer tijd om terug te keren naar Rottumeroog. Nog een laatste blik op de lage duintjes van Zuiderduin en dan gaat het richting het baken op Rottumeroog. De kans is groot dat de beide eilanden over enkele tientallen jaren aan elkaar zijn gegroeid. Het zand dat aan de noordkant van Rottumeroog wordt weggeslagen door de Noordzee bezinkt weer in het gebied tussen Rottumeroog en Zuiderduin. Van Dijken: "Dat is het toppunt van de natuur haar gang laten gaan."

Dit is het negende deel in een serie over borden met de tekst "Verboden toegang".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen