Losband over tweeduizend tweeëndertig

Grote getallen kan ik foutloos schrijven, maar bij sommige jaartallen stel ik me niet veel voor. Waarom voor 2032 is gekozen, is me onduidelijk en ik stel me er dan ook niets bij voor, maar over 17 jaar is het wel zo ver.

Ik bedenk tot mijn schrik dat ik dan - bij leven - 85 jaar ben. Dat mijn jongste kleinkind als startend volwassene mij zal komen feliciteren en mijn oudste kleinkind tegen haar midlifecrisis aanhikt en na het aanmelden van mijn achterkleinkind bij het voortgezet onderwijs een cadeautje komt brengen. Dat mijn oudste zoon het glas met mij heft en ondertussen denkt aan zijn naderende pensionering.

Iedereen zal nog aan het leren zijn. Dat moeten we al sinds jaren ons leven lang doen. Mijn wereld zal al kleiner geworden zijn. Geen idee waarin ik me dan nog verdiep, als het maar niet de geraniums zijn. Maar wat zullen mijn (achter)kleinkinderen op school meekrijgen?

De aardrijkskundelessen zullen een iets andere inhoud hebben. Als het kalifaat groeit, hoef je plotseling veel minder landen met hoofdsteden uit je hoofd te leren. Als de EU niet bestand zal blijken te zijn tegen de problemen van landen die zich niet aan de spelregels houden, moeten we weer alle regionale munten leren.

Bij rekenen of economie zullen misschien de salarissen en bonussen van bankmedewerkers behandeld worden: hoeveel mensen kunnen er in de Derde Wereld in leven gehouden worden van één jaarsalaris van een bankier?

Bij biologie zal er meer aandacht gegeven worden aan obesitas. Maar niet alleen zwaarlijvigheid zal behandeld worden; ook de oorzaak van het feit dat Nederlanders niet het dikste, maar het langste volk ter wereld zijn.

Wat er overigens ook in deze jaren verandert, we zullen kinderen nog steeds kennis en vaardigheden moeten bijbrengen. Maar dat is niet alles.

Kinderen zullen moeten worden voorbereid op de participatiemaatschappij. Dat lijkt me best moeilijk voor onderwijsgevenden. Vooral als ouders daarmee niet zelf in een heel vroeg stadium zijn begonnen. Dat kan komen doordat ze zichzelf niet als een volwaardig lid van de maatschappij voelen. Dat ze in het bijzijn van hun kinderen afgeven op politie, hulpverleners en overheid. Dat de fouten steeds bij anderen gezocht worden.

Maar ook de elite kan het verkeerde voorbeeld geven, door voor te leven dat het leven alleen draait om directe behoeftebevrediging: de nieuwste apparatuur, auto’s en vakantiereizen. Dat je voor jezelf moet opkomen. Dat sommige mensen mislukkelingen zijn en dat ze dat aan zichzelf te danken hebben.

Niets zou mooier zijn als het de scholen ondanks alle problemen zou lukken kinderen een andere weg te wijzen en de leerlingen dit in praktijk zouden brengen.

Ik zal mijn (achter)kleinkinderen nauwlettend in het oog houden. Als ze aanbieden een stukje met mij in mijn rolstoel te gaan lopen, is er succes geboekt!

W. Losband becommentarieert elk nummer het thema vanuit een persoonlijk perspectief

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen