Opdracht en uitdaging

Christelijk basisonderwijs in de21eeeuw^

Lezing van de hier besproken bundel, heeft me geleerd, dat deze gedachtegang juist is. Binnen deze school denkt men na. Volgt niet klakkeloos welk spoor dan ook. Maar is men zich bewust van het grote belang van onderwijskundig beleid en geeft men zich ook rekenschap van keuzen die gemaakt moeten worden of zijn gemaakt. Iets van dit proces heeft zijn uitdrukking gekregen in het uitgeven van dit boek. immers het is mede de vrucht van een interne conferentie voor het team over het onderwerp 'Christelijke basisonderwijs in de 21 e eeuw'.

Initiatief

Ik vind het een geweldig goed initiatief. En vanuit mijn persoonlijke betrokkenheid bij de ontwikkeling van het christelijke reformatorisch onderwijs en vanuit mijn rol binnen het opleidingsinstituut voor leraren de hogeschool de Driestar te Gouda, juich ik dit van harte toe. Het is een teken van volwassenworden als we ons meer en meer rekenschap gaan afleggen van waar we als school staan, welke concept we willen verwezenlijken en met welke middelen we dat het best kunnen doen. Dat hebben we nodig als school. Maar ook als christelijke reformatorisch onderwijs in het algemeen. Daarin kunnen individuele scholen intiatieven nemen, zoals dit, maar daarin acht ik ook een zeer belangrijke taak weggelegd voor de instituten als de christelijke hogeschool de Driestar en de begeleidings­

diensten die binnen het reformatorisch onderwijs een rol vervullen. Dus dit is vooraf al duidelijk: van harte mijn complimenten en van harte mijn steun voor dit initiatief.

Inhoudelijk

Ik wil nu inhoudelijk op de bundel ingaan. Eerst enkele algemene opmerkingen. Vervolgens opmerkingen bij de verschillende bijdragen. En ik sluit af met m.i. twee belangrijke punten, die om nadere doordenking vragen.

Eerst dus een paar algemene opmerkingen: Zo'n bundel als deze heeft altijd een paar problemen. Gevaar van overlap. Te weinig afstemming tussen de bijdragen. Enorme verschillen tussen de bijdragen, van een zeer geleerd en doorwrocht betoog (ik bedoel

Seldenrijk die misschien wei meer lettertekens in zijn voetnoten gebruikt dan in zijn tekst) tot eenvoudig, vanuit het hart en vanuit de bewogenheid gesproken (zoals de bijdrage van ds. W.J. Karels). Het is ook moeilijk om echt een rode draad door het geheel te laten lopen. Maar a la, in het licht van mijn inleiding, zou ik willen zeggen: een kniesoor die daarop let. Laten we gewoon aan het lezen gaan.

Ik verdeel de bijdragen in twee delen: algemene bijdragen en vakspecifieke bijdragen. Het openingsverhaal van Cees Dubbeld beschouw ik als de opmaat. Dat hou ik even voor het laatst.

Algemene bijdragen

Ds Karels en Dr Seldenrijk hebben ieder een algemene bijdrage geleverd. Karels schrijft over de Heilige Schrift en het christelijke onderwijs. Seldenrijk over de christelijke school in een postmoderne samenleving. Ik noemde net al even het niveauverschil. Karels' bijdrage is vooral waarschuwend van aard, wijzend op de gevaren die ons bedreigen. Seldenrijk schrijft zeer analytisch en compact, diepgravend en inhoudelijk. Heel goed om door de ogen van de laatste te zien hoe de veranderingen in onze maatschappij een enorme uit­ daging ook vormen voor het christelijk onderwijs. Naast de door Karels genoemde gevaren, zijn er ook mogelijkheden in deze postmoderne cultuur. Niet de grote verhalen, maar mensen die een bijbels waarden en normenpatroon als het ware personificeren. Zelf de waarheid praktiseren. De postmoderne mens laat zich alleen nog maar iets vertellen door mensen die zelf de waarheid kennen, authentiek en waarachtig. Pedagogen en onderwijskundigen mogen wat mij betreft veel verder nadenken over de vraag, hoe dit nu gestalte kan krijgen in de praktijk van de opvoeding.

Vakspecifieke bijdragen

Vier van de zes vakspecifieke bijdragen zijn verzorgd door docenten of ex-docenten van de hogeschool. Dat doet me deugd. Vanuit de directie stimuleren we onze mensen om niet alleen voor de opleiding zich in te zetten, maar we hebben bewust in onze missie opgenomen, dat we als opleidingsinstituut dienstbaar willen zijn aan het hele christelijk reformatorisch onderwijs. Dat kan o.a. door scholen te helpen bij het doordenken van het eigen schoolconcept. Ex-docent Nederlands, dhr. Pas, gaat integer om met de vraag: isoleren of confronteren? De vraag naar het al of niet kiezen voor een eigen taalmethode en de vraag in hoeverre we kinderen moeten behoeden voor moderne kinderliteratuur. Er zijn hier geen gemakkelijke antwoorden te geven. Zeker ook geen eenduidige antwoorden. Enerzijds is er de voorbereiding op de maatschappij, een wereld die absoluut anders is dan die van 50 jaar terug, de wapening die nodig is tegen wat ze daarin meemaken. Confrontatie is beslist nodig, maar wel vanuit de begeleiding door leraren en school. En daarbij moeten we bedenken wat de door Pas geciteerde Spurgeon zeer treffend zegt: 'Ge hebt eigenlijk een meer verantwoordelijke taak dan de predikant. Hij spreekt voor volwassenen die een eigen mening hebben, maar kinderen, die gij onderwijst, hebben nog geen mening en keuze'. En dat moet ons behoedzaam doen zijn op de weg van de confrontatie.

Collega J. Proos gaat in op de plaats van het godsdienstonderwijs. We dienen - tegenover de moderne christelijke school, die een steeds meer interreligieus karakter krijgt - pal te blijven staan voor de uniciteit en de exclusiviteit van het christelijk geloof. Wanneer we daarmee gaan schipperen verliezen vroeg of laat ons bestaansrecht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen