Japan viel aan; „we kenden geen angst”

„Ik werd in 1938 sergeant in Manado, de hoofdstad van Noord-Celebes”, vertelt Ottevanger. „Ik leidde inheemse milities in hun eigen taal op. Maar toen de jappen aanvielen, trokken zij allemaal hun groene kleren uit. Weg waren ze. Ineens was ons leger van 600 man gehalveerd, tegenover 38.000 Japanners.”

Het was niet de enige verrassing waarmee Cornelis Willem Ottevanger te maken kreeg toen Japan tijdens zijn opmars door Azië ook Nederlands-Indië onder de voet liep. „We verwachtten hen vanuit zee, recht voor ons, maar ze kwamen van links en rechts. Een verbinding met Java was er niet, we hadden bamboehelmen op en er was geen proviand of munitieaanvoer. We kenden geen angst, maar wisten dat we kansloos waren.

We trokken ons terug in de bergen, maar wilden nog één keer toeslaan. We wachtten bij een post de vijand op.

Ik loste snel een paar schoten en weg waren we. Wist ik veel dat ik daarbij dé commandant van de jappen omlegde. Hij kreeg een standbeeld in Manado, ik kreeg na de bezetting het Bronzen Kruis. Een hele eer.”

Adjudant Ottevanger overleefde de strijd. Hij overleefde ook de krijgsgevangenschap. „Drieënhalf jaar veel slaag en weinig eten.”

Oudste bewoner

Nu is hij welhaast een eeuw oud, en de oudste bewoner van Bronbeek. Pal voor het tehuis onthulde hij op zijn 98e verjaardag een bank waarop het beeld van een KNIL-militair is geplaatst. Morgen opent hij de fototentoonstelling ”Oorlog in beeld”, over het conflict in de archipel in de periode 1945-1950. Hij was daar nauw bij betrokken als onderofficier van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL).

Het is deze week zeventig jaar geleden dat Japan de wapens neerlegde en dat de Indonesische nationalisten hun onafhankelijkheidsstrijd begonnen.

Tjimahi en Veghel

Ottevangers wieg stond op 13 augustus 1915 in Tjimahi, op het eiland Java. Zijn vader was een Nederlandse boer die naar Indië was getrokken. „Mijn moeder heb ik nooit gekend. Ik ben grotendeels opgevoed door het Leger des Heils”, aldus Ottevanger.

Hij tekende in 1934 voor het KNIL. Na de Japanse capitulatie meldde hij zich weer voor de dienst. De onafhankelijkheid van Indonesië betekende het einde van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger. Ottevanger bleef van 1950 tot 1957 nog bij de Koninklijke Landmacht. Daarna zwaaide hij af.

Inmiddels zat hij sinds 1950 in Nederland. „Ik heb me gevestigd in Veghel, waar mijn kinderen zijn opgegroeid en mijn vrouw is overleden. Indisch ben ik me echter altijd blijven voelen.”

Aan zijn diensttijd in de vroegere kolonie hield hij vijf onderscheidingen over.

Honderd

Ottevanger woont alweer jaren in het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen in Arnhem. Als 92-jarige zei hij: „Ik ben een van de oudste bewoners van Bronbeek, de meesten zijn stukken jonger. Ik heb nog gediend met twee vaders van medebewoners.”

Tien jaar geleden schreef hij in het bewonersblad: „Ik zit inmiddels hier in Bronbeek in mijn 90ste levensjaar, alhoewel hardhorend, toch redelijk gezond en hoop zodoende en met Gods hulp en de liefdevolle zorg van het verplegend personeel de HONDERD vol te maken.” Morgen is het een eeuw geleden dat hij in de gordel van smaragd ter wereld kwam.

>>rd.nl/bronbeek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen