’Zijn trouw aan Israël nooit gekrenkt’

I n dit boekje, dat keurig en eenvoudig uitgevoerd is, vinden we een drietal bijdragen van de hand van de

predikanten Den Butter, Vergunst en Boogaard over respectievelijk "Gods hand in het heden" (volgens de inhoudsopgave en het Ten Geleide "Gods hand in het verleden"; het betreft in elk geval het zeer recente verleden), "Gods genade in het verleden" en "Gods woord voor de toekomst".

Eén zijn de drie auteurs in hun vaste overtuiging, dat vol-gens Gods Woord voor het volk Israël een heilrijke toekomst is weggelegd. Zo vast is die overtuiging, dat bij de uitleg van nog onvervulde profetieën aan andersdenkenden in de gereformeerde gezindte gevraagd wordt: "Is dat nu zo erg om eerlijk te erkennen, dat wij daarbij Israël uit het oog verloren hebben? " (105)

Geen van de drie schrijvers laat ook maar enig misverstand bestaan over het feit, dat men wars is van een Israël-cultus. Ds. Boogaard noemt het oneerlijk, als bij een positieve toekomstverwachting voor Israël tegelijk het etiket "chiliast" wordt opgeplakt en pleit voor een objectief wetenschappelijk onderzoek naar de betekenis van het begrip chiliasme. (139)

In het eerste deel van het boek beschrijft ds. Den Butter niet slechts een deel van Israels geschiedenis, maar het waardevolle is, dat hij deze zoekt te duiden vanuit Gods Woord. Het motief is, dat God Zijn volk terugbrengt na beproeving (Ezech. 20 : 42) en bekering belooft (Ezech. 20 : 43). Uitvoerig wordt melding gemaakt van de totstandkoming van de Balfourdeclaration in 1917, de Engelse sympathieën voor Israël, geworteld in een puriteins verleden van enkele prominente leiders, als ook de omslag in de Engelse positie door de secularisatie. Het getuigenis van de Britse politicus Sir John Haslam in 1939 over de belofte van een eigen "home" voor de Joden in relatie tot de pretentie van de Engelsen "gentlemen" te zijn èn Ps. 15 ("Gentlemen's Psalm") was een lichtstraal in de duisternis.

Ds. Vergunst wijst er in zijn bijdrage op, dat Israël als volk het voorwerp van Gods verkiezing is, als zodanig uniek is en dat altijd zal blijven. De belofte van de komst van Christus, waarom het gaat in het Oude Testament is niet te scheiden van het land van de belofte. Krachtens Gods verbond heeft Israël recht op het bewonen van dit land. Door ontrouw is weliswaar dit recht verspeeld, maar Israels ontrouw doet Gods trouw niet teniet. (63) In die verbondstrouw van God ligt het behoud van dit volk. Telkens wordt het volk uit dood en graf weer tot leven gebracht. (71)

In de bijdrage van ds. Boogaard komt een veelheid van teksten uit Oude en Nieuwe Testament ter sprake, die wijzen op nog onvervulde beloften. Vooral Rom. 11 krijgt (hoe kan het ook anders? ) uitvoerig aandacht. Scherp wordt positie gekozen tegen pogingen om bij Israël in dit hoofdstuk aan het geestelijke Israël te denken. Geciteerd wordt uit de mond van een Jood: "De heilswoorden claimen ze (d.w.z.: de kerk, H.G.L.) voor zichzelf en de vloeken sturen ze naar ons". (120) Met een kleine geschiedenis van de exegese van de toekomst van Israël wordt aangetoond, dat daarvoor niet alleen in Engeland en Schotland, maar ook in ons eigen land de laatste eeuwen meerdere vertegenwoordigers te vinden zijn. Samenvattend zouden we willen stellen wat een verrassend andere kijk we op Israels geschiedenis krijgen, als we geloven, dat God het verbond met Zijn volk nog steeds bewaart. Israël zelf wilde zich assimileren aan de andere volken (20/21), maar in Ezech. 20 : 32 staat, dat het geenszins geschieden zal. Soms spreken getallen een eigen taal: ongeveer 50.000 Joden keerden terug uit Babel, terwijl het getal van hen, die uit de diaspora terugkeren nu tegen de 5.000.000 loopt.

We sluiten af met een drietal vragen, die al lezend opkwamen.

Voor iedere scribent één. Eerst vragend later stelliger wordt op pag. 49 verband gelegd tussen de kwalijke Engelse houding tegenover Israël voor en na de Tweede Wereldoorlog en de afbraak van het vroegere machtige rijk van Groot-Brittannië. Moeten we voorzichtiger zijn bij de duiding van de geschiedenis èf houden we dan te weinig rekening met het Godswoord "Ik zal zegenen, die u zegent en vervloeken, die u vloekt"?

Als "de mannelijke Zoon" geboren is en weggerukt tot God en Zijn troon (Openb. 12 : 6) is de haat van de draak niet gestild. "De duivel woedt nog steeds tegen dit volk" (67). Vanouds is hierbij aan de nieuw-testamentische gemeente gedacht of ziet deze tekst ook op de lijdensweg van Israël sinds de komst van Christus?

Uit het woord "... wat zal de aanneming anders wezen dan het leven uit de doden? " (Rom. 11 : 15) wordt afgeleid, dat er ook een geestelijke opleving zal komen in de Kerk van Nederland. (111) Is dit teveel gezegd öf leeft het verlangen naar en de bijbelse hoop op het behoud van Israël dan te weinig? Wat krijgen de woorden van de berijmde Ps. 51 "...en scheppen moed uit mijn behoudenis" zo een concrete en wijde strekking!

Het boek is vooral geschreven voor jonge mensen, maar ouderen zullen zich niet teleurgesteld voelen, als ze dat op de allerlaatste bladzijde lezen. We willen het tenslotte warm aanbevelen ter lezing en overdenking, niet het minst voor hen, die de overtuiging van de auteurs niet zomaar delen.

n.a.v. ds. R. Boogaard / ds. P. den Butter / drs. E.F. Vergunst, "Zijn trouw aan Israël nooit gekrenkt", uitg. Den Hertog, Houten, 150 biz., ƒ 18, 90.

Drs. H.G. Leertouwer

Krimpen a/d IJssel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen