Het Graf van Petrus - pagina 12

Sommige grafmonumenten, die door adellijke families gebouwd waren om de eeuwen te trotseren, werden daarom evenals de solide muren van het circus van Nero, benut om als grondslag te dienen voor de nieuwe kerkbouw 8 ). Na twaalf eeuwen moest de bouwvallig geworden basiliek uit de vierde eeuw worden vervangen. Toen kwam de kerk zoals wij die thans kennen, na veel gezwoeg en eindeloze strubbelingen tot stand. Dit gebouw werd aanzienlijk groter dan de schepping van Constantijns bouwmeesters en werd eigenlijk om de oude basiliek heengebouwd. Als men weet, dat de tegenwoordige basiliek van de voorgevel tot de achtermuur ongeveer 200 meter lang is en dat de breedte daarmee in overeenstemming is, kan men zich een voorstelling vormen van de grote problemen, waarvoor de architecten op de glooiing van de heuvel gesteld werden. Opnieuw moest voor muren en zuilen n a a r een vaste ondergrond gezocht worden. Bij dit bodemonderzoek heeft men zich tot tweemaal toe beziggehouden met de fundamenten van het graf van Petrus, de z.g. Confessio. Voor de eerste maal geschiedde dit in 1615, toen men deze gewijde plaats midden in de kerk in overeenstemming wenste te brengen met het gehele gebouw en later in 1626, toen de reusachtige baldakijn van Bernini met de vier bronzen zuilen, die nog altijd in de St. Pieterskerk te zien is, boven de Confessio werd opgericht. V a n beide opgravingen zijn verslagen opgesteld, welke in de archieven van de Vaticaanse bibliotheek bewaard worden. Het is voor ons doel niet nodig een uitvoerig exposé van deze rapporten te geven 9 ). Slechts zij in het voorbijgaan opgemerkt, dat de bewering, als zou Linus, de „eerste paus na Petrus", in de buurt van Petrus zijn begraven, omdat men in 1615 een stuk marmer vond met de inscriptie Lin. PP door de grote kenner van de christelijke opschriften in de katakomben, de Italiaan de Rossi, reeds in de vorige eeuw op duidelijke wijze werd weersproken. Uit de rapporten van de zeventiende-eeuwse architecten en archaeologen kan één ding met grote stelligheid geconcludeerd worden: men is toen niet diep genoeg in de aarde doorgedrongen. De kerkelijke bouwmeesters hebben er genoegen mee genomen de fundamenten van de schepping van keizer Constantijn op hun deugdelijkheid te onderzoeken. W a t zich daaronder bevond en wat Constantijns tijdgenoten met het graf van Petrus hebben gedaan, hebben ze buiten beschouwing gelaten. In de verslagen wordt telkens meegedeeld, tot welke diepte men was gekomen en eveneens wat men daar aantrof, zodat het mogelijk is in grote lijnen het opgravingswerk, dat toen plaatsvond, te volgen. Zonder overdrijving kan gezegd worden, dat het onderzoek van de zeventiende eeuw vluchtig en oppervlakkig geweest is, vergeleken bij de minutieuze en nauwgezette arbeid, die in de twintigste eeuw werd volbracht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen