Volle agenda

De koffers staan klaar om weer terug te gaan. Na bijna vier maanden in Nederland kijken we uit naar het voortzetten van ons werk in Papoea, Indonesië. Het was ons eerste verlof. Een periode waarin we een baby kregen en ik een paar vakken op de universiteit heb gegeven. Genoeg te doen dus, maar toch was het even wennen. Niet alleen wennen om weer terug te zijn, maar vooral om een periode te hebben zonder werk en zonder structuur. Ik heb gemerkt dat ”dingen doen” belangrijker voor me is dan ik dacht. Gewoon stilzitten en overdag een goed boek gaan lezen, vind ik lastig. Dan speelt er al snel een de vraag op: wat is het nut daarvan?

Deze betrekkelijke rust staat in schril contrast tot het leven om ons heen in Nederland. Een leven dat we ons nog al te goed herinneren van de periode voordat we naar Indonesië gingen. Volle agenda’s: rennen van school naar werk, weer naar school, dan naar huis en dan nog naar een vergadering. Een agenda met soms weinig gaatjes. Zo’n volle agenda levert enerzijds het gevoel van nut op – lekker veel gedaan deze week. Aan de andere kant levert het soms het gevoel op dat je vastzit: dingen die zomaar tussendoor komen, kunnen niet de nodige tijd krijgen. Ook gaat bij een volle agenda de efficiëntie omlaag: dingen gaan niet meer zo snel als wanneer je genoeg energie hebt. En als je meer rust hebt, kom je op meer ideeën en heb je meer tijd om daar goed over na te denken.

Ons leven in Papoea is ook wel druk, maar anders. Ten eerste is de dag veel flexibeler: mensen zijn het gewend dat het belangrijkste altijd voorgaat. Dus als je wat later bent omdat je een belangrijk gesprek had, is dat heel logisch. Ten tweede zijn de avonden bijna altijd vrij. ’s Avonds is het donker en ga je niet meer zomaar de straat op. Met als gevolg dat ik nog nooit zo veel thuis bij mijn gezin ben geweest. Ik heb daaruit geleerd hoe belangrijk dat is. Hoe mooi het is om genoeg tijd te hebben om kinderen op bed te leggen, zonder de druk van de vergadering die om kwart voor acht begint. Maar ook wat het ‘kost’ als je juist niet vaak thuis bent in de band met je kinderen, in je bijdrage in de opvoeding.

Van vrienden, bijna allemaal dertigers, hoor ik vergelijkbare verhalen. Over vaders die vaak afwezig waren toen ze tieners waren. Vaders die overdag aan het werk waren en ’s avonds druk met kerk, politiek en andere belangrijke dingen. Die nu tegen hun kinderen zeggen: Ik had dat anders moeten doen. Ik weet niet of jongere generaties nu andere keuzes maken. Misschien is er wel meer aandacht gekomen voor met name de rol van vaders in de opvoeding – ik hoop het althans.

Ik denk dat met name vaders er goed op moeten letten dat ze vaak genoeg thuis zijn. Dat betekent: vaker nee zeggen. Zeker voor mensen die al een paar ‘nevenfuncties’ hebben, want er komen er snel meer bij. Ook zou het vergaderen in veel van dit vrijwilligerswerk beter kunnen. Door eerst na te denken over de vraag of er wel vergaderd moet worden. Veel din- gen kunnen zonder een vergadering geregeld worden. Door een duidelijke taak- verdeling en heldere verantwoordelijkheden, maar ook door dingen per mail af te handelen.

Ook moet er beter nagedacht worden over de vraag wie er bij de vergadering moeten zijn. Vergaderingen met veel mensen zijn vaak niet zo efficiënt, in ieder geval niet als je nagaat hoeveel manuren er totaal in die vergadering gestoken worden. Zou het niet vaker met minder mensen kunnen, en alleen af en toe met iedereen? Zodat er meer uren –waardevolle uren– overblijven voor het gezin en de mensen om ons heen. Die uren zijn mogelijk nuttiger dan een vergadering.

We zeggen dat onze prioriteiten de volgorde moeten hebben van God, gezin, werk, kerk. Maar is dat ook werkelijk zo? Vergaderingen kunnen ook korter en efficiënter door te bedenken of iedereen wel lijfelijk aanwezig moet zijn. Zou het ook digitaal kunnen, via Skype bijvoorbeeld? Ik herinner me veel vergaderingen waar mensen uit heel het land naartoe kwamen rijden. Op mijn werk op de universiteit is en was dat echter een zeldzaamheid. Alleen als dingen heel ingewikkeld zijn of veel uren kosten, gaan we echt bij elkaar zitten. Anders kan het prima via Skype of andere gespreksdiensten; de techniek maakt heel veel mogelijk.

We zien ernaar uit om deze Nederlandse hectiek weer achter ons te laten. Ik kan overigens ook best genieten van een goede vergadering. Daarom zal ik niet al te veel mopperen als ik straks in Papoea weer bij een vergadering zit die een halve dag duurt. In de wetenschap dat mijn andere afspraken van die dag er begrip voor hebben als ik dan wat later kom.

Elco van Burg is consultant bij Lentera Papua in Indonesië en universitair hoofddocent ondernemerschap aan de Vrije Universiteit Amsterdam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen