Anthony Brummelkamp; Een terugblik op de Afscheiding - pagina 27

n e m e n der Amsterdamsche beroeping nadat die zaak in den Kerkeraad aldaar was afgehandeld; 2. herroeping van de beschuldiging tegen van Velzens prediking, naardien Gij niets hebt kunnen bewijzen; 3. dat Gij onrechtmatig gehandeld hebt in de daarstelling van scheuring in de gemeente te Amsterdam'. B r u m m e l k a m p drong er bij Scholte op aan ofschoon hij gevoelde hoe moeilijk h e m dit zou vallen. Maar hij was overtuigd dat hij aan God en mensen verplicht was o m zulk een verklaring af te leggen. Van een herroeping van de kant van Scholte kwam niets. Toen B r u m m e l k a m p zijn verslag publiceerde en Scholte dit onder ogen kreeg, gaf hij te kennen, dat B r u m m e l k a m p h e m blijkbaar de kerk wilde uitjagen. Niets was m i n d e r w a a r dan dat. Opnieuw probeerde B r u m m e l k a m p te bemiddelen. Hij zocht het nu in een conferentie waar de zeven eerste predikanten bijeen z o u d e n komen. Scholte had daarnaar wel oren. Hij zag op zulk een conferentie ook andere zaken graag besproken behalve de Amsterdamse kwestie, n.1. de zaak van de d o o p en die van de kerkorde. Maar verschillende broeders zagen in deze omstandigheden het nut van een dergelijke conferentie niet in. Intussen werd in het tijdschrift 'De Reformatie' menig hard woord gesproken aan het adres van Brummelkamp. Toen in Amsterdam op 17 november 1840 opnieuw een synode bijeen kwam, deed hij daar een voorstel, dat hij in maart van hetzelfde jaar nog ontraden had, n.1. o m Ds. H.P. Scholte, nu hij voortging op het eenmaal ingeslagen spoor daadwerkelijk te schorsen. Hij verweet Scholte in een brief daarna (26 dec. 1840) dat deze nog steeds 'voortwerkte op het door U aangenomen volhardings-systeem op grond van dat/£ kan nog niet zien. En 't welk gelijk ik U meermalen deed opmerken, de ontbinding van alle kerkelijke gemeenschap ten gevolge heeft'. Brummelkamp klopte aan dovemansoren. Maar hij had in ieder geval van zijn hart geen moordkuil gemaakt. In oprechtheid waarschuwde hij zijn vriend, in de wetenschap dat een kerk zich niet laat bouwen op het principe: Ik kan nog niet zien. De synode van 1840 zond een deputatie, onder meer met H. de C o c k o m Scholte te vermanen, en desnoods te schorsen. De laatste m e e n d e dat Van Velzen afgezet moest worden en niet hijzelf. Toen De Cock h e m in de naam des Heren aanzegde dat hij geschorst was en niet mocht preken of de sacramenten mocht bedienen trok hij zich daar weinig van aan. De Cock rapporteerde: 'hetwelk (de schorsing) hij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen