Gods geseculariseerde wereld - pagina 35

te hebben o p wat er buiten het christelijke geloof o m aan goeds en schoons en waars gebeurde en verricht werd. Het k o m t ons echter voor, dat K u y p e r hierin zich niet alleen verkeken h e e f t o p de feitelijke situatie in deze wereld ( K u y p e r a d e m d e n o g in het klimaat van het 19e eeuwse idealisme), maar vooral is misgegaan in een eenzijdige interpretatie van de S c h r i f t 1 0 . W i l l e n wij immers ook op dit p u n t de Schrift juist verstaan, dan is het noodzakelijk o m het kader, waarin de Schrift deze dingen aan de o r d e stelt in het oog te h o u d e n . W i j moeten dan o.a. op de v o l g e n d e zaken letten. In de eerste plaats m a g het ons niet ontgaan, dat wanneer de Schrift spreekt over de goedheid en schoonheid van schepping en mens, zoals met name in de psalmen, hier de gelovige psalmdichter aan het woord is, die zijn G o d prijst vanwege de grootheid Zijner werken. M.a.w.: hier w o r d t de geloofsjubel gehoord, en zeker niet een optimistische wereld- en mensbeschouwing gelanceerd, die ergens a a n k n o p i n g s p u n t e n zou hebben met een m o d e r n e humanistische visie o p de mens. In de tweede plaats worden de positieve uitspraken in de Schrift over mens en wereld toch altijd verbonden met en zelfs doorkruist door de feitelijkheid van de zonde en de noodzakelijkheid van de verlossing. Z o wordt in Psalm 19 wel over de goedheid en heerlijkheid van G o d s schepping gesproken, maar de psalm komt pas tot zijn eigenlijke boodschap, w a n n e e r hij getuigt van G o d s wet, waardoor ons zondige leven onthuld, verzoend en vernieuwd wordt. N o g sprekender komt dit naar voren in Psalm 8. Hier lijkt het alsof de mens n o g leeft in de staat van zijn rechtheid, maar opmerkelijk is, dat in het N i e u w e Testament, in Hebr. 2 : 6 w . , deze mens de mens Jezus Christus blijkt te zijn, die als de mens G o d s tegelijk ook de door G o d verkoren Hogepriester is, die zijn bloed g e e f t voor de verzoening van de zonden van zijn volk. En als in H a n d . 17 Paulus o p een gegeven moment een zeker a a n k n o p i n g s p u n t schijnt te k u n n e n vinden in de religiositeit van de Atheners, blijkt in het vervolg, dat dit geen inhoudelijke waarde heeft, want het breekt stuk o p de verkondiging van de opgestane Christus. En ook in Rom. 2 blijken de wetswerken der heidenen toch niets af te doen van het oordeel G o d s over Joden en Grieken, dat zij verdoemelijk zijn voor G o d . 10. Vgl. W. H. Velema, a.w., blz. 45 vv.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen