Caïro: voor bureaucratie is maar één oplossing: geduld hebben

Zoals bij veel instanties ontbrak het aan een goed systeem. We moesten eerst bij een loket op de begane grond zijn. Ik nam plaats op de stoelen, terwijl mijn echtgenoot zich richtte tot de dame achter de balie. Vervolgens moest hij in hetzelfde kantoor naar een andere balie, waar hij een wat norse medewerker ontmoette.

Vervolgens werd mijn man gezegd even plaats te nemen. De norse medewerker riep zijn naam en hup, hij kwam in de benen. We moesten naar buiten en rechts het gebouw via een andere ingang weer binnen. Direct in de hal was een provisorische ontvangst, waar mijn mans naam werd geregistreerd. Alles handgeschreven in een boek, er kwam geen computer aan te pas. Daarna de gang in rechts, de trap op om in een superklein kantoortje, de volgende stap in het proces te ondernemen.

Nu naar beneden naar de receptie, waar we weer werden doorverwezen. Dit keer gingen we door het hele gebouw, richting de eerste etage. Het was het daar druk. Toen mijn man aan de beurt was, zei de vrouwelijke medewerker hem nog een halfuur te wachten. Hij ergerde zich enorm en vroeg nog wel: „Waarom een halfuur?” maar hij kon zich goed inhouden. Er zat niets anders op dan te gaan zitten bij de andere wachtenden.

Ik probeerde hem wat te bemoedigen, ondertussen bad ik dat het niet een halfuur zou duren. Ik zei: „Je moet geduld hebben.” Dat was een grapje die een eerder staaltje bureaucratie in herinnering riep. Het werd een paar maanden geleden tegen mij gezegd toen ik een verlenging voor mijn verblijfsvisum aanvroeg in de ”Mogamma”, het beruchte Egyptische ministerie van Binnenlandse Zaken en Immigratie.

Ik kon mijn paspoort weer om 12.00 uur ophalen, was mij verteld. Na een uur wachten bij het desbetreffende loket, begon ik me zorgen te maken dat ze m’n paspoort waren kwijtgeraakt. Op een gegeven moment stond ik er nog alleen. Alle andere aanvragers waren al met hun visum vertrokken.

Toen vroeg ik de ambtenaar: „Wanneer krijg ik mijn paspoort?” Het antwoord was: „You have to have patience – je moet geduld hebben.” Ik kon me nog wel beheersen, maar innerlijk ontplofte ik bijna.

Gelukkig kreeg ik niet veel later mijn paspoort, mét het visum. Iedere keer als mijn man en ik nu tegen elkaar zeggen: „Je moet geduld hebben”, denken we terug aan dit voorval. En nu kunnen we erom lachen.

Nou ja, gelukkig duurde het gisteren uiteindelijk niet nog eens een halfuur. De gang door de bureaucratie had zelfs een verrassend slot: we eindigden bij de balie waar we waren begonnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen